Γαλάζιος αχταρμάς

Toυ Παντελή Καψή

Στο τέλος θα καταντήσει και κωμικό. Κάθε φορά που ο υπουργός των Οικονομικών αναφέρεται στο έλλειμμα του 2009 -που ξεπέρασε το 15%- οι καραμανλικοί βουλευτές το εκλαμβάνουν ως επίθεση εναντίον τους και αρχίζουν τις βολές και τα υπονοούμενα διαμαρτυρόμενοι, ως άλλοι απατημένοι σύζυγοι, γιατί δικαιώνεται ο Γιώργος Παπανδρέου.

Και αγνοούν το πολύ απλό: ότι όλοι οι προϋπολογισμοί από το 2010 και μετά, καθώς βέβαια και οι προβλέψεις του Μνημονίου, στηρίζονται στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Τα οποία βέβαια έγιναν με υπόδειξη της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας.

Για όσους τρέφουν την παραμικρή αμφιβολία -όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που το λέει και δεν το λέει, κλείνοντας βολικά το μάτι στους εραστές των πάσης φύσεως συνωμοσιών- η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το επανέλαβε προχθές με τον πιο επίσημο τρόπο απαντώντας σε
ερώτηση της ευρωβουλευτού κ. Αννυς Ποδηματά. Στην ανακοίνωσή της η Επιτροπή «διαψεύδει οποιουσδήποτε ισχυρισμούς» ότι το έλλειμμα είχε υπερεκτιμηθεί.
Αυτά για όσους επιμένουν στην τρελή θεωρία ότι οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο επειδή φουσκώσαμε τα στοιχεία για το έλλειμμα - ενώ είναι γνωστό ότι η αναθεώρηση των στοιχείων έγινε έτσι κι αλλιώς αφού είχαμε ήδη μπει στο Μνημόνιο. Τα αγνοούν όλα αυτά οι καραμανλικοί βουλευτές; Οχι βέβαια. Απλώς βρισκόμαστε μπροστά σε μια κακότεχνη προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία. Είτε για να αποσείσουν τις ευθύνες τους είτε για να δηλώσουν -να δηλώσει ο αρχηγός τους δηλαδή- παρών αν τους δοθεί ξανά η ευκαιρία.
Αυτή ωστόσο είναι μια πρώτη ανάγνωση. Γιατί το βαθύτερο πρόβλημα είναι η απόλυτη ιδεολογική σύγχυση στον χώρο της συντηρητικής παράταξης. Τα τελευταία χρόνια η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να είναι λίγο απ' όλα για όλους. Το αποτέλεσμα είναι κανείς να μην μπορεί να πει με βεβαιότητα πού στέκεται.
Κεντρικό στοιχείο υπήρξε προφανώς το ζήτημα του Μνημονίου που απέρριψε μέσα από μια εξωφρενικά απλοϊκή ανάλυση - τα περίφημα «Ζάππειο Ι» και «Ζάππειο ΙΙ». Κατάφερε έτσι να υπονομεύσει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα και με την ακραία συνθηματολογία της, να δώσει υπόσταση σε κάθε είδους παλαβή θεωρία συνωμοσίας, σκάβοντας τελικά τον λάκκο της και χαρίζοντας ένα μέρος των οπαδών της στον κ. Καμμένο.
Η σύγχυση φυσικά παραμένει. Και την ίδια στιγμή που προωθεί (μνημονιακές) μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση μιας ανοικτής και ανταγωνιστικής οικονομίας, παραμένει δέσμια της πελατειακής λογικής τόσο στο κράτος όσο και στην οικονομία. Το λαϊκό με το αναχρονιστικό, το φιλελεύθερο με το κρατικοδίαιτο δίνουν όλα μαζί την εικόνα ενός κόμματος που δεν πατάει πουθενά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και η εξωτερική πολιτική όπου μεγάλο μέρος της ΝΔ φλέρταρε διαχρονικά με τον μύθο των Ρώσων και σήκωνε με κάθε ευκαιρία το θέμα της ΑΟΖ για την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων. Μόνο και μόνο όμως για να πραγματοποιήσουν στροφή 180 μοιρών όταν βρέθηκαν στην κυβέρνηση. Ο κ. Δ. Αβραμόπουλος θα μπορούσε να είναι ο αντι-Σαμαράς της τελευταίας 5ετίας.
Μετά τις εκλογές δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η Νέα Δημοκρατία, παρά τα τραύματά της, έχει μπροστά της μια μοναδική ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει την πολιτική της ταυτότητα και να προχωρήσει σε ένα γενναίο άνοιγμα στον κεντρώο και φιλελεύθερο χώρο. Προφανώς αυτή η δυνατότητα εξακολουθεί να υπάρχει. Το «παράθυρο ευκαιρίας» ωστόσο καθημερινά κλείνει.
Μέχρι σήμερα η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση διατηρούν τη στήριξη των πολιτών επειδή γνωρίζουν ότι η εναλλακτική «λύση» θα ήταν καταστροφική. Κάποια στιγμή ωστόσο θα πρέπει να πουν ποια είναι η Ελλάδα που οραματίζονται!