«η εξουσία φθείρει, τελικά, όποιον δεν
την διαθέτει».
Πέθανε σε ηλικία 94 ετών ο Τζούλιο Αντρεότι, ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους πολιτικούς της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας.
Ο Τζούλιο Αντρεότι διετέλεσε επτά φορές πρωθυπουργός της Ιταλίας: το διάστημα 1972-1973, επίσης μεταξύ 1976-1979 και τέλος από το 1989 έως το 1992, ενώ διεκδίκησε χωρίς επιτυχία και την Προεδρία της Ιταλικής Δημοκρατίας.
Διατέλεσε επίσης υπουργός Εσωτερικών (1954-1978), Αμυνας (1959-1966) και Εξωτερικών (1983-1989). Από το 1991 ήταν ισόβιος γερουσιαστής.
Ο Τζούλιο Αντρεότι ήταν πρωθυπουργός της χώρας τη χρονιά-ορόσημο του 1992, όταν ουσιαστικά κατέρρευσε η 1η Ιταλική Δημοκρατία.
Η 1η Ιταλική Δημοκρατία γεννήθηκε μέσα στις στάχτες του πολέμου το 1946
και σε αυτήν κυριάρχησε το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, στο οποίο ανήκε
και ο ίδιος ο Αντρεότι.
Τότε (το 1992), μια ομάδα δικαστικών υπό τον Αντόνιο ντι Πιέτρο άρχισε να ερευνά υποθέσεις σκανδάλων.
Το όνομα του Αντρεότι είχε ακουστεί πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1979, όταν η Δικαιοσύνη ερευνούσε τη δολοφονία του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι.
Ο δημοσιογράφος είχε ισχυριστεί ότι ο Αντρεότι διατηρούσε δεσμούς με τη Μαφία, αλλά ότι είχε και ανάμειξη στην υπόθεση απαγωγής (και εκτέλεσης) του πρωθυπουργού Αλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Παραπέμφθηκε και καταδικάστηκε, ωστόσο, αθωώθηκε αργότερα από το Εφετείο.
Ήδη από τη δεκαετία του '70 είχε δεχθεί επικρίσεις για το γεγονός ότι δεν εξάντλησε όλα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης με στόχο την απελευθέρωση του Άλντο Μόρο.
Ο Αντρεότι αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα Corriere della Sera. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2006, και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Αντρεότι αποδέχθηκε να είναι υποψήφιος του κυβερνώντος του Μπερλουσκόνι για την προεδρία της Γερουσίας.
Έχασε όμως την εκλογή με ψήφους 165 κατά έναντι 156 υπέρ.
Μακρά πολιτική ζωή
Γεννήθηκε το 1919 στη Ρώμη. Σπούδασε νομικά και αναμείχθηκε από πολύ νωρίς στην πολιτική, αρχικά στη Νεολαία των Χριστιανοδημοκρατών.
Για τους Ιταλούς, και όχι μόνο, συμβόλιζε τον κατ' εξοχήν «ανοξείδωτο» πολιτικό για την μακρά παραμονή του στην πολιτική σκηνή. Μια από τις γνωστότερες ρήσεις του ήταν ότι «η εξουσία φθείρει, τελικά, όποιον δεν την διαθέτει».
Στενός φίλος, μεταξύ άλλων, του Χέλμουτ Κολ και του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο Αντρεότι είχε ταχθεί
κατά της επανένωσης των δυο Γερμανιών, «δεδομένων
των ιστορικών προηγούμενων», προκαλώντας σειρά επικρίσεων.
Ο Τζούλιο Αντρεότι ήταν ο κύριος εκπρόσωπος της πολιτικής ως «τέχνης του εφικτού», μιας ατάραχης, φαινομενικά, αντιμετώπισης και των πιο δύσκολων και κρίσιμων περιστάσεων, σε συνεχή αναζήτηση του συμβιβασμού και της πολιτικής συναίνεσης.
Σημειώνεται ότι το 2008 ο σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο γύρισε την ταινία Il Divo, η οποία αναφέρεται στους δεσμούς του Αντρεότι με τη Μαφία. Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Καννών.
Το απόγευμα της Τρίτης θα τελεστεί η κηδεία του Αντρεότι. Σύμφωνα με επιθυμία της οικογένειάς του, ο Αντρεότι δεν πρόκειται να κηδευτεί δημοσία δαπάνη και με επίσημες τιμές.
Ο Τζούλιο Αντρεότι διετέλεσε επτά φορές πρωθυπουργός της Ιταλίας: το διάστημα 1972-1973, επίσης μεταξύ 1976-1979 και τέλος από το 1989 έως το 1992, ενώ διεκδίκησε χωρίς επιτυχία και την Προεδρία της Ιταλικής Δημοκρατίας.
Διατέλεσε επίσης υπουργός Εσωτερικών (1954-1978), Αμυνας (1959-1966) και Εξωτερικών (1983-1989). Από το 1991 ήταν ισόβιος γερουσιαστής.
Ο Τζούλιο Αντρεότι ήταν πρωθυπουργός της χώρας τη χρονιά-ορόσημο του 1992, όταν ουσιαστικά κατέρρευσε η 1η Ιταλική Δημοκρατία.
Τότε (το 1992), μια ομάδα δικαστικών υπό τον Αντόνιο ντι Πιέτρο άρχισε να ερευνά υποθέσεις σκανδάλων.
Το όνομα του Αντρεότι είχε ακουστεί πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1979, όταν η Δικαιοσύνη ερευνούσε τη δολοφονία του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι.
Ο δημοσιογράφος είχε ισχυριστεί ότι ο Αντρεότι διατηρούσε δεσμούς με τη Μαφία, αλλά ότι είχε και ανάμειξη στην υπόθεση απαγωγής (και εκτέλεσης) του πρωθυπουργού Αλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Παραπέμφθηκε και καταδικάστηκε, ωστόσο, αθωώθηκε αργότερα από το Εφετείο.
Ήδη από τη δεκαετία του '70 είχε δεχθεί επικρίσεις για το γεγονός ότι δεν εξάντλησε όλα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης με στόχο την απελευθέρωση του Άλντο Μόρο.
Ο Αντρεότι αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα Corriere della Sera. Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2006, και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Αντρεότι αποδέχθηκε να είναι υποψήφιος του κυβερνώντος του Μπερλουσκόνι για την προεδρία της Γερουσίας.
Έχασε όμως την εκλογή με ψήφους 165 κατά έναντι 156 υπέρ.
Μακρά πολιτική ζωή
Γεννήθηκε το 1919 στη Ρώμη. Σπούδασε νομικά και αναμείχθηκε από πολύ νωρίς στην πολιτική, αρχικά στη Νεολαία των Χριστιανοδημοκρατών.
Για τους Ιταλούς, και όχι μόνο, συμβόλιζε τον κατ' εξοχήν «ανοξείδωτο» πολιτικό για την μακρά παραμονή του στην πολιτική σκηνή. Μια από τις γνωστότερες ρήσεις του ήταν ότι «η εξουσία φθείρει, τελικά, όποιον δεν την διαθέτει».
Στενός φίλος, μεταξύ άλλων, του Χέλμουτ Κολ και του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο Αντρεότι είχε ταχθεί
Ο Τζούλιο Αντρεότι ήταν ο κύριος εκπρόσωπος της πολιτικής ως «τέχνης του εφικτού», μιας ατάραχης, φαινομενικά, αντιμετώπισης και των πιο δύσκολων και κρίσιμων περιστάσεων, σε συνεχή αναζήτηση του συμβιβασμού και της πολιτικής συναίνεσης.
Το απόγευμα της Τρίτης θα τελεστεί η κηδεία του Αντρεότι. Σύμφωνα με επιθυμία της οικογένειάς του, ο Αντρεότι δεν πρόκειται να κηδευτεί δημοσία δαπάνη και με επίσημες τιμές.
Newsroom ΔΟΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου