Καληνύχτα Κεμάλ

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Διάβαζα κάπου για μια δασκάλα που δέχτηκε την επίπληξη της διευθύντριάς της, γιατί επέλεξε να διδάξει στα παιδιά τον «Κεμάλ» των Χατζιδάκι-Γκάτσου. Προφανώς η διευθύντρια δεν γνώριζε το συγκεκριμένο τραγούδι και θεώρησε ότι επρόκειτο για αναφορά στον Κεμάλ Ατατούρκ. Ποιος ξέρει τι έβαλε στο φτωχό της το μυαλό.
Η περίπτωση δεν είναι μοναδική, ούτε πρωτόγνωρη, ούτε ασυνήθιστη.

Eτη και έτη αμόρφωτοι δάσκαλοι αποκλείουν συγγραφείς ή μουσικούς που δεν τους είναι αρεστοί ή που δεν τους καταλαβαίνουν. Συνδέουν την εκπαιδευτική διαδικασία με την κατήχηση και την πρόταση στους μαθητές τους ενός και μόνο «σωστού» δρόμου.
Στην εποχή του ρεαλισμού, ο κύριος εκπρόσωπός του Μισέλ ντε Μονταίν στο βιβλίο του “Δοκίμια” αναφέρθηκε στην ανάγκη ανάπτυξης της κρίσης του μαθητή και στην απόκτηση γνώσεων που θα τον βοηθήσουν στην εκπλήρωση των αναγκών της ζωής. Ο μαθητής, έλεγε ο Μονταίν, δεν έχει τόση σημασία να αποκτήσει συγκεκριμένες γνώσεις, όσο την κρίση να διαλέγει μεταξύ των πραγμάτων και να κάνει τη ζωή του καλύτερη.
Στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα η ανάπτυξη της κρίσης του μαθητή είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει, καθώς αυτό που πρωτεύει είναι να μπει το παιδί σε συγκεκριμένο «καλούπι», λόγω αδυναμιών του συστήματος να του προσφέρει διεξόδους. Από το ίδιο «καλούπι» βγαίνουν και οι εκπαιδευτικοί που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον Κεμάλ …απόγονο του Σεβάχ του Θαλασσινού από τον Κεμάλ πατέρα των Τούρκων. Οπότε καμία απορία.