Γελοία και επικίνδυνα

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Να συμφωνήσω ότι η οσμή της βίας δεν εισέβαλε τώρα στην πολιτική με τις αποδοκιμασίες και τους προπηλακισμούς πολιτικών, ούτε εφευρέθηκε χάρη στο μνημόνιο.

Να συμφωνήσω ότι μπορεί να υπάρχει κάποια βάση εξήγησης στις δασύτριχες θεωρίες περί «πολιτικής που γεννάει βία» ή περί «συστήματος που παράγει βία»- παρ΄ όλο που τίποτα τέτοιο δεν έχει ποτέ αποδειχθεί...

Να συμφωνήσω ακόμη ότι για διάφορους λόγους (άλλους βάσιμους κι άλλους λιγότερο...) πολλοί συμπολίτες μας αισθάνονται οργή, θυμό, αγανάκτηση ή και απελπισία με όσα συμβαίνουν.



Να συμφωνήσω τέλος ότι κανένας κομματικός χώρος δεν υποκινεί τέτοιες εκδηλώσεις, ούτε κανένας τις καπηλεύεται ή τις υποδαυλίζει.

Οτι δεν έχουν χρώμα ή προέλευση- παρ΄ όλο που εύκολα διακρίνονται να πρωτοστατούν στελέχη της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς σε αγαστή σύμπνοια...

Να δεχτώ δηλαδή ότι τα πάντα
συμβαίνουν αυθόρμητα, ανεξέλεγκτα και ανοργάνωτα.

Ερώτηση: Ολες αυτές οι παραδοχές καθιστούν άραγε τα επεισόδια λιγότερο επικίνδυνα;

Ε λοιπόν, όχι! Η Ιστορία έχει επίμονα διδάξει πως όταν η βία εισχωρήσει στην πολιτική, ακόμη κι από το παράθυρο, θα βγει από την πόρτα.

Διότι το χαρακτηριστικό της είναι ακριβώς ότι δεν έχει όρια, ούτε κανόνες, ούτε περιορισμούς. Οταν πέσει η πρώτη σφαλιάρα, ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να οδηγήσει. Για να το πω απλά: Κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο...

Υπό αυτήν την έννοια, οι εκδηλώσεις με τις ντουντούκες, τα νταούλια, τις «επικηρύξεις», τα ανόητα συνθήματα και τα γιαούρτια θα ήταν απλώς γελοίες. Αν δεν κινδύνευαν να αποδειχθούν επικίνδυνες. Υποθέτω ότι αρκετοί το αντιλαμβάνονται. Αλλά όχι όλοι.

Υπάρχουν κάποιοι που χαϊδεύουν τις αποδοκιμασίες των άλλων, μπας και τις γλιτώσουν οι ίδιοι. Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι κολακεύουν τα πιο πρωτόγονα ανακλαστικά ελπίζοντας να κερδίσουν σε ψήφους, σε υπόσταση, σε επιρροή, σε τηλεθέαση.

Υπάρχουν τέλος και όσοι δεν θέλουν να δουν το πρόβλημα, όσοι το υποτιμούν ή το προσπερνούν επειδή νομίζουν πως δεν τους αφορά. Οσοι κοροϊδεύονται να πιστεύουν ότι στόχος είναι μόνον ο διπλανός τους.

Δεν ξέρω πού και πώς θα καταλήξει η κλιμάκωση της βίας- δυστυχώς, αυτήν τη χώρα την αναγνωρίζω κάθε μέρα και λιγότερο.

Δεν βλέπω όμως κανέναν ιδιαιτέρως διατεθειμένο να της αντιταχθεί. Και όσο η αποδοκιμασία μπορεί και στηρίζεται σε ενοχές, συνενοχές και σκοπιμότητεςδύσκολα θα αντιμετωπιστεί ή θα καταλαγιάσει.

Μόνον που όταν η λεκτική ή η φυσική βία γίνει καθεστώς