 |
| Ζακ Ντελόρ |
 |
| Γκέρχαρντ Σρέντερ |
Του Γκέρχαρντ Σρέντερ και του Ζακ Ντελόρ
Οι διαρθρωτικές
μεταρρυθμίσεις αποδίδουν καρπούς μόνο εάν υπάρχει ανάπτυξη. Το Βερολίνο
πρέπει να δώσει στους εταίρους του την ευκαιρία να «παντρέψουν» τα δύο
αυτά στοιχεία.
Άρθρο των Γκέρχαρντ Σρέντερ και Η
χρηματοοικονομική κρίση των τελευταίων ετών εξωθεί την Ευρώπη σε
μεγαλύτερη ενοποίηση, αρχής γενομένης από τη σταθεροποίηση των
δημοσιονομικών και την τραπεζική ένωση που αποτελεί έργο σε εξέλιξη.
Όλοι πλέον αναγνωρίζουν ότι μια νομισματική ένωση χωρίς κοινή
δημοσιονομική πολιτική αποτελεί συνταγή για κρίσεις όπως αυτή που
βιώνουμε τώρα.
Όμως, σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ελλάδα και η
Ισπανία, όπου το κοινωνικό κόστος της προσαρμογής είναι υψηλό,
παρατηρείται μία τάση αντίδρασης κατά της ίδιας της ιδέας της Ευρωπαϊκής
Ένωσης. Βλέπουμε σήμερα «την ανησυχητική άνοδο πολιτικών κομμάτων και
κινημάτων, οι υποστηρικτές των οποίων θεωρούν ότι οι εθνικιστικές
διεκδικήσεις θα τους απελευθερώσουν από τις κοινές απαιτήσεις της
διακυβέρνησης της Ευρώπης, ή που πιστεύουν ότι ο προστατευτισμός θα τους
βοηθήσει να αποφύγουν την αντιμετώπιση της έλλειψης ανταγωνιστικότητας
που χαρακτηρίζει την τελευταία». Είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες
δεν θα ακολουθήσουν τον δρόμο των μεταρρυθμίσεων και της βαθύτερης
ενοποίησης, παρά μόνον εάν έχουν λόγο στη διαμόρφωση της πορείας αυτής
κι εάν υπάρχει ένα κοινό, επείγον πρόγραμμα τόνωσης της απασχόλησης που
να δείχνει ότι η Ευρώπη λειτουργεί.
Υπάρχουν πολλά διδάγματα που μπορούμε να αντλήσουμε από τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες:
Πρώτον, υπάρχει χρονικό χάσμα μεταξύ της λήψης των επώδυνων αποφάσεων
και των αποτελεσμάτων που μπορεί να διαρκέσει έως και πέντε έτη, και
δημιουργούνται προβλήματα στους πολιτικούς όταν οι εκλογές διενεργούνται
στο μεσοδιάστημα, όπως συνέβη στην Ιταλία.
Δεύτερον, οι
διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αποδίδουν καρπούς μόνο μαζί με την ανάπτυξη.
Κατά την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας την περίοδο 2003-2004,
Γαλλία και Γερμανία δεν είχαν ως πρόθεση την αποδυνάμωση των κριτηρίων.
Αντιθέτως, επικεντρωθήκαμε στην ενίσχυση της αναπτυξιακής πλευράς του
Συμφώνου, επειδή η Γερμανία, κατά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δεν
ήταν σε θέση να στηρίξει την εξοικονόμηση δισεκατομμυρίων ευρώ
ταυτόχρονα με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η Γερμανία πρέπει να
δώσει στους εταίρους της την ίδια ευκαιρία. Η οικονομική και πολιτική
κατάσταση σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία και Ισπανία
καταδεικνύει ότι οι περικοπές δαπανών δεν επαρκούν για να ξεπεραστεί η
κρίση. Τουναντίον: υπάρχει ο κίνδυνος η ασφυκτική πολιτική λιτότητας να
στραγγαλίσει σχεδόν τις εθνικές οικονομίες.
Δεν υπάρχει δίλημμα
«ανάπτυξη ή λιτότητα». Οι δυο πολιτικές πρέπει να συνυπάρξουν.
Χρειαζόμαστε δημοσιονομική πειθαρχία και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις,
χρειαζόμαστε όμως και αναπτυξιακά στοιχεία στα προγράμματα λιτότητας.
Ρόλο-κλειδί για την ανάπτυξη διαδραματίζει η ανεργία των νέων. Δεν
μπορούμε να δεχθούμε μια «χαμένη γενιά» στην Ευρώπη κι εδώ υπάρχει η
ευθύνη της γερμανικής κυβέρνησης. Στη Γερμανία, η ανεργία των νέων είναι
κάτω από 8% και πολλοί νέοι από τον Νότο αναζητούν επαγγελματικές
ευκαιρίες στη χώρα. Όμως, η μετανάστευση δεν αποτελεί λύση, καθώς στερεί
από τον Νότο εξειδικευμένο προσωπικό. Επομένως χρειαζόμαστε ένα
πρόγραμμα μεγάλης κλίμακας για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων
στην Ευρώπη, εξ ου και η γαλλογερμανική πρωτοβουλία με την επωνυμία «New
Deal για την Ευρώπη» που θα παρουσιαστεί την προσεχή Τρίτη στο Ίδρυμα
Berggruen στο Παρίσι και περιλαμβάνει μέτρα όπως η φτηνή δανειοδότηση
ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που θα απασχολούν ή θα εκπαιδεύουν νέους, με
χρήματα της ΕTΕπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου