Απλά ή σύνθετα;

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

 Λεξιλαγνεία, θεσμολαγνεία και νομολαγνεία είναι μερικές απο τις έννοιες που εκφράζουν, πιστεύω, το συλλογικό αξιακό μας σύστημα.

Το πρώτο είναι φανερό στον τρόπο που εκφραζόμαστε. Πολλές λέξεις, εντυπωσιακές λέξεις, κενές περιεχομένου λέξεις, μπαίνουν στη σειρά για να δημιουργήσουν το δημόσιο λόγο.

Τις περισσότερες φορές φτιάχνουν προτάσεις περίτεχνες μεν, χωρίς κανένα απολύτως νόημα δε, οι οποίες μπορούν να μεταφέρονται στο χρόνο, ώστε κάποιος να νομίζει ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα. Προσωπική διαπίστωση απο μελέτη αρχείων αθηναϊκών εφημερίδων του προηγούμενου αιώνα, του 1999 δηλαδή.

Η θεσμολαγνεία, πάλι, έχει να κάνει με τη λατρεμένη εμμονή στους τύπους και στους θεσμούς, στη δημιουργία νέων θεσμικών εργαλείων ακόμα κι όταν είναι διαπιστωμένο ότι τα προηγούμενα έχουν αποτύχει, αλλά και στην αδυναμία να σκεφτούμε έξω απο τα κουτιά που έχουμε δημιουργήσει. Αυτός που έχει εμμονή με τους θεσμούς, (πχ. άσυλο), σπανίως ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τη λειτουργικότητά τους, αλλά σηκώνει τον κόσμο όταν κάποιος τολμήσει να τους αμφισβητήσει.

Για την τρίτη των θανάσιμων αμαρτημάτων μας, τα σχόλια περιττεύουν. Ολοι έχουμε βρεθεί πάνω σ’ εκείνο το νόμο που οι δεκάδες εξαιρέσεις του, αμφισβητούν την ίδια την αξία του.

Στη βάση των τριών λαγνειών βρίσκεται η ίδια ανάγκη, κάνοντας τα πράγματα περίπλοκα, να δώσουμε ή να κάνουμε ότι δίνουμε λύσεις σε σύνθετα προβλήματα. Μόνο που αυτά λύνονται συνήθως με ασυνήθιστα απλές προσεγγίσεις.