Μια σημαντική αλλά και προσηλωμένη διαδρομή για κάθε πολίτη ξεχωριστά, που ανοίγει τον δρόμο προς μια πιο περιεκτική, αποτελεσματική και δημοκρατική διακυβέρνηση.
Ακολουθεί η Ομιλία :
Κυρίες και κύριοι, αξιότιμοι συνάδελφοι,
Πριν από λίγες μέρες, είχα μια ζωντανή συζήτηση με μια νεαρή γυναίκα. Μου έθεσε μια ερώτηση που με συγκλόνισε: “Η ψήφος μου έχει σημασία;” Απάντησα ναι! Αν και η πολιτική φαίνεται περίπλοκη, κάθε ψήφος μετράει, η δημοκρατία είναι μια διαδικασία και η αλλαγή απαιτεί χρόνο και προσπάθεια.
Ωστόσο, τα συναισθήματά της πρέπει να αναγνωριστούν από όλους μας – καθώς εκπροσωπούν πολλούς νέους ψηφοφόρους και θα πρόσθετα πολλές πτυχές της κοινωνίας μας.
Η ερώτησή της μας προκαλεί στο να κατανοήσουμε τις πιέσεις της απογοήτευσης.
Όπως η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, που πυροδότησε οικονομικές πτώσεις, γεννώντας έντονες ανισότητες και διαβρώνοντας τα συστήματα πρόνοιας και με αυτά συνακόλουθα τη διαβρώση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς μας.
Παρά τον τεράστιο πλούτο και τις τεχνολογικές μας δυνατότητες, η ζοφερή προοπτική για τις μελλοντικές γενιές από την ανεργία έως την κλιματική κρίση προκαλεί βαθιά απογοήτευση και θυμό.
Η πρόσφατη πανδημία ανέδειξε τη γρήγορη διαδικτυακή εξάπλωση των θεωριών συνωμοσίας, αυξάνοντας τη δημόσια σύγχυση και τη δυσπιστία στα κύρια μέσα ενημέρωσης και στις επιστημονικές απαντήσεις.
Επιπλέον, ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας έχει ενταθεί με εκστρατείες παραπληροφόρησης. Εξωτερικοί παράγοντες, όπως η Ρωσία, στοχεύουν να επηρεάσουν τη δημόσια γνώμη και να υπονομεύσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Ενώ η παγκοσμιοποίηση μείωσε τη φτώχεια σε ορισμένες περιοχές, έχει επίσης κατακερματίσει την κοινωνική συνοχή μας, μεγεθύνοντας τις ανισότητες σε πλούτο και εξουσία, επιδεινώνοντας τη διαφθορά στην πολιτική και υπονομεύοντας το κράτος δικαίου.
Αυτή η συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας όχι μόνο διαστρεβλώνει την πολιτική επιρροή μέσω των μέσων ενημέρωσης και των λόμπι, αλλά απειλεί και την ακεραιότητα των δημοκρατικών θεσμών.
Αυτές οι προκλήσεις-από πολυμερείς κρίσεις και γεωπολιτικές συγκρούσεις έως τις ανησυχίες για την τεχνητή νοημοσύνη και τα περιβαλλοντικά ζητήματα – έχουν ενισχύσει μια βαθιά αίσθηση ευαλωτότητας, αδικίας και αδυναμίας στους πολίτες.
Αυτό θέτει ένα δίλημμα – σχετικά με την ποιότητα της πολιτικής μας. Την ποιότητα της δημοκρατικής μας διακυβέρνησης.
Στα κοινωνικά μέσα, μετριέται η ποσότητα της κίνησης για να γίνει κάποιος επιτυχημένος επηρεαστής, όχι ο προορισμός του ταξιδιού.
Στα συστήματα ψηφοφορίας μας έχουμε αναπτύξει εξελιγμένες τεχνικές για να επηρεάσουμε τους ψηφοφόρους μας, αλλά λιγότερο για να αναπτύξουμε την κατανόηση του πού θέλουμε να πάμε.
Στις οικονομίες μας μετράμε τον όγκο του ΑΕΠ μας. Όχι την ποιότητα της οικονομικής μας ανάπτυξης.
Όπως είπε ο Ρόμπερτ Κένεντι πριν δολοφονηθεί:
“Αυτό δεν μας επιτρέπει να μετρήσουμε την υγεία των παιδιών μας, την ποιότητα της εκπαίδευσής τους ή τη χαρά του παιχνιδιού τους. Δεν περιλαμβάνει την ομορφιά της ποίησής μας ή τη δύναμη των γάμων μας, την νοημοσύνη της δημόσιας συζήτησης μας ή την ακεραιότητα των πολιτικών εκπροσώπων μας. Δεν αξιολογεί ούτε την ευφυΐα μας ούτε το θάρρος μας, ούτε τη σοφία μας ούτε τη μάθηση μας, ούτε τη συμπόνια μας ούτε την αφοσίωσή μας στη χώρα μας, μετράει τα πάντα, εκτός από αυτά που κάνουν τη ζωή αξιόλογη.”
