ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μαρίας ὁσίας τῆς Αἰγυπτίας) – 21 Απριλίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄  ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Μαρίας ὁσίας τῆς Αἰγυπτίας)

(Μρκ. 10, 32-45)

Τελευταία Κυριακή σήμερα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί ἡ Ἐκκλησία μᾶς  προετοιμάζει γιά τά Ἄχραντα Πάθη, τό Ζωοποιό Σταυρό καί τή Λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Στήν προετοιμασία μας αὐτή συμβάλλει ἀφενός ἡ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ἡ ὁποία προβάλλεται ὡς παράδειγμα μετανοίας καί ἀφετέρου τό ἱερό εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε πρίν λίγο καί θά ἀποδώσουμε τώρα στά νέα ἑλληνικά:

«Ἐκεῖνο τόν καιρό ὁ Ἰησοῦς πῆρε τούς δώδεκα μαθητές του ξεχωριστά κι ἄρχισε νά τούς λέει τά ὅσα ἦταν νά τοῦ συμβοῦν. «Ἀκοῦτε», τούς ἔλεγε, «ἀνεβαίνουμε στά Ἱεροσόλυμα καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά παραδοθεῖ στούς ἀρχιερεῖς καί στούς γραμματεῖς. Αὐτοί θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο καί θά τόν παραδώσουν στούς ἐθνικούς. Θά τόν περιγελάσουν, θά τόν μαστιγώσουν, θά τόν φτύσουν καί θά τόν θανατώσουν. Ὕστερα ἀπό τρεῖς μέρες ὅμως θά ἀναστηθεῖ». Πλησιάζουν τότε τόν Ἰησοῦ ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, οἱ γιοί τοῦ Ζεβεδαίου, καί τοῦ λένε: «Διδάσκαλε, θέλουμε νά μᾶς κάνεις τή χάρη πού θά σοῦ ζητήσουμε». «Τί θέλετε νά κάνω γιά σᾶς;» τούς ρώτησε. Κι ἐκεῖνοι τοῦ ἀποκρίθηκαν: «Ὅταν θά ἐγκαταστήσεις τήν ἔνδοξη βασιλεία σου, βάλε μας νά καθίσουμε ὁ ἕνας στά δεξιά σου καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά σου». Ὁ Ἰησοῦς τότε τούς εἶπε: «Δέν ξέρετε τί ζητᾶτε. Μπορεῖτε νά πιεῖτε τό ποτήρι τοῦ πάθους ποῦ θά πιῶ ἐγώ ἤ νά βαφτιστεῖτε μέ τό βάπτισμα μέ τό ὁποῖο θά βαφτιστῶ ἐγώ;» Αὐτοί τοῦ εἶπαν: «Μποροῦμε». Κι ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε: «Τό ποτήρι πού θά πιῶ ἐγώ θά τό πιεῖτε, καί μέ τό βάπτισμα τῶν παθημάτων μου θά βαφτιστεῖτε· τό νά καθίσετε ὅμως στά δεξιά μου καί στά ἀριστερά μου δέν μπορῶ νά σᾶς τό δώσω ἐγώ, ἀλλά θά δοθεῖ σ’ αὐτούς γιά τούς ὁποίους ἔχει ἑτοιμαστεῖ». Ὅταν τ’ ἄκουσαν αὐτά οἱ ὑπόλοιποι δέκα μαθητές, ἄρχισαν νά ἀγανακτοῦν μέ τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη. Τούς κάλεσε τότε ὁ Ἰησοῦς καί τούς λέει: «Ξέρετε ὅτι αὐτοί πού θεωροῦνται ἡγέτες τῶν ἐθνῶν ἀσκοῦν ἀπόλυτη ἐξουσία πάνω τους, καί οἱ ἄρχοντές τους τά καταδυναστεύουν. Σ’ ἐσᾶς ὅμως δέν πρέπει νά συμβαίνει αὐτό, ἀλλά ὅποιος θέλει νά γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας πρέπει νά γίνει ὑπηρέτης σας· καί ὅποιος ἀπό σᾶς θέλει νά εἶναι πρῶτος πρέπει νά γίνει δοῦλος ὅλων. Γιατί καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου δέν ἦρθε γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει καί νά προσφέρει τή ζωή του λύτρο γιά ὅλους».

