Το σύστημα μπροστά στις εκλογές και η στάση της αριστεράς

Του  ΘΟΔΩΡΗ ΜΠΑΛΤΑ

 Η δημόσια εκπαίδευση,  οι παροχές υγείας, οι συντάξεις , οι μισθοί , η εργασία η ίδια έχουν χτυπηθεί κατά τρόπο οδυνηρό από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ–ΝΔ–ΛΑΟΣ, που ως εντολείς των ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών φρόντισαν και θα φροντίσουν να μετατρέψουν τη χώρα , σε χώρα με κοινωνικές παροχές, μισθούς και συντάξεις   ανάλογες με εκείνες "συγκρίσιμων χωρών"[1] της νοτιοανατολικής μεσογείου.

Με την ψήφιση δε της τελευταίας σύμβασης και με τις δεσμεύσεις που απορρέουν από αυτή βάζουν ταφόπλακα στην Ελλάδα της εργασίας, θυσιάζοντας και την όποια δημοκρατία  είχε κατακτηθεί σ αυτόν τον τόπο. Κυβερνήσεις – Τραπεζίτες- ελεγχόμενα ΜΜΕ συνιστούν τη ντόπια τρόικα, που απέναντι στον «κίνδυνο» να χάσουν τον έλεγχο του συστήματος επιστρατεύουν όλα τους τα όπλα. 

Η πληροφόρηση θυμίζει εποχές επταετίας με πλήθος διαγγελμάτων από Παπαδήμο –Βενιζέλο – Σαμαρά, με τη Λαγκάρντ και το Σόιμπλε να κουνούν το δάχτυλο στον ελληνικό λαό,  με συνεχόμενες τηλεοπτικές εναλλαγές των Σαμαρά – Βενιζέλου, βουλευτών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με τον «αδιάβαστο» υπουργό ανάπτυξης των μνημονίων να είναι πρώτη είδηση παίζοντας τώρα το μεταναστευτικό και με τον Καρατζαφέρη να επιχειρεί να διασωθεί από τις κολοτούμπες μεταφέροντας την ατζέντα στο αγαπημένο θέμα της ακροδεξιάς, στα ζητήματα «τάξης και ασφάλειας». Τελευταία φαίνεται ότι τον συναγωνίζεται και ο Σαμαράς ενθυμούμενος τις πολιτικές του αρχές και  εμπνεόμενος από τις ιδεολογικές μεταγραφές Βορίδη-Γεωργιάδη.

Στην παραπάνω λογική μπαίνει και ο «αντιμνημονιακός» Καμένος, φροντίζοντας έτσι να δώσει τα διαπιστευτήριά του ότι παραμένει γνήσιο τέκνο του συστήματος και της  νεοφιλελεύθερης  πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αναφορές του για το πρόγραμμά του διαβεβαιώνει ότι καμιά φορολογία δε θα επιβάλλει στους εφοπλιστές και στο μεγάλο κεφάλαιο. Το πάζλ της πληροφόρησης συμπληρώνεται και με την «χρυσή αυγή» όπου χαρακτηρίζεται απλά  ως «ακραία έκφραση», όχι βέβαια για να χτυπηθεί ο ναζισμός που κουβαλά, αλλά για να νομιμοποιήσει τους υπόλοιπους ως μη ακραίους, ως δημοκράτες φιλελεύθερους. Τώρα αν η πολιτική που όλοι μαζί, χέρι –χέρι, και «για το καλό μας» εφάρμοσαν και θα εφαρμόσουν (αν τους αφήσουμε) είναι ακραία, ούτε λόγος. 

Από την άλλη, βέβαια, βλέπουν την άνοδο της αριστεράς και τρομάζουν και θα κάνουν τα πάντα η αγανάκτηση, στη χειρότερη εκδοχή γι αυτούς, να μείνει αγανάκτηση και να μη γίνει αγώνας και απόφαση για στήριξη και συμμετοχή στην επερχόμενη άνοδο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, το σύστημα χρησιμοποιεί όλα του τα «αποθέματα» , όπως τον Κύρτσο,  ο οποίος αφού έκανε τάχα κριτική σε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ξεχνώντας τι κατά καιρούς είπε κατά του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ κατεβαίνει τελικά με το  ΛΑΟΣ! Αύριο,  άνετα μαζί με το σύνολο ή μέρος του Καμένου θα στηρίξουν Σαμαρά - Βενιζέλο! Στόχο έχουν να καλέσουν μεγάλη μερίδα του κόσμου να γίνουν θεατές  σε ένα «οικογενειακό διπλό» αρωματισμένο με ολίγον φανατισμό  ευελπιστώντας να απορροφήσουν τους κοινωνικούς κραδασμούς στα όρια της κεντροδεξιάς.

Γνωρίζουν πολύ καλά όμως, ότι τα βίαια μέτρα σε βάρος του λαού δεν αντιμετωπίζονται πλέον  μόνο με πολιτικά τερτίπια. Γι αυτό επιστρατεύουν συνδυαστικές στρατηγικές. Έτσι η βία των δυνάμεων καταστολής έρχεται να συναντηθεί με τη βία της λογοκρισίας, φτάνοντας στο σημείο η δημόσια ΝΕΤ και η Στάη να κόψουν στον αέρα ρεπορτάζ που αφορούσε στον τραυματισμό στο κεφάλι του προέδρου της ΕΦΕ, Μ. Λώλου, από τα ΜΑΤ. 

Σ αυτήν την ωμή βία της πληροφόρησης  προσπαθούν να κάνουν το άσπρο μαύρο. Προσπαθούν να κρύψουν  τη συντελούμενη βία απέναντι στους νέους, όπου ένας στους δύο είναι άνεργος  και με μισθούς στα 400 ευρώ  να τους δείχνουν την πόρτα της μετανάστευσης. Προσπαθούν να κρύψουν την ακόμα περισσότερη αφαίμαξη των εισοδημάτων που θα καλεστούν να κάνουν τον Ιούνιο, με βάση όσων υπέγραψαν και ψήφισαν. ( αν δεν τους ανακόψουμε). Προσπαθούν να αποσιωπήσουν τον σκληρό ταξικό πόλεμο που κήρυξαν απέναντι στους εργαζόμενους και τη νεολαία παρουσιάζοντας σπασμωδικά τα μέτρα, εμφανιζόμενα να θίγουν κάθε φορά διαφορετικές κατηγορίες πολιτών έτσι ώστε να δημιουργούνται αντίρροποι κοινωνικοί αυτοματισμοί μεταξύ κοινωνικών ομάδων. 

Δυστυχώς, στην παραπάνω διαμορφούμενη πολιτική ατζέντα συμμετέχει –εκούσια ή ακούσια- και κόσμος που δεν ανήκει στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ του τόπου.  Σε πολλούς οι μικροεξουσίες αποδεικνύονται πολύ ανθεκτικές και ισχυρότερες  από την ταξική τους προέλευση.  Από την άλλη  η δύναμη της αδράνειας είναι ισχυρή, τέτοια που κάνει πολλούς πολίτες να περιμένουν λύσεις από όσους ευθύνονται για την κρίση. Εκμεταλλευόμενοι αυτή την αδράνεια και ποντάροντας και στο φόβο που διασπείρουν μέσω των ΜΜΕ, νομίζουν ότι από θύτες θα καταφέρουν να εμφανιστούν  ως «σωτήρες» της χώρας. 

η αριστερά μπροστά σε ιστορικές ευθύνες  

Και ενώ το σύστημα εξαπολύει ανελέητη επίθεση στους εργαζόμενους και τελευταία έχει εντείνει τις επιθέσεις στην Αριστερά συμπεριλαμβανόμενες όλες τις εκδοχές της, η αριστερά συνολικά ως  πολιτική δύναμη αντίστασης, αλλά και ως δύναμη εξουσίας,  δε φαίνεται στο σύνολό της να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς οι όποιες υπαρκτές διαφορές να είναι τόσο ισχυρές ώστε να εμφανίζονται ως εμπόδιο ενωτικής δράσης, πόσο μάλλον και κοινής καθόδου στις επερχόμενες εκλογές.  Δεν μπορεί πάντα τις συνεχόμενες εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ενότητα η ηγεσία του ΚΚΕ να τις κατανοεί ως αδιέξοδες για το λαό ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καλύπτεται με το «αντικαπιταλιστικό μέτωπο» παραγνωρίζοντας ότι η συνείδηση των μαζών δεν προηγείται αλλά διαμορφώνεται από τις ανάγκες της άμεσης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Η ΔΗΜΑΡ από την άλλη, δυστυχώς, φαίνεται να κατανοεί την πολιτική ενότητα έξω και μακριά από την αριστερά, ως μια ενότητα με την σοσιαλδημοκρατία , με μια σοσιαλδημοκρατία μάλιστα που έχει μεταλλαχτεί εδώ και χρόνια σε δεύτερο πυλώνα του άκρατου φιλελευθερισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. 