Αξιότιμοι συνάδελφοι,
Η πρόκληση είναι να ξανασκεφτούμε την ποιότητα των δημοκρατικών μας διαδικασιών. Είναι πολύ εύκολο, όταν κυριαρχούν ο φόβος και η αβεβαιότητα, να μείνουμε παθητικοί, να κλειστούμε και να κρυφτούμε πίσω από τα εθνικά μας σύμβολα, να αναζητήσουμε αποδιοπομπαίους τράγους και να εγκαταλείψουμε τη μοίρα μας σε αυταρχικούς σωτήρες. Αυτό, στο τέλος, είναι ένα σημάδι αδυναμίας, έλλειψης εμπιστοσύνης στις κοινωνίες μας. Στους ανθρώπους μας.
Αντίθετα, πρέπει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους. Όχι κάθε τέσσερα χρόνια αλλά κάθε μέρα.
Να απελευθερώσουμε τη πολιτική μας φαντασία και να αξιοποιήσουμε τη συλλογική γνώση και τη τεράστια ικανότητα των κοινωνιών μας.
Να δημιουργήσουμε δημοκρατικούς χώρους για διάλογο, συζήτηση και αμοιβαία επιτευχθέντες στόχους και λύσεις.
Αυτή η έκθεση εξετάζει νέες δυνατότητες. Δεν προτείνει μια εύκολη συνταγή αλλά αποτελεί μια πρόκληση για όλους μας, να φανταστούμε μια βαθύτερη, πιο ποιοτική δημοκρατία.
Διευρύνοντας το πολιτικό μας οικοσύστημα με καινοτόμες και περιεκτικές μεθόδους που θέτουν τους πολίτες στο επίκεντρο της λήψης αποφάσεων.
Η συμμετοχική και διαβουλευτική δημοκρατία δεν είναι απλά τεχνικές που μπορούν να εφαρμοστούν μηχανικά.
Είναι ένας τρόπος σκέψης, μια στάση πολιτική, μια διευρυνόμενη δημοκρατική κουλτούρα, που επιδιώκει πρακτικούς δρόμους που μπορούν να αναζωογονήσουν τους θεσμούς μας, να αποκαταστήσουν την πίστη στη δημοκρατική διαδικασία επιτρέποντας στους πολίτες να είναι παράγοντες του μέλλοντός τους.
Για να αξιοποιήσουμε πραγματικά τη σοφία των πολιτών μας, πρέπει να δημιουργήσουμε χώρους όπου οι καινοτόμες ιδέες μπορούν να ανθίσουν – όπου ο διάλογος δεν ενθαρρύνεται απλώς, αλλά δομείται με τρόπο που γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ επιστημονικής εξειδίκευσης, δημόσιας κατανόησης και πολιτικών αποφάσεων.
Μαθαίνοντας από το πρωτοπόρο παράδειγμα του Τάρτου της Εσθονίας, για την εφαρμογή του συμμετοχικού προϋπολογισμού, ή το παράδειγμα του Πόρτο Αλέγκρε στη Βραζιλία, ή της Ιρλανδίας όταν διαβουλεύτηκε για την άμβλωση, ή της Γαλλίας για το κλίμα.
Μπορούμε να φανταστούμε ένα νέο κλάδο της κυβέρνησης: ένα διαβουλευτικό κλάδο, που αξιοποιεί τη σοφία των πολιτών μας, αφιερωμένο σε συνεχή και δομημένο διάλογο, μεταξύ κυβερνήσεων, ειδικών και πολιτών. Με και από τους ανθρώπους. Σε αυτούς τους καιρούς της κλιματικής κρίσης πρέπει να θέτουμε αξία πάνω από την ποσότητα.
Όπως ορίζεται στα συμπεράσματα του Ρέικιαβικ, προτείνουμε μια τολμηρή επαναπροσέγγιση των δημοκρατικών μας διαδικασιών:
Με την υιοθέτηση συμμετοχικών και διαβουλευτικών δημοκρατικών διαδικασιών σε όλα τα επίπεδα.
Με την διάθεση των απαραίτητων οικονομικών, τεχνικών και ανθρώπινων πόρων.
Με
την αξιοποίηση ψηφιακών εργαλείων και τεχνητής νοημοσύνης με
υπευθυνότητα, για το κοινό καλό, δημιουργώντας δημοκρατικούς χώρους για
συμμετοχή των πολιτών.
Τέλος, πρέπει να δώσουμε έμφαση στη δημοκρατική εκπαίδευση. Δεν μπορούμε μόνο να αναπτύξουμε επαγγελματικές δεξιότητες για δουλειές που μπορεί να μην υπάρχουν. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε την δημοκρατική πρακτική που προετοιμάζει κάθε πολίτη να συμμετέχει ενεργά και με γνώση στη διακυβέρνηση και στις διαβουλεύσεις.
