Τελειώσαμε;

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Αρχές του καλοκαιριού, μπροστά στα «ΝΕΑ», ένας ταξιτζής κατέβασε το παράθυρο και σε τόνο πρόκλησης μου φώναξε.

- Ο Κασιδιάρης θα πάρει 20%, κύριε δημοσιογράφε.

- Εγώ νομίζω ότι θα πάρει είκοσι χρόνια, ήταν η απάντησή μου.

Τελικά, μάλλον είχα δίκιο. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ να διαβεβαιώσω σήμερα τους αναγνώστες ότι τελειώσαμε με τη Χρυσή Αυγή.

Και δεν εννοώ φυσικά την ηγετική ομάδα που θα περάσει αρκετό καιρό στη φυλακή. Ούτε τα μικρομεσαία στελέχη που θα εξαφανιστούν στη νύχτα που τα ξέβρασε. Ούτε μια οργάνωση που κατά πάσα πιθανότητα σιγά σιγά θα εκλείψει.

Εννοώ το φαινόμενο που ονομάστηκε Χρυσή Αυγή.

Την περίπτωση δηλαδή μιας εγκληματικής συμμορίας με ναζιστική ιδεολογία, λαϊκή απήχηση και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Εννοώ όλους όσοι για κάποιο λόγο και κάποια στιγμή ταυτίστηκαν ανοιχτά ή ανομολόγητα με ένα έκτρωμα.

Λυπάμαι, αλλά με αυτούς δεν έχουμε τελειώσει ούτε θα τελειώσουμε εύκολα. Το δηλητήριο έχει ποτίσει πολλές ψυχές.

Είναι προφανές ότι η Ελλάδα δεν απέκτησε ξαφνικά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εγκληματίες ούτε άλλες τόσες χιλιάδες νεοναζί.

Είναι εξίσου προφανές όμως ότι η χώρα διαθέτει πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που δεν έχουν καταλάβει τι τους συνέβη, που αισθάνονται θυμωμένοι και απελπισμένοι, που θεωρούν ότι δεν φταίνε ή ότι αδικήθηκαν, που είναι έτοιμοι να δεχτούν ότι «η Κόλαση είναι οι άλλοι» - για να δανειστώ τη φράση του Σαρτρ...

Που αναζητούν φταίχτες επειδή η ζωή τους δεν είναι αυτό που θα ήθελαν.

Που ψάχνουν να τα φορτώσουν σε «διεφθαρμένα κόμματα», σε «κλέφτες πολιτικούς», σε «αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους», σε «διαπλεκόμενους επιχειρηματίες», σε «στρατιές από μετανάστες και λαθρομετανάστες», στο «μπουρδέλο τη Βουλή»...

Να τα φορτώσουν δηλαδή σε κάποιο «σύστημα» του οποίου το βασικό φταίξιμο είναι ότι δεν περιλαμβάνει τους ίδιους - άσχετο αν τέτοιο σύστημα ούτε υπάρχει ούτε μπορεί ποτέ να υπάρξει.

Με αυτούς τους ανθρώπους, είτε κατέφυγαν στη Χρυσή Αυγή είτε στην άρνηση είτε σε άλλα κόμματα, είναι πολύ δύσκολη η επικοινωνία.

Η πικρία, η δυσπιστία, η μοχθηρότητα, ακόμη και το κοινωνικό μίσος τούς καθιστούν σχεδόν απροσπέλαστους, εκτός κοινής λογικής και κοινής γλώσσας - αυτό είναι το δηλητήριο για το οποίο μιλούσα παραπάνω.     

Με αυτούς λοιπόν δεν τελειώσαμε. Διότι το θέμα τους δεν είναι ο ναζισμός που δεν έρχεται ούτε οι μετανάστες που δεν φεύγουν ούτε το Μνημόνιο που τελειώνει.

Είναι η ζωή που δεν έχουν.

Και έναν άνθρωπο μπορείς να τον γλιτώσεις από τη Χρυσή Αυγή ή από «το μπουρδέλο τη Βουλή».

Πώς μπορείς όμως να τον σώσεις από τη ζωή του;