Πόσο θα ήταν το χρέος σήμερα χωρίς το Μνημόνιο; Μεγαλύτερο ή μικρότερο;

Του Δεσπότη Παναγιώτη-www.parapolitiki.com

Πόσο θα ήταν το χρέος σήμερα ΧΩΡΙΣ το Μνημόνιο; Μεγαλύτερο ή μικρότερο; Θα ήμασταν χειρότερα ή καλύτερα; «Στο εκρηκτικό ύψος των 321 δισ. ευρώ ανέβηκε και πάλι το δημόσιο χρέος στο τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2013, ύψος μεγαλύτερο από το χρέος που είχε η Ελλάδα το 2009, προτού ξεσπάσει η κρίση…»

Αυτή είναι η πρώτη παράγραφος πρόσφατου άρθρου στο in.gr που αναπαρήγαγαν όλοι.

Θυμίζει αρκετά αυτό που είχε πει ο Αντώνης ο Σαμαράς στις 27 Οκτωβρίου 2011 όταν απέρριψε κατηγορηματικά (λίγες μέρες αργότερα άρχισε να την λατρεύει) την ιστορική Συμφωνία των Βρυξελλών. Είχε πει τότε ο Αντώνης ο Σαμαράς:

«Τελικά, με το κούρεμα που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο Μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ! Αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά και πανηγυρίζει πως, σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει… και πάλι στο 2009! Και μάλιστα υπό πολύ χειρότερες συνθήκες! Κι ενώ θα έχει εκποιηθεί μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας».

Τα ίδια έλεγαν και οι Συριζαίοι τότε, τα ίδια λέει και όλη η αντιπολίτευση σήμερα, με αποτέλεσμα ο Αντώνης ο Σαμαράς να λούζεται αυτά που έλεγε.

Το μπακαλίστικο ερώτημα που θέτουν τα παραπάνω είναι απλό: Αν, μετά από όλες αυτές τις θυσίες, το χρέος σήμερα είναι μεγαλύτερο από το 2009 και αν, μετά και πάλι από όλες τις θυσίες, το χρέος το 2020 θα είναι όσο ήταν το 2009, τι στο διάολο χρειαζόμασταν το Μνημόνιο; Τι στο διάολο χρειαζόμαστε Μνημόνιο αφού αυξάνει το χρέος και διαλύει την κοινωνία;

Το ερώτημα και η συνακόλουθη βεβαιότητα που δημιουργεί («Δεν χρειαζόμαστε, ούτε χρειαζόμασταν κανένα Μνημόνιο») εμπεριέχουν αφόρητη ποσότητα μπακαλίστικης λογικής γιατί όσοι τα χρησιμοποιούν δεν συμπληρώνουν στη σκέψη τους και δεν απαντάνε, εσκεμμένα οι περισσότεροι, στο πραγματικά κρίσιμο ερώτημα: Πόσο θα ήταν το χρέος σήμερα χωρίς το Μνημόνιο; Μεγαλύτερο ή μικρότερο; Θα ήμασταν καλύτερα ή χειρότερα;

Μία μπακαλίστικη απάντηση, πολύ λιγότερο όμως αυθαίρετη από αυτά που διαβάσαμε παραπάνω θα ήταν η εξής:

Ξέρουμε ότι τα ελλείμματα μίας χώρας γίνονται χρέος. Δανείζεται για να τα καλύψει. Αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο με τα μέτρα προσαρμογής, δεν θα συνεχίζαμε να παράγουμε ως χώρα κάθε χρόνο λίγο ως πολύ τα ελλείμματα της περιόδου Καραμανλή; Θα συνεχίζαμε. Τι θα σήμαινε αυτή η υποθετική περίπτωση;

Σύμφωνα με τα επίσημα δελτία δημοσίου χρέους του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το δημόσιο χρέος τον Δεκέμβριο του 2008 ανήλθε σε 262 δισ., ενώ το Δεκέμβριο του 2009 σε 298,5 δισ. Αυτό σημαίνει ότι το 2009, ο θίασος Καραμανλή παρήγαγε έλλειμμα 36,5 δισ. που μετά έγιναν χρέος.

Δείτε εδώ ένα συνοπτικό πίνακα διαχρονικής εξέλιξης του δημοσίου χρέους από το Μάρτιο του 2004.

Αν λοιπόν δεν υπήρχε Μνημόνιο, δικαιούται κανείς να πει, με μετριοπαθείς μάλιστα υπολογισμούς, ότι μέχρι σήμερα στο δημόσιο χρέος του 2009 (298 δισ.) θα είχαν προστεθεί καμία 30αριά δισ. ως έλλειμμα το 2010, καμία 30αριά δισ. το 2011, καμία 30αριά δισ. το 2012 και καμιά 15αρια δισ. μέχρι φέτος τον Ιούνιο.

Με λίγα λόγια, χωρίς Μνημόνιο και μέτρα, το κοντέρ του δημοσίου χρέους δεν θα έγραφε σήμερα 321 δις, αλλά πάνω από 400 δισ.

Αν συνεχιζόταν δηλαδή ο εγκληματικός ρυθμός ελλειμμάτων της κυβέρνησης Καραμανλή και δεν υπήρχε κυβέρνηση Παπανδρέου να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις και μετά να πετύχει την διαγραφή χρέους, το χρέος σήμερα δεν θα ήταν 321 δισ. αλλά πάνω από 400.