Ας δεσμευτούμε λοιπόν σε αυτά τα μετασχηματιστικά βήματα, χτίζοντας ανθηρές κοινωνίες. Δημιουργώντας ένα περιβάλλον όπου οι δημοκρατικοί θεσμοί όχι μόνο θα γίνονται σεβαστοί αλλά θα είναι ανθεκτικοί και ανταποκρίσιμοι στις πρωτοφανείς προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε και στις ανάγκες των ανθρώπων που υπηρετούμε.
Καθώς αντιμετωπίζουμε αυτές τις τρομερές προκλήσεις, χρειαζόμαστε περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη συμμετοχή και όχι λιγότερη.
Στα αγγλικά – In English:
Ladies and gentlemen, esteemed colleagues
A few days ago I was in a lively discussion with a young women.
She posed a question that struck a chord: “Does my vote even matter?”
I
answered yes! If politics seems slow and complex, every vote does
count, democracy is a process, and change takes time and effort.
Yet her feelings need to be recognized by us all – as they represent many young voters and I would add many parts of our society.
Her question challenges us to understand the strains of disillusionment.
Such as
Global financial crises, which triggered economic downturns, breeding stark inequalities and eroding welfare systems and with it eroding trust in our institutions.
Despite our vast wealth and technological capabilities, the bleak outlook for future generations from jobs to the climate crisis stirs deep frustration and anger.
The recent pandemic highlighted the rapid online spread of conspiracy theories, increasing public confusion and distrust in mainstream media and scientific responses.
Additionally, the war against Ukraine has intensified with disinformation campaigns. External actors like Russia, aiming at swaying public opinion and undermining democratic processes.
While globalization has reduced poverty in some regions, it has also splintered our societies cohesion, magnified disparities in wealth and power, exacerbating political corruption and undermining the rule of law.
This concentration of wealth and power not only distorts political influence but also threatens the integrity of democratic institutions.
These challenges—from multilateral crises and geopolitical conflicts to concerns about artificial intelligence and environmental issues—have fostered a profound sense of vulnerability, injustice, and powerlessness among citizens.
This poses a dilemma – between the quantity and the quality of our politics.
In social media it is the volume of traffic that is measured for you to become a successful influencer, not the destination of your travel.
In our voting systems we have developed elaborate techniques to influence our voters, but less so to develop an understanding of where we want to go.
In our economies we measure the volume of our GDP.
As Robert F. Kennedy said before he was assassinated:
“This does not allow us to measure the health of our children, the quality of their education or the joy of their play. It does not include the beauty of our poetry or the strength of our marriages, the intelligence of our public debate or the integrity of our public officials. It measures neither our wit nor our courage, neither our wisdom nor our learning, neither our compassion nor our devotion to our country, it measures everything in short, except that which makes life worthwhile.”
Dear colleagues
We are challenged to re-think the quality of our democratic procedures.
It
is too easy, when fear and uncertainty reigns to freeze up, close up,
and hide behind our national symbols or authoritarian saviours.
This, in the end, is a sign of weakness, of lack of confidence in our societies. In our peoples.
Instead, in people we need to trust.
Free our political imagination and tap into the collective knowledge and capacity of our societies.
Create the spaces, democratic spaces for dialogue, debate, and mutually attained goals and solutions.
This report examines new possibilities.
Expanding our political ecosystem with innovative and inclusive methods that place citizens at the heart of decision-making.
Participatory and deliberative democracy are not merely simple techniques that can be applied in a mechanistic way.
They are a way of thinking, an attitude, an expanding democratic culture, which seeks practical pathways that can revitalize our institutions, restore faith in the democratic process allowing citizens to be agents of their future.
To truly harness the wisdom of our citizens, we must create spaces where innovative ideas can flourish—where dialogue is not just encouraged but structured in a way that bridges the gap between scientific expertise and public understanding.
Learning from Tartu, Estonia a pioneer in implementing participatory budgeting, or Porto Allegre in Brazil, or Ireland when it deliberated on abortion, or France on climate.
We can imagine a new branch of government: a Deliberative Branch, harnessing the wisdom of our citizens, dedicated to ongoing and structured dialogue, between experts and citizens.
As mandated in the Reykjavik Conclusions, we propose a bold reimagining of our democratic processes:
- Adopt participatory and deliberative democracy processes at all levels
- Allocate the necessary financial, technical, and human resources
- Harness digital tools and AI responsibly, creating democratic spaces for citizens participation
Emphasize democratic education which prepares every citizen to participate actively and knowledgeably in governance.
Let us therefore commit to these transformative steps, building flourishing societies, fostering an environment where democratic institutions are not only respected but are resilient and responsive to the unprecedented challenges we face and the needs of the people we serve.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου