"Ο σύντροφός μας κ.λπ."

του Β.Π.Καραγιάννη

1η Αυγούστου, έναρξη ήπιας νηστείας, μνήμη αγίων επτά μαρτύρων Μακκαβαίων και του ατύπου οσιομάρτυρος Νίκου Ζαχαριάδου, αυτόχειρος. Ετσι στα καλά καθούμενα ένοιωσα μια ιστορική συμπάθεια για τον άλλοτε κραταιό αρχηγό κι άλλοτε αποδιοπομπαίο τράγο του νυν αλλά και αεί ηρωικού κόμματος, του ΚΚΕ εννοώ. Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια έθεσε εαυτόν στην κρίση της εκούσιας κρεμάλας εκεί στην εξορία διαβιούσε, κατά Σιβηρία μεριά. Ο Γ. Ρίτσος, όπως έκανε για όλους αδιακρίτως, τον ύμνησε τον καιρό της κραταιότητός (1945) με το μακρύ ποίημα «Ο Σύντροφος μας Νίκος Ζαχαριάδης» το οποίο όμως δεν συμπεριέλαβε σε καμιά συνολική έκδοση των ποιημάτων. Αποσυνάγωγο του έργου του υπάρχει στην έκδοση Γκοβόστη του 1945. Ενα μικρό απόσπασμα: 

Τόσα χρόνια σ’ ακολούθαγε η ψυχή μας
όπως ακολουθάει ο ίσκιος τον άνθρωπο που τραβάει κατά τον ήλιο
όπως και συ ακολούθαγες τον πιο βαθύ ρυθμό της γης και του ήλιου.

Τόσα χρόνια μοιραστήκαμε το καρβέλι του πόνου σου
απάνου στο γυμνό τραπέζι της εξορίας όπου έφεγγε του λόγου σου ο λύχνος
μοιραστήκαμε το κελί σου της Κέρκυρας
όταν πρόσμενε η Ελλάδα μαζί με τη μάννα σου πιασμένες απ' το χέρι μπρος στα κάγκελα
να σ’ αφήσουν κρυφά μες στη φούχτα σου ένα μικρό χαρτάκι με λίγο χώμα καλοκαιριάτικο
με λίγη δροσιά απ' τα μάτια τους με δυο πράσινα φύλλα απ' της αυγής το δυόσμο
με δυο φρέσκα αστέρια μόλις κομμένα απ' το κλωνάρι της αγάπης μας.
κ.λπ., κ.λπ.

Στο διά ταύτα να προταθεί δι’ αγιοποίηση όπως έγινε και με τους Ρομανόφ άλλωστε όλοι την αυτή την Ορθοδοξία διακονούσαν.

1