Αυτά, απλά και μπακαλίστικα, για όσους λένε ότι οι κόποι πάνε χαμένοι αφού το χρέος αυξάνεται. Προφανώς δεν έχουν καταλάβει τίποτα και δεν έχουν καταλάβει πόσο θα ήταν το χρέος σήμερα, πόσο ιλιγγιωδώς περισσότερο θα αυξανόταν, αν δεν κάναμε τίποτα.

Βέβαια, η πραγματικότητα είναι ότι όλα αυτά, πόσα δισ. χειρότερο δηλαδή θα ήταν το χρέος χωρίς Μνημόνιο, δεν έχουν καμία σημασία.

Είναι τελείως υποθετικά. Αφού ήδη με το χρέος και το έλλειμμα και την ύφεση του 2009 επί Καραμανλή, όταν αποκαλύφθηκαν, σταμάτησαν όλοι να δανείζουν την Ελλάδα ή δάνειζαν με απαγορευτικά – ληστρικά επιτόκια.

Επομένως, αν δεν είχε στηθεί με διπλωματικό μαραθώνιο ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης για να δανειστεί η Ελλάδα και δεν υπογραφόταν το Μνημόνιο, το χρέος θα είχε εξαφανίσει τη χώρα από το Μάιο του 2010.

Και ελάχιστοι θα ασχολούνταν με το πόσο είναι το χρέος σήμερα. Γιατί, θα είχαμε τελειώσει όλοι τότε μέσα σε μια ανείπωτη εθνική τραγωδία.

Χρειάζεται όμως και κάτι ακόμη.

Δείτε στον παρακάτω πίνακα που διαβάσαμε εδώ, τι και πότε έπρεπε να πληρώσει ως δημόσιο χρέος η χώρα το Μάρτιο του 2010, τι βόμβα αντιμετώπισε η κυβέρνηση Παπανδρέου δηλαδή, και πως είναι η αντίστοιχη κατάσταση σήμερα:

Γράφει συγκεκριμένα ο Γιώργος Προκοπάκης:

«Είναι αξιοσημείωτο πως το σύνολο του δημοσίου χρέους «επέστρεψε» (σε απόλυτα μεγέθη) στα επίπεδα της άνοιξης του 2010 – €310 δισ το 2010, €309 δισ το 2013. Με μια τεράστια διαφορά: ο μέσος χρόνος αναχρηματοδότησης του χρέους έγινε 15.4 χρόνια το 2013, από 5.8 χρόνια το 2010. Δεν υπάρχει το βουνό των άμεσων υποχρεώσεων αναχρηματοδότησης του 2010 οι οποίες έχουν απλωθεί σε βάθος χρόνου. Δηλαδή, όσον αφορά το χρέος, στα τρία μνημονιακά χρόνια επιτεύχθηκε, εκτός από την απομείωσή του, η μετατροπή του σε (σχεδόν) διαχειρίσιμο. Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στο προφίλ χρέους της άνοιξης 2010. Είναι εμφανές πως οι πόροι της πρώτης δανειακής σύμβασης μόλις που έφθαναν μέχρι τις αρχές του 2012. Το πρώτο Μνημόνιο θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο μόνον εάν η Ελλάδα κατόρθωνε να βγει στις αγορές ήδη από τις αρχές του 2012 και μάλιστα με δυνατότητα άντλησης ποσών άνω των €50 δισ ετησίως (αναχρηματοδότηση χρέους και ελλείμματα). Η προοπτική αυτή είχε πάψει να υφίσταται ήδη από το τέλος του 2010.

Μια ακόμη παρατήρηση είναι αναγκαία. Οι διακανονισμοί για το ελληνικό χρέος που έγιναν στην τριετία (PSI+, επαναγορά ομολόγων, επιμήκυνση και μείωση επιτοκίων Μαρτίου 2011 και Νοεμβρίου 2012) είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των υποχρεώσεων εξυπηρέτησης του χρέους (τόκοι) από €18 – €20 δισ που προέβλεπε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα του 2011, σε μόλις (!!!) €8 – €9 δισ. Η βελτίωση στη δυνατότητα διαχείρισης του ελληνικού χρέους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους διακανονισμούς με τους δανειστές».

Είναι προφανές ότι η κατάσταση σήμερα, και όχι μόνο ως προς το χρέος, είναι πολύ δύσκολη. Είναι αλήθεια ότι μετά την ιστορική Συμφωνία των Βρυξελλών, με την πολιτική αναταραχή που δημιούργησε η αρχική απόρριψή της μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς δημαγωγίας, τις εναλλαγές κυβερνήσεων και τις αλλεπάλληλες πρόωρες εκλογικές αναμετρήσεις, η χώρα έχασε πολύ χρόνο και βρισκόμαστε πολύ πίσω από εκεί που θα μπορούσαμε να ήμαστε.

Αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι χωρίς το Μνημόνιο, τις θυσίες που έγιναν και τις δύσκολες αποφάσεις εκείνων που τις πήραν (βρήκαν ασύλληπτη χρηματοδότηση το 2010 αν και οι αγορές είχαν “κλείσει” για την Ελλάδα και απομείωσαν το δημόσιο χρέος καθιστώντας περισσότερο διαχειρίσιμο) όταν όλοι τους έλεγαν προδότες και δοσίλογους, η κατάσταση θα ήταν απείρως χειρότερη.

Και όσοι ξέρουν, γνωρίζουν ότι αυτό δεν είναι καθόλου μπακαλίστικο συμπέρασμα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου για την εξέλιξη του δημοσίου χρέους δεν τα αμφισβητεί κανένας ψεκασμένος. ΟΛΟΙ, ψεκασμένοι και μη, τα επικαλούνται.

parapolitiki.com