‘’ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ’’ ΣΤΗ ΣΚΟΥΛΙΑΡΗ

‘’ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ’’ ΣΤΗ ΣΚΟΥΛΙΑΡΗ

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Για να μιλήσει κανείς για τη γιορτή του αγίου Αθανασίου Σκούλιαρης (12-5-2013) πρέπει πρώτα να βιώνει τη γιορτή ως εκκλησιαστικό γεγονός, ως έκ-σταση (από το έξω ίσταμαι) ως αναστάσιμη έκρηξη που αφορά στο συλλογικό σώμα, ως κοινή πράξη, ως κοινό έργο για πραγμάτωση σχέσης αγαπωμένων και αγαπώντων προσώπων. Μόνο έτσι ή κάπως έτσι.  

Να έχει ανεβεί πρωί στο ξωκλήσι του αγίου Αθανασίου (υψόμετρο 1440 μ.) να έχει συν-κοινωνήσει στην πασχάλια ευχαριστιακή Τράπεζα της Εκκλησίας Του, να γίνει ορεινός συνοδίτης στη λιτάνευση της εικόνας του αγίου από το ξωκλήσι κατεβαίνοντας την κατάφυτη πλαγιά του βουνού μέσα από ανθισμένες πασχαλιές, μέχρι την ανοιχτή πλατεία του χωριού, όπου ο παπάς χρίει τους πιστούς με το διαβασμένο λάδι της καντήλας, να γίνει χορευτής αντάμα με τους ανοιχτόκαρδους Σκουλιαριώτες στο μεγάλο λαϊκό κυκλικό χορό στο καταπράσινο προαύλιο του Ναού και του χωριού, να συμμετάσχει ως συνδαιτυμόνας στο προσφερόμενο με πολλή αγάπη ‘’κουρμπάνι’’, να αφήσει τη μυστική αύρα της Λειτουργίας να τον διαποτίσει χωρίς αντιστάσεις καθωσπρεπισμού και αυτοέπαρσης.

Ε, τότε ίσως και μπορέσει να ψελλίσει κάτι που να αγγίζει τη γιορτή. Γιατί η γιορτή, ως έκσταση, ως έξοδος από το κλειστό άτομο στο πρόσωπο, που ανοίγεται-προσφέρεται στον άλλον ως κοινωνία και πέρασμα-πάσχα στη συλλογική ανοιχτή, άφοβη, αγαπώσα και αγαπώμενη κοινωνικότητα, δεν ορίζεται και δεν περιορίζεται, δε γράφεται και δεν περιγράφεται, μόνο υπάρχει (όταν και όπου υπάρχει) ως γεγονός, ως ένα διαρκές και μη εξαντλούμενο πάσχα - πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, από τα άτομα στα πρόσωπα, από την κατήφεια και απογοήτευση στην έκρηξη χαράς.

Από την κορυφή του εξωκλησιού του αγίου Αθανασίου Σκούλιαρης θαυμάζει κανείς το πολύχρωμο τοπίο με τη μεγάλη λίμνη του Αλιάκμονα (από το φράγμα Πολυφύτου) από τη Σκούλιαρη μέχρι πέρα μακριά το  Μπούρινο, όπου δεκάδες πληθυσμιακές τοπικές κοινωνίες (μπορούν να) συνθέτουν μια εύρωστη ενότητα πολιτισμού, εργατικότητας, έρευνας, παιδείας, μουσικής, χορού, αγωνιστικότητας, δημιουργικότητας, ανοιχτών πρωτοβουλιών στον τομέα της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της μελέτης των τοπικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, της βιοτεχνίας, των τεχνών, όλα αυτά και πολλά ακόμα σε συλλογικό επίπεδο επεξεργασίας καλής θέλησης, ειρηνικής αλληλοδιδακτικότητας και συμπληρωματικότητας και προώθησής τους για παραπέρα λύσεις με την εκζήτηση για τη στήριξή τους και από τους παραπάνω θεσμικούς χώρους για τη δυνατότητα πραγμάτωσής τους και ανάδειξής τους σε υπόδειγμα συλλογικής δράσης.

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος (13-5-2013)