Οι βωµοί και το παγκάρι

Ωραία λοιπόν...Η Ορθόδοξη Εκκλησία «που στάθηκε πάντα κοντά στον λαό» θα παραµείνει χώρια και µακριά από τις θυσίες του. Το κράτος θα συνεχίσει να µισθοδοτεί τον κλήρο της,περιλαµβανοµένων και όσων νέων θα προσληφθούν (κουβέντα, φυσικά,για απολύσεις...), αλλά δεν θα προχωρήσει σε καµία πραγµατική φορολόγηση της περιουσίας και των εσόδων της. Και δεν θα εκποιηθεί κανένα περιουσιακό στοιχείο από τα τόσα αχρησιµοποίητα και µη «φιλέτα»που διαθέτει για να µειωθεί το εθνικό χρέος.
Αυτά προσυπέγραψε τις προάλλες, περιχαρής µάλιστα, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος _ που πρέπει να τρέµει τον Ανθιµο της Θεσσαλονίκης περισσότερο και απότην τρόικα _ ύστερα από µια προσωπική συνεργασία του µε τον Αρχιεπίσκοπο. Που υποσχέθηκε µεγαλύτερη κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας. Με πιο απλά λόγια:
ένα βελτιωµένο (ίσως) πινάκιο φακής στα όποια συσσίτια. Ο καθένας µπορεί να καταλάβει ότι η κυβέρνηση, που δεν µπορεί εύκολα να τα βγάλει πέρα, ταυτόχρονα, µε τους ιδιοκτήτες ταξί, µε την ΠΝΟ, µε τους πανεπιστηµιακούς, µε τους συνδικαλιστές της ∆ΕΗ, µε τους εκπροσώπους κάθε λογής συντεχνιών, µε τους «Αγανακτισµένους» που οργίζονται µόνο το βραδάκι, µε το που πέφτει ο ήλιος, ενώ πριν το Σύνταγµα είναι ο παράδεισος κάθε παρεµπορίου, µε τουςκουκουλοφόρους και µε πολλούςάλλους, δεν µπορεί να τα βγάλει πέρα και µε τους παπάδες. Αυτό µόνο ο Σηµίτης το πέτυχε, µε τις ταυτότητες.
Αν ήταν συνεπής µε όσα διατείνεται ότι πιστεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία, θα έπρεπε να είναι το στήριγµα του λαού και να συµµερίζεται τις τύχες και τους πόνους του. Πέρα από τα µεγάλα λόγια, δενσυµβαίνει όµως κάτι τέτοιο. Και αυτό είναι προκλητικό. Κυρίως που ορισµένοι εφηµέριοι (αλλά και Μητροπολίτες)
δεν διστάζουν να λαϊκίζουν ασύστολα από άµβωνος και να δηλώνουν και αυτοί «αγανακτισµένοι» (π.χ. ο εκ γενετής αγανακτισµένος Ανθιµος), µερικοί µάλιστα µε το ύφος του δήθεν οσιοµάρτυρα διωκόµενου από την «ξενόδουλη» εξουσία.
Η αλήθεια είναι ότιη Πολιτεία έχει αποδεχθεί σιωπηρά µια πολύ παράδοξη και συνταγµατικά ανορθόδοξη (!) κατάσταση: δεν προχωρεί στον χωρισµό της από την Εκκλησία, της επιτρέπει να παρεµβαίνει πολύ συχνά σε θέµατα πολιτικής, όπως η Παιδεία, αλλά ταυτόχρονα της αναγνωρίζει ένα καθεστώς «ετεροδικίας» και «ετερονοµίας» που θυµίζει λεόντειο εταιρεία. Ή πιο απλά: «τα δικά σου δικά µου και τα δικά µου δικά µου»: Για ποιον λόγο το καθεστώς της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας είναι από κάθε άποψη τόσο διαφορετικό από το καθεστώς της περιουσίας του κάθε πολίτη και της κάθε συλλογικότητας,κυρίως όταν το Κράτος (εµείς όλοι) καλείται να µισθοδοτεί τους λειτουργούς της; Ολα αυτά είναι πονηρά, χαµερπή, τιποτένια. Και δεν αρµόζουν σε κανέναν.
Ρ.Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