Ευχαριστώ, όσους ψήφισαν ναι!

Aρκετές φορές έχουμε ζήσει το θέατρο του παραλόγου στη χώρα μας, αυτό όμως που ζήσαμε τον τελευταίο καιρό δεν έχει ανάλογο προηγούμενο ούτε επόμενο, θέλω να πιστεύω. Η ιστορία είναι γνωστή. Εδώ και 5-6 χρόνια, για να μην πάμε παλιό τερα, ήταν γνωστό, τουλάχιστον στις πολιτικές ηγεσίες, ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά στην οικονομία. Τι έκαναν, όμως, οι «ηγέτες».
Απλά μάς κορόιδευαν.

Ο μεν Καραμανλής [παρακαλούνται οι αναγνώστες να διαβάζουν ένα κ. μικρό (κύριε), πριν από κάθε όνομα που θα αναφέρω, για λόγους ευγένειας] τα δέχονταν όλα μοιρολατρικά, χωρίς να κουνάει ούτε το μικρό του δαχτυλάκι κι όταν ακόμα οι Ευρωπαίοι τον προειδοποιούσαν. Κι όταν το 2007 ο υπουργός του των οικονομικών Αλογοσκούφης του ανακοίνωσε ότι πρέπει να πάρουμε μέτρα, είπε το αμίμητο: «Άστα γι’ αργότερα…» 

Ο Παπανδρέου μας έλεγε πριν τις εκλογές «λεφτά υπάρχουν» και μετά τις εκλογές δεν υπήρχε …σάλιο! Δεσμευόμενος και από τις προεκλογικές του υποσχέσεις για αυξήσεις, άργησε να πάρει μέτρα, επιδεινώθηκε στο μεταξύ το οικονομικό πρόβλημα στην ευρωζώνη -και όχι μόνο- και μας πήρε από κάτω η χιονοστιβάδα των «αγορών» και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.
Με την υποκρισία στο φόρτε της όλοι  κατηγορούσαν τον Παπανδρέου ότι άργησε να πάρει μέτρα πράγμα σωστό μεν, αλλά δεν ήταν όλη η αλήθεια. Και καλά, όλα τα άλλα κόμματα που δεν είχαν ασκήσει εξουσία, αλλά και η ΝΔ που μόλις την είχε παραδώσει, χωρίς να έχει κάνει καμιά προσπάθεια προς την κατεύθυνση της λήψης μέτρων σε ποιον τα λέει αυτά; Αν άργησε ο Παπανδρέου να πάρει μέτρα - καθυστέρησε ένα εξάμηνο περίπου- πόσο αποδοτικότερα θα ήταν τα μέτρα, αν τα έπαιρνε ο Καραμανλής το 2007 ή 2008; Αλλά και τα άλλα κόμματα για ποια καθυστέρηση λήψης μέτρων μιλούσαν, αφού ποτέ δεν ήθελαν ούτε θέλουν οποιοδήποτε μέτρο, ακόμα κι αυτά που στρεφόταν κατά των φορτηγατζήδων των 50 αδειών τα υπονόμευαν!
Βέβαια, μετά την έκρηξη του χρέους ο Παπανδρέου, η κυβέρνησή του και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βάδισαν επί ενάμισι περίπου χρόνο το Γολγοθά τους. Προσπάθησε, κάτι πέτυχε, (το μηχανισμό στήριξης), ψήφισαν σκληρά μέτρα και εισέπραξαν το πολιτικό κόστος. Ήταν όμως πυροσβεστικά μέτρα, που τελικά ούτε την πυρκαγιά δεν κατάφεραν να σβήσουν. Σ’ αυτή του την προσπάθεια το ΠΑΣΟΚ αγωνιζόταν μόνο του. Όλοι οι άλλοι ήταν απέναντί του, κόμματα, συνδικαλιστές και συντεχνίες. Ψηφίστηκε π.χ. το άνοιγμα πολλών επαγγελμάτων, που δεν απέδωσε τίποτα, λόγω των αντιδράσεων. Ο Παπανδρέου κατάλαβε ότι χρειαζόταν συνεργασία και κάλεσε το Σαμαρά. Εκείνος ζήτησε να υπάρχει άλλος πρωθυπουργός για να συμφωνήσει. Ο Παπανδρέου το δέχτηκε, αλλά, χωρίς να συζητηθούν οι λεπτομέρειες, ο Σαμαράς το δημοσιοποίησε, λέγοντας ότι ανάγκασα τον Παπανδρέου σε παραίτηση. Όλοι καταλαβαίνουμε, γιατί δεν μπορούσε με τέτοια συμπεριφορά να πάμε σε συνεργασία των δυο μεγαλύτερων κομμάτων.
Τον Οκτώβριο του 2011 ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του πέτυχε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Αρχικά πάλι όλοι οι άλλοι ήταν απέναντι. Μέχρι που συνειδητοποίησαν σιγά-σιγά οι Σαμαράς Καρατζαφέρης ότι ήταν η μόνη λύση, όχι χωρίς κάποιες σκοπιμότητες και κρυφές σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Καταλήξαμε έτσι στην κυβέρνηση Παπαδήμου, που όμως όλοι την υπονόμευαν.
Κι ενώ καταλήγαμε στη συμφωνία, ο Καρατζαφέρης έκανε την πολιτική του κωλοτούμπα. Αφού εισέπραξε κάποια πολιτικά οφέλη – «νομιμοποίηση» τού ΛΑΟΣ με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση- έστριψε «δια του αρραβώνος», όταν είδε ότι δεν είχε δημοσκοπικό κέρδος αλλά ζημιά. Και φτάσαμε να λέμε μπράβο στο Βορίδη και το Γεωργιάδη!
Κατά την ψηφοφορία δε το βράδυ της Κυριακής, τότε κι αν έγινε «του κουτρούλη ο γάμος».
«Προεδρικοί» κυρίως, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ,ψήφισαν όχι κι ευτυχώς η πλειοψηφία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ κυρίως, που είχαν περάσει και το Γολγοθά των προηγούμενων ψηφοφοριών μόνοι τους, (αλλά και των βουλευτών της ΝΔ η στάση είναι άξια εξάρσεως) ψήφισαν ναι και ανακουφιστήκαμε, τουλάχιστον προσωρινά.
Ο απλός λαός ζούσε όλο αυτόν τον καιρό ένα δράμα. Αγωνιούσε κι ανησυχούσε. Άκουγε πολλούς να λένε με μεγάλη ευκολία -για να μην πω ελαφρότητα και επιπολαιότητα- πτώχευση και επιστροφή στη δραχμή! Ποιος ρώτησε τους χιλιάδες συνταξιούχους, τους υπαλλήλους, τους ανέργους, τους επαγγελματίες κτλ., αν προτιμούσαν την πτώχευση; Την αγωνία τους, αν στην περίπτωση αυτή δεν έπαιρναν καθόλου σύνταξη ή μισθό, αν δεν μπορούσαν να αναλάβουν από τις τράπεζες τις λίγες οικονομίες τους, αν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τα φάρμακά τους, αν…αν…«Απέξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρουν» όλοι. Το διαπιστώσαμε για πολλοστή φορά όλοι.
Προσωπικά αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους βουλευτές που ψήφισαν ναι στη νέα δανειακή σύμβαση, ιδιαίτερα τους βουλευτές του νομού μας, γιατί εμείς αυτούς ψηφίζουμε και μάς εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο. Αισθάνομαι την ανάγκη να τους αναφέρω προσωπικά και με την προ σωνυμία κύριε. Τον κ. Τσώνη, την κ. Μπατζελή την κ. Αντωνίου, τον κ. Γιαννόπουλο και τον κ. Σταϊκούρα. Δεν ξέρω σε πόσους νομούς όλοι οι βουλευτές ψήφισαν ναι. Με μεγαλύτερη έμφαση του ευχαριστώ στους τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, επειδή σήκωσαν όλο το βάρος μόνοι τους και στις προηγούμενες δύσκολες ψηφοφορίες, αν και λοιδορήθηκαν και προπηλακίστηκαν, ενώ δεν τους άξιζε τέτοια συμπεριφορά.
Ευχαριστώ, λοιπόν, όσους ψήφισαν ναι. Και το κάνω, αν και γνωρίζω ότι θα λοιδορηθώ και θα εισπράξω αρκετά αρνητικά σχόλια. Αν όμως ζητάμε από τους άλλους να αψηφούν το προσωπικό κόστος, όποιο κι αν είναι αυτό, τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τοπράξουμε κι εμείς!
Γιάννης Μακρής
Εφημ.(Παρατηρητής Φθιώτιδας)
pelasgia.blogspot.com