Η στοχοποίηση των αθώων

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Τελικώς από την «αγανάκτηση» δεν κινδυνεύουν μόνο οι πολιτικοί, οι οποίοι εξ ορισμού πλέον είναι «εχθροί του λαού». Δεν κινδυνεύουν μόνο δημοσιογράφοι από τις αστειότητες που θέλουν να περνιούνται για αστειάκια. Κινδυνεύουν και όσοι τούς μοιάζουν· όχι ιδεολογικά, αλλά φατσικά. Ενας τέτοιος είναι και ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός, ο οποίος ένιωσε στο πετσί του τον φασισμό των «Αγανακτισμένων».

Οπως γράφει η κ. Βένα Γεωργακοπούλου (Lifo, 4.4.2012), ο σκηνοθέτης «δέχτηκε άγρια επίθεση από δύο νεαρούς που, όπως λέει, “με πήρανε για κάποιο γνωστό δημοσιογράφο”. Αμύνθηκε, ούρλιαξε, είπε ότι είναι άνθρωπος του θεάτρου. Οταν κατάλαβαν το λάθος τους, οι “συμπαθέστατοι, σαν φοιτητές, 25χρονοι” το έβαλαν στα πόδια. “Ο ένας μού είπε με ύφος Σταυρόγκιν: συγγνώμη, ρε φίλε, έχεις δίκιο, σε βαρέσαμε κατά λάθος”».


Η αλήθεια είναι πως ο γνωστός (στους εγγράμματους, μόνο) σκηνοθέτης μοιάζει με κάποιον δημοσιογράφο που διάφοροι της Προόδου και ακόμη αριστερότερα έχουν στοχοποιήσει στους δικτυακούς τους τόπους. Τον αναφέρουν ως «ρουφιάνο», «παπαγαλάκι» και άλλα συναφή ακροαριστερά. Ετσι καλλιέργησαν το κλίμα ώστε οι «συμπαθέστατοι, σαν φοιτητές, 25χρονοι» να κάνουν τα υπόλοιπα· να γίνουν, δηλαδή, χουλιγκάνοι στο όνομα της «επανάστασης». Ετρεξαν να δείρουν έναν άνθρωπο –όχι αθώο, γιατί και ο δημοσιογράφος είναι αθώος για όσα γράφει– αλλά παντελώς άσχετο. Η τύφλωση της αγανάκτησης προχωράει και όποιον πάρει ο χάρος.
Ο κύκλος των «ενόχων» που πρέπει να ματώσουν διαρκώς διευρύνεται. Πρώτα ήταν οι πολιτικοί· παλιοί και νέοι, που έχουν δύο χρόνια στη Βουλή. Μετά συμπεριελήφθησαν οι δημοσιογράφοι. Τώρα κινδυνεύουν και όσοι τους μοιάζουν. Σε λίγο, «ύποπτος αντιεπαναστατικής αντίληψης» θα είναι κάθε πολίτης της χώρας. Δυστυχώς, η χώρα ζει ένα ατύχημα εν εξελίξει. Η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες που χρόνια καλλιεργούνταν· αλλά τις έβγαλε με την πιο απεχθή τους μορφή. Η βία έγινε καθημερινότητα, όχι μόνο πέριξ των διαδηλώσεων, όπου πενήντα με εκατό χουλιγκάνοι καταστρέφουν κάθε λίγο και λιγάκι το κέντρο, αλλά και στις γειτονιές ή στις συναυλίες. Οπως έγινε με τον λαϊκισμό, η Αριστερά καλλιέργησε την αναγκαιότητα της βίας, αλλά η Ακροδεξιά θα τη χρησιμοποιήσει αποτελεσματικότερα.
Παρά την «αγανάκτηση» που ένιωσε στο πετσί του, ο κ. Λιβαθινός παραμένει αισιόδοξος. «Η βία γύρω μας με θλίβει. Είμαστε στο έλεος εξήντα ανθρώπων, οι τριάντα μάς τρομοκρατούν το πρωί, οι άλλοι τριάντα το βράδυ. Αλλά ενδιάμεσα πάλλεται μια τεράστια βουβή μειονότητα, που στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο, πηγαίνει στη δουλειά, διαβάζει βιβλία, έρχεται στο θέατρο. Από αυτούς θα προέλθει μια τεράστια αλλαγή. Ηδη ο κόσμος μπαΐλντισε από την ξεπερασμένη κοινοτοπία της σπασμένης βιτρίνας».
Εχει και μια καλή εξήγηση για όσα ζούμε: Για τους νεαρούς, που του επιτέθηκαν στα Εξάρχεια, ξέρει ποιοι φταίνε. «Οι γονείς και οι δάσκαλοι», λέει .«Το είδα στο βλέμμα τους. Παιδιά που τα έστειλαν να δουν τηλεόραση, που δεν τους είπαν παραμύθια, για τον Παπαδιαμάντη και τον Σαίξπηρ και πού είναι το Εθνικό Θέατρο. Παιδιά που τα άφησαν έρμαια. Τώρα θερίζουμε ό,τι σπείραμε. Λέει κάπου ο Γκόγκολ: “Mην γκρινιάζεις στον καθρέφτη, αν η μούρη σου είναι στραβή”. Νομίζω ότι είναι η φράση της εποχής μας».