Οἱ σύγχρονοι Ἰουδαῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ ἀνέμεναν ἔντονα τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Μέ τόν ὄρο ὅμως «Μεσσίας» ἐννοοῦσαν ἕναν βασιλιά ἐγκοσμιοκρατικό, πανίσχυρο καί δυνατό πού θά ἀσκοῦσε ἐξουσία βασιλική καί ἱερατική μέ τρόπο δυναμικό καί ἀπόλυτο καί θά συνέτριβε τούς ἐχθρούς του Ἰσραήλ. Ἔτσι δικαιολογεῖται ἡ κίνηση τῶν δύο γιῶν τοῦ Ζεβεδαίου, πού ζητοῦν πρωτοκαθεδρίες, ἀλλά καί τῶν ἄλλων δέκα πού ἀγανακτοῦν, ἐπειδή φοβήθηκαν πώς οἱ δύο ἀδελφοί  πήγαιναν νά τούς ὑποσκελίσουν. Λίγο πρίν τό πάθος, ὅταν ὁ Ἀθῶος πορεύεται πρός τό σταυρό ἑκουσίως, ἐκεῖνοι δέν κατανοοῦν γιατί τούς μιλάει ἔτσι καί τούς προετοιμάζει γιά τή θυσία. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀπέναντι στήν κρατοῦσα ἀντίληψη γιά τό Μεσσία, ἔρχεται νά ἀντιπαραθέσει τό δικό του μεσσιανολογικό λόγο, ὄχι πλέον ὡς θεωρία, ἀλλά ὡς πράξη, καί μάλιστα μέ μία ἀπόλυτη συνέπεια πού τόν ὁδήγησε τελικά στό μαρτυρικό θάνατο. Ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ ὡς Μεσσία εἶναι οὐσιαστικά ἀντιεξουσιαστικός, ἤ καλύτερα, προβάλλει τήν «ἐξουσία» τῆς διακονίας. Στό ἱστορικό αὐτό παράλογο βρίσκεται ἡ σοφία τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. Γιά τό θεῖο Διδάσκαλο ὁ Σταυρός εἶναι ἡ δόξα καί ἡ διακονία ἡ ἀληθινή ἐξουσία. Γι’ αὐτό καί Χριστός κάλεσε κοντά του ὅλους καί τούς διευκρίνισε τί εἶναι ἐξουσία γιά τόν πολύ κόσμο καί τί γιά τούς μαθητές του.

«Ὅποιος θά θέλει νά γίνει μεγάλος μεταξύ σας, θά εἶναι ὑπηρέτης σας, κι ὅποιος θά θέλει νά εἶναι μεταξύ σας πρῶτος, θά εἶναι ὁλονῶν δοῦλος». Εἶναι τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου σήμερα καί πάντα, τό ὁποῖο φέρνει σέ τέλεια ἀντίθεση τήν Ἐκκλησία μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Οἱ ἄνθρωποι γοητεύονται πάντα ἀπό τήν κοσμική ἐξουσία καί τούς ἀρέσει νά τούς ὑπηρετοῦν. Ἰδανικό τους εἶναι νά κυριαρχοῦν στούς πολλούς καί νά ἐξουσιάζουν τούς παρακάτω· νά διεκδικοῦν παντοῦ δικαιώματα καί νά ξεχνοῦν τό ἕνα, πού εἶναι τό χρέος.

Ἄν οἱ μαθητές δέν εἶχαν καταλάβει τότε τί εἴδους Μεσσίας εἶναι ὁ Χριστός, πολύ περισσότερο ἐμεῖς σήμερα, μετά ἀπό 2000 χρόνια χριστιανικῆς διδασκαλίας, ξεχνᾶμε τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Δύναμή μας καί μεγαλεῖο μας θεωροῦμε τήν ἐξουσία, καί τήν ἀκμή τῆς Ἐκκλησίας τήν τοποθετοῦμε στήν κυριαρχία της στόν κόσμο μέ κοσμικά μέσα. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δέν κυριαρχεῖ πάνω στούς ἀνθρώπους, βασιλεύει μέσα στίς ψυχές καί τίς συνειδήσεις τους. Γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κράτος ἀλλά τό συνεχῶς σταυρούμενο καί συνεχῶς ἀνιστάμενο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου ἀντιστρέφονται οἱ ὄροι, τότε χάνει τή θέση της καί τήν ἀποστολή της ἡ Ἐκκλησία στόν κόσμο καί δέν εἶναι πιά τό φῶς τῶν ἀνθρώπων καί τό ἅλας τῆς γῆς. Τότε ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι πιά Ἐκκλησία ἀλλά μία πολιτική διοίκηση καί ἕνας  θεσμός  τοῦ κράτους, ἕνα ὑποκατάστατο κι ἕνα ὁμοίωμα κοσμικῆς ἐξουσίας, ἕνας θεσμός μέ ὅλα τά γνωρίσματα καί τά στοιχεῖα τῶν ἱστορικῶν θεσμῶν, πού διαρκῶς ἀλλάζουν, ξεπερνιοῦνται καί πεθαίνουν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Σέ λίγες μέρες καί μετά τή διδαχή αὐτή ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ μία συμβολική κίνηση ζώνεται τό λέντιον καί νίπτει τά πόδια τῶν μαθητῶν του. Σέ δύο μέρες ἀνεβαίνει τό Γολγοθά αἴροντας τόν Σταυρό του, στόν ὁποῖο θά καρφωθεῖ ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας. Μ’ ὅλα αὐτά δείχνει ἔμπρακτα πώς ὁ Μεσσίας «δέν ἦρθε γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει» καί νά δώσει τόν ἑαυτό του γιά νά σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως