Μια παράσταση – Η ζωή μας

Της  Γιάννας Γκουτζιαμάνη*

Στην Ελλάδα τη χώρα του φωτός και της ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ, όπου γεννήθηκε η Τραγωδία, που δίδαξε την κάθαρση και όρισε τους κανόνες του δικαίου: Από το 2010 ξεκίνησε να παίζεται το παγκοσμίως γνωστό έργο « Η σωτηρία του Ελληνικού Έθνους» ή «Στην κυρά μάννα μας μη δίνετε βοήθεια, γιατί τα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της».

Ο συγγραφέας: αόρατος, με τα κεφάλια της λερναίας ύδρας: Δ.Ν.Τ.,τρόικα, ευρωπαϊκή τράπεζα, οίκοι αξιολόγησης, Μέρκελ.

Ο σκηνοθέτης: διπρόσωπος :Γ. Παπανδρέου-Λ.Παπαδήμιος.

Οι βοηθοί: Α. Σαμαράς και Γ. Καρατζαφέρης.

Ο θίασος: η κυβέρνηση, οι βουλευτές και οι πολίτες- (ο χορός).

Οι θεατές: το Πανελλήνιον.

Ένα άτομο από το κοινό που παρακολουθεί την παράσταση και σκέφτεται.

Η τραγωδία μας δίδαξε ότι ο ήρωας τιμωρείται για την ύβρι και την αλαζονεία, το συνειδητό ή ασυνείδητο φταίξιμο. Εδώ παραβιάστηκαν οι ηθικοί κανόνες. Οι απατεώνες πολιτικοί (πρωθυπουργοί, κυβέρνηση, βουλευτές) - οι θύτες τιμωρούν τα θύματα, τους αδύναμους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς: τους βομβαρδίζουν με περικοπές, χαράτσια, ενοχές, φόβους, απειλές, κινδύνους. Τους αποτελειώνει η αστυνομία με τα δακρυγόνα- αυτή είναι η σοσιαλιστική βαρβαρότητα. Το τέρας δεν χορταίνει πλούτο, χλιδή, χρήμα.

Οι πολίτες ζαλισμένοι. Οι καθρέφτες της τηλεόρασης, θαμποί από την κινδυνολογία, παραμορφώνουν την κατάσταση. Δεν μπορούν να δουν πού οδηγούν οι δρόμοι, τρεκλίζουν, πέφτουν σε παγίδες, εξαντλούνται, σέρνονται πάντα προς το δρόμο της εθνικής σωτηρίας, σ’ ένα βαθύ, άπατο πηγάδι.

Κάποιες μικρές ομάδες των 50-100-200 χιλιάδων αντιλαμβάνονται την παγίδα, αντιστέκονται. Όμως ο αφανής βοηθός του σκηνοθέτη, ο πρόεδρος της δημοκρατίας, Κ.Παπούλιας, μ’ένα μαγικό ραβδί, τη χρεοκοπία του έθνους, εξαφανίζει τον κουρνιαχτό της διαμαρτυρίας. Πρέπει όλοι να συρθούν πτώματα, πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, χωρίς θέλω, στο δρόμο της εθνικής σωτηρίας.

Και πάνω σ’ αυτό το δρόμο, το στρωμένο με πτώματα της κοινωνικής αδικίας, θα παρελάσουν οι χορτάτοι: Πάγκαλος, Βενιζέλος….και Κουκουλόπουλος, Διαμαντοπούλου, Παπακωσταντίνου, οι δικοί μας άνθρωποι και όλη η κουστωδία τους και θα μοιράσουν την ελεημοσύνη τους προς τους συμπολίτες, που τους ανέδειξαν στα υψηλά αξιώματα.

Αυτός ο δρόμος της εθνικής σωτηρίας με πάει στο πουθενά τη σκέψη μου…….

Κάποιες στενάχωρες φωνές διαμαρτυρίας με επαναφέρουν μέσα στο θέατρο. Ασθενείς στοιβαγμένοι σε άθλια νοσοκομεία φωνάζουν για κουβέρτες, κρεβάτια, καθαριότητα, νοσηλεία. Από εκεί παιδιά και δάσκαλοι αναζητούν αίθουσες, βιβλία, θέρμανση. Ένα σύνθημα δεν είναι ικανή να διαβάσει η κ. Διαμαντοπούλου: «Όταν κλείνουν τα σχολεία ανοίγουν οι φυλακές». Αλλά πώς να το κάνει η γυναίκα, αυτή μισεί την εκπαίδευση. Με το μαγικό ραβδί της χρεοκοπίας έκοψε στη μέση τους μισθούς, το ηθικό των δασκάλων και το μέλλον των παιδιών. Μα η απόγνωση και η οργή περισσεύουν σε άλλες φωνές, σ’ εκείνες των ανέργων.(φαγωμένες οι λέξεις ένα σύνθημα ένα,- σου πετάν ένα κόκαλο, σκοτεινές ιστορίες……) Πολλοί πήραν το δρόμο της ξενιτειάς. Όλοι αυτοί δεν βλέπουν το δρόμο της εθνικής σωτηρίας; Είναι εκεί πάνω με μεγάλα γράμματα. Μόνο που από κάτω με μικρά μαύρα γράμματα έχει και μια άλλη λέξη -καιάδας-. Εκεί πρέπει να πάνε όσοι φοράνε ένα κόσμημα από πετράδια της αρετής: αξιοπρέπεια, εντιμότητα, δικαιοσύνη, ευαισθησία, μόρφωση, ελευθερία, χαρά, δημιουργία.

Και η κάθαρση; Μα πώς θα τελειώσει αυτό το έργο; Ο εγκέφαλος που το έγραψε αγνοεί το αίσθημα δικαίου, τους άγραφους ηθικούς νόμους. Αυτός ακούει μόνο τη φωνή των αφεντικών του: των οίκων αξιολόγησης, των τραπεζιτών. Βλέπει μόνο τον επίγειο παράδεισο των golden boys, των ισχυρών. Δεν μπορεί να δει την κόλαση των άνεργων, των απελπισμένων, των κατατρεγμένων.

Και ο χορός δεν μίλησε ακόμα, δεν πήρε θέση απέναντι στο άδικο, που οι ίδιοι οι θύτες ομολογούν χωρίς αιδώ, γιατί σφίγγουν στο λαιμό του τη θηλειά της χρεοκοπίας, στο όνομα της σωτηρίας του έθνους?

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ……

Κάτω από τη σκηνή, στην πλατεία οι θεατές σαστισμένοι βλέπουν τη ζωή τους μέσα στο έργο με κομμένη την ανάσα και απορούν, θυμώνουν γιατί παίζουν αυτό το ρόλο; Ποιος τους έβαλε εκεί; Ασφυξία. Πολλοί θέλουν να φύγουν, αλλά πού είναι η έξοδος; Όλα γύρω είναι θαμπά από τα δακρυγόνα, που πέφτουν έξω. Οι διαμαρτυρίες, από τις πορείες όσων βγήκαν έξω, ακούγονται ενοχλητικοί ήχοι-παράσιτα- που εμποδίζουν να ακούγονται καθαρά οι πρωταγωνιστές. Ποιοι είναι αυτοί οι αλήτες; Ο κάθε τυχόντας μπορεί να εξευτελίζει τους εκλεκτούς πρωταγωνιστές, τους βουλευτές; Ν’ ανοίξουν γρήγορα οι πόρτες να μπουν μέσα, η θέση τους είναι μόνο επάνω στη σκηνή.

Η πλατεία του θεάτρου έγινε πεδίο βολής. Από παντού έρχονται ριπές ανέμου: πι ες α ι, κούρεμα ύφεση, μέτρα περικοπές, χαράτσια, έλλειμμα, δάνεια, μνημόνια, ακρίβεια, μαύρη τρύπα, λιτότητα, δανειστές, ανεργία, επίτροποι, δημοσιονομική πειθαρχία.

Έξω παγωνιά, Φυσάει. Ένας άλλος αέρας φέρνει σαν ηχώ μια δυνατή φωνή: «μάχεσθαι χρή τον δήμον»- είναι νεανικές φωνές, από ένα άλλο, δικό μας, αληθινό θέατρο. Είναι τα δικά μας θέλω: δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, δουλειά, παιδεία, υγεία. Αυτό θα είναι και το τέλος σ’ αυτή την παράσταση. Θα το θέσουμε εμείς, με τους όρους της Τραγωδίας, με την κάθαρση, για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα δικαίου. Να τιμωρηθούν οι κλέφτες και οι απατεώνες. Να αποφασίσουν οι πολίτες για την πορεία αυτού του τόπου.                                            Μια εργάτρια του θεάτρου

Κοζάνη 1-2-2012

*Μια εργάτρια του θεάτρου

Γκουτζιαμάνη Γιάννα

φιλόλογος