Κουτοπονηριές στο κενό

Του Ερ. Μπαρτζινόπουλου

Ηταν σημαδιακή η χθεσινή μέρα. Και όχι μόνο γιατί επιτέλους συμφώνησαν οι τρεις αρχηγοί (αυτό ήταν βέβαιο ότι θα συμβεί), αλλά επειδή επιβεβαιώθηκε πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι το κυρίαρχο πρόβλημά μας δεν είναι το χρέος, το έλλειμμα, η ύφεση και τα άλλα οικονομικά αδιέξοδά μας, αλλά η αδυναμία των θεωρούμενων κομμάτων εξουσίας να φερθούν υπεύθυνα και σοβαρά. 'Η ακόμη και να στήσουν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή και πειστική διαφωνία.

Είχαν προηγηθεί, βέβαια, οι συνηθισμένοι θεατρινισμοί του Καρατζαφέρη, αλλά τους περιμέναμε. Αν δεν ήταν αυτοί, θα ήταν κάποιοι άλλοι. Εκείνο που προσωπικά δεν περίμενα ήταν το τραγελαφικό σόου Παπανδρέου-Σαμαρά για την εξοικονόμηση, υποτίθεται, των 300 εκατομμυρίων. Είχαν αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα το σφαγείο του
υπόλοιπου μνημονίου και είχαν κολλήσει στα ψιλά. Γελοιότητες. Πολύ σωστά υπέδειξε η Μπακογιάννη ότι θα μπορούσαν να τα κόψουν από μισθούς και συντάξεις βουλευτών.
Κι ας πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ είχε εξαντληθεί μετά από μέτρα και περικοπές δύο χρόνων και δεν είχε κάτι διαφορετικό να προτείνει. Οι ιδέες της ΝΔ πού ήταν; Πόσες φορές δεν μας έχει πει ο Σαμαράς για τις περικοπές της σπατάλης που μπορεί να κάνει χωρίς να θίξει μισθούς, συντάξεις και κοινωνικό κράτος; Γιατί δεν το έκανε χθες; Ποια -έστω και μία- πρότασή του επηρέασε σε κάτι το μνημόνιο; Ποια εισήγηση της τρόικας ακύρωσε εισηγούμενος άλλα, ισοδύναμα μέτρα;
Αλλά αυτό μπορούσαν, αυτό έκαναν. Και το ίδιο θα συνεχίσουν να κάνουν, μια και δεν είναι ικανοί να σχεδιάσουν μια αξιόπιστη πορεία εξόδου από την κρίση. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε και δυστυχώς αυτό είναι που κανένας δεν δείχνει ικανός να μας προσφέρει. Και το «κανένας» τούς περιλαμβάνει όλους. Και όσους στηρίζουν την κυβέρνηση και όσους την αντιπολιτεύονται. Και εκείνους που μας κυβερνούν επί 38 χρόνια, αλλά και εκείνους που τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι με κραυγές και καταγγελίες λύνονται προβλήματα και χτίζονται οικονομίες.
Ακουσα χθες την Παπαρήγα, όπως και τον Τσίπρα να καταγγέλλουν την κυβέρνηση και την πολιτική της ευρωπαϊκής στήριξης. Και ως εναλλακτική πρόταση το ΚΚΕ ονειρεύεται «λαϊκές δημοκρατίες ανατολικού τύπου» και ο ΣΥΡΙΖΑ το απόλυτο τίποτα προτείνοντας μέτωπα και συμμαχίες που κανένας δεν θέλει. 'Η δεν είναι έτσι;
 Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος