ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

  Προσκυνηματικό οδοιπορικό στα Ιεροσόλυμα, στον Πανάγιο Τάφο, στη Βηθλεέμ, στο Θεομητορικό Μνήμα και σε όλα τα ιερά προσκυνήματα της Αγίας Γης της Παλαιστίνης πραγματοποιήσαμε (1-7 Νοεμβρίου 2013) από τον Ι. Ναό του Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω Βελβεντού με τη συμμετοχή προσκυνητών από το Βελβεντό, το Πλατανόρεμα, την Κοζάνη, από τη Θεσσαλονίκη και την Αμερική.

Οδοιπορικό που, πέρα από την εξαγγελία του ως ‘’προσκυνηματικού’’, επιβεβαιώθηκε στην πράξη ότι είναι τέτοιο, μετουσιώνοντας τις υπάρξεις των 20 ανθρώπων, ηλικίας από 23 έως 80 ετών, σε εικόνες που ανακάλυπταν το ‘’πρωτόκτιστον κάλλος’’, με τη γνωριμία και την ψαύση των πρώτων και ανεπανάληπτων ιστορικών πηγών του χριστιανισμού και της Εκκλησίας στα ιερά χώματα της γης της επαγγελίας.

Ό,τι και να πει κανείς για τα Ιεροσόλυμα και για την Αγία Γη είναι λίγο, και πάντως δεν μπορεί ούτε να περιγράψει ούτε να εκφράσει το μέγεθος και την ποιότητα των αισθημάτων και των αλλοιώσεων στα οποία υπόκειται ο οιοσδήποτε άνθρωπος, που απροκατάληπτα και αφανάτιστα ψαύει τις ιστορικές πηγές, τα ορατά σημεία της παρουσίας του Χριστού, από την άσπορη ‘’εκ Πνεύματος Αγίου και εκ της Παρθένου Μαρίας’’ σύλληψή του στη Ναζαρέτ, τη γέννησή του στη Βηθλεέμ, τη δημόσια δράση του και περιήγησή του στη γη της Ιουδαίας, της Σαμάρειας και της Γαλιλαίας, με το πλήθος των θαυματουργιών και των διδαχών του στους ανθρώπους του καιρού εκείνου, τη Σταύρωσή του στο Γολγοθά μέχρι και την τριήμερη ολόσωμη Ανάστασή του και την ολόσωμη Ανάληψή του.

Γεγονότα που δεν τα χωράει ο νους, μήτε μπορεί να τα εξηγήσει το εργαστήρι της επιστημονικής έρευνας, που όμως τα δέχεται αβίαστα ο άνθρωπος στην καρδιά μέσα από τη διάσταση της πίστης, που είναι ελευθερία και όχι μια κάποια αναγκαιότητα.

Στα Ιεροσόλυμα περιηγούνται κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι (με μεγάλη δυσκολία διασχίζεις λ.χ. την οδό του Μαρτυρίου) από όλα τα έθνη και τις φυλές της γης, προ(σ)καλούμενοι από ένα πρόσωπο και από ένα γεγονός: το Χριστό και την Ανάστασή του. Έλληνες, Ρώσοι, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Αφρικανοί, Κινέζοι, Φιλιπινέζοι, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι κατακλύζουν το χώρο γύρω από τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου.

Οι Άγιοι Τόποι είναι το γεωγραφικό διαμέρισμα της γης, από το οποίο θα (πρέπει να) προέλθουν ως υπόδειγμα ορθού βίου οι άγιοι τρόποι. ‘’Οι άνθρωποι αγρίεψαν. Αγριέψαμε κι εμείς. Πρέπει να μεταδίδουμε ειρήνη και όχι αγριότητα. Αυτό είναι το σωστό’’, μάς είπε στη Βηθανία, στη Μονή της Μάρθας και Μαρίας, η ταπεινή και απλή Ηγουμένη Ευπραξία.

Η ανάληψη αυτής της αποστολής για την ανάπτυξη των αγίων τρόπων της ειρήνης, της πραότητας, της ισότητας και της δικαιοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους, στις τοπικές κοινωνίες και στα (αλληλομισούμενα) έθνη, αποτελεί και τον πιο τιμητικό τίτλο της αδιαίρετης ‘’Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας’’ του Χριστού. 

Το πρόσωπο και ο τρόπος (‘’ο τρόπος και ουχί ο τόπος’’) είναι που αγιάζουν τον τόπο και καταξιώνουν τον άνθρωπο και την κοινωνία του, ως μία συλλογική υπερφυλετική και υπερεθνική οντότητα ειρηνικότητας, συμφιλίωσης και καταλλαγής.

Στα Ιεροσόλυμα και στην Αγία Γη ο άνθρωπος γίνεται παγκόσμιος. Αποχτά δυναμική. Χωράει όλους. Συν-χωράει και συν-χωρείται. Δεν γίνεται παγκοσμιοποιημένος, δηλαδή πολτοποιημένος και ανάπηρος στον ακοινώνητο εγωκεντρισμό του.  

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα των Μοναστηριών στην Αγία Γη της Παλαιστίνης είναι η αποστελέχωση τους και η ζητούμενη στελέχωσή τους με νέους αγιοταφίτες μοναχούς. Στη στελέχωση πρέπει να αποφευχθούν, με γνώμονα την εκκλησιολογία και την ‘’αρχαία τάξη’’ των πέντε (5) πρεσβυγενών Πατριαρχείων, οι επιδιώξεις που οδηγούν σε συγκρούσεις για την επικυριαρχία με εθνικό χαρακτήρα.

Η ποιμαντική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στην Αγία Γη της Παλαιστίνης είναι ιστορικά και εκκλησιολογικά ορισμένη και πρέπει να ενισχύεται από όλους και όχι να υπονομεύεται.

Στο πάντοτε επίκαιρο και φλέγον αίτημα για την ενότητα του κόσμου οφείλει να πρωτοστατεί με παραδείγματα ενότητας η Εκκλησία, που εύχεται στη Θεία Λειτουργία ακατάπαυστα ‘’υπέρ της των πάντων ενώσεως’’, για την ένωση όλων των ανθρώπων.

Είμαστε ευγνώμονες στους αγιοταφίτες πατέρες. Αυτοί διατηρούν τα Μοναστήρια της Παλαιστίνης ανοιχτά λειτουργικά κέντρα. Παρέχεται έτσι η δυνατότητα σε όλους εμάς (στον κόσμο όλο) να τα επισκεπτόμαστε. Να εκκλησιαζόμαστε σ’ αυτά και να λειτουργούμε. Και να προσκυνούμε την Αγία Γη. Ο Θεός να τους έχει καλά.

Χαίρε Σιών αγία, Μήτηρ των Εκκλησιών, Θεού κατοικητήριον, συ γαρ εδέξω πρώτη, άφεσιν αμαρτιών, διά της Αναστάσεως. (Παρακλητική, ήχος πλ. δ’. Σάββατο Εσπέρας, Στιχηρό Αναστάσιμο )

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος (8-11-2013)