Λευκό σεντόνι η ζωή μας, παραδομένη και ανήμπορη, δέχεται το μοιραίον ως σύνηθες. Εθισμένη πλέον στις συμφορές, υποτάσσεται χωρίς αντιρρήσεις σ’ αυτά που την αποκλείουν, επιδιώκοντας στην ανοχή τους την οργανική της τουλάχιστον, ύπαρξη.
Διανύουμε το δεύτερο έτος της πανδημίας και ο ιός απογράφει ασταμάτητα και αδιακρίτως ηλικιών και φύλων, το μερίδιό του. Η Επιστήμη απ’ την άλλη ψάχνει το δικαίωμα της ζωής ακόμη και σ’ ένα κόσμο που επιμένει να εκτίθεται…