Το μέλλον στους τριαντάρηδες

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Πολύς ντόρος γίνεται τον τελευταίο καιρό για την γενιά των 30 και κάτι. Για τη «χαμένη» γενιά που για πολλούς δεν έχει μέλλον και ελπίδα και αντιμετωπίζει ένα μέλλον μάλλον αβέβαιο. Πολλοί είναι εκείνοι που εγκαλούν τους τριαντάρηδες για πολιτική απάθεια και αδιαφορία, αλλά και μαλθακότητα που δημιούργησε η εύκολη εξασφάλιση των απαραίτητων πόρων για την ικανοποίηση των βασικών αναγκών. Το αυτοκίνητο και το σπίτι που αγόρασαν οι γονείς στη Θεσσαλονίκη για τις σπουδές ήταν για πολλά χρόνια στο στάνταρ εξοπλισμό για την ενήλικη ζωή που θα ακολουθούσε.

Και κάπου εκεί το όνειρο τελείωσε, δεν τελείωσε, όμως, και η ζωή που παρά τις αντιξοότητες θα συνεχιστεί, επειδή πολύ απλά έτσι συνέβη και το ’30 και το ’50 και το ’70 και από καταβολής του κόσμου. Όπως άλλωστε επισημαίνουν οι κοινωνιολόγοι η χαμένη γενιά είναι μια κατασκευασμένη έννοια που διευκολύνει την διατήρηση μιας στασιμότητας.

Σε πείσμα, λοιπόν, όλων αυτών που θέλουν τη γενιά των τριαντάρηδων απούσα, υπάρχουν πολλοί τριαντάρηδες που εργάζονται αθόρυβα και κινούνται μεθοδικά με στόχο την αλλαγή της νοοτροπίας και τη δημιουργία δικτύων ενεργών πολιτών μακριά από τις ξεπερασμένες δομές των κομμάτων και των ομίλων προβληματισμού.

Και η αλήθεια είναι ότι μόνο στην αλλαγή από κάτω και στις γενιές αυτών που έχουν πολλά να ρισκάρουν μπορούμε να ελπίσουμε, γιατί όσο κι αν εκτιμούμε και σεβόμαστε για το έργο και τις πράξεις τους προσωπικότητες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος, ξέρουμε κατά βάθος ότι η κίνησή τους (για την Ε.ΛΑ.Δ.Α.) δεν θα μπορέσει να φτάσει στους πολλούς.