Ανεξάρτητα όμως από τις τωρινές  θέσεις των ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ΔΗΜΑΡ, η ανάγκη για ενότητα της αριστεράς προκύπτει από την ίδια την κρίση του συστήματος και από την εκφρασμένη ροπή της κοινωνικής πλειοψηφίας να αντιστέκεται και να εναποθέτει τις ελπίδες της στην αριστερά. Η προσδοκία για την ενότητα της αριστεράς και για κυβερνητικό πρόγραμμα εξουσίας αργά ή γρήγορα θα είναι τόσο πιεστική που θα αναγκάσει όλους να μιλήσουν και για αριστερή- κοινωνική  συμμαχία με στόχο την εξουσία. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει χτες και να μην αφεθεί  πολύτιμος πολιτικός χρόνος που μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικός για τους εργαζόμενους από μια διαφαινόμενη κυβερνητική συμμαχία ΝΔ –ΠΑΣΟΚ αλλά και άλλων προθύμων από το σημερινό αντιμνημονιακό μέτωπο.

Δυστυχώς, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ σηκώνει το γάντι και θέτει επιθετικά μπροστά στις επικείμενες εκλογές πρόγραμμα άμεσης διακυβέρνησης με πυρήνα τη ριζοσπαστική αριστερά. Η εκλογική του ενίσχυση θα φέρει αυτό ακριβώς  το πολιτικό φορτίο, ικανό να επιφέρει κρίσιμο ρήγμα στο σύστημα που θα ανοίγει δρόμους είτε για μια ευρύτερη αριστερή συμμαχία είτε για αναζωογόνηση του κινήματος, που είναι αναγκαίο να εμφανιστεί δυναμωμένο μπροστά στην λαίλαπα των μέτρων του Ιούνη. 

Η ενδυνάμωση του κινήματος, επειδή είναι αναγκαία συνθήκη για μια αριστερή διακυβέρνηση, πρέπει να συντελεστεί και μέσα από την πορεία προς  τις εκλογές και μετά από αυτές. Και επειδή δεν είναι καθόλου βέβαιο αν το σύστημα θα μπορέσει να διαχειριστεί την επιβολή των νέων μέτρων και επειδή είναι πολύ πιθανόν να πάμε σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για ενότητα της αριστεράς, με ένα πρόγραμμα που θα αρνείται να νομιμοποιήσει το τοκογλυφικό χρέος, που θα βάζει σε προτεραιότητα την οικονομική ανασυγκρότηση με μοχλό το δημόσιο τομέα με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, με την εθνικοποίηση  τραπεζών και κρίσιμων τομέων της παραγωγής και της οικονομίας, με το ξήλωμα των μνημονιακών μέτρων και τη στήριξη της δημόσιας δωρεάν παιδείας, της υγείας, των μισθών και συντάξεων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων με ταυτόχρονη μεγάλη αναδιανομή του πλούτου, καθίσταται  επίκαιρη και θα είναι επίκαιρη και αναγκαία και μετά τις εκλογές. 

Για όλους τους παραπάνω λόγους η στήριξη και η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ  είναι  καταλύτης για άμεσες πολιτικές εξελίξεις προς όφελος των εργαζομένων, της νεολαίας, των αποκλεισμένων από την εργασία και την κοινωνική ζωή, αλλά και για συνολικότερες αλλαγές που θα ωριμάζουν τη σοσιαλιστική προοπτική της χώρας σε μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. 

[1] Αναφέρεται ως δέσμευση στο μνημόνιο  που υπέγραψαν πρόσφατα στη βουλή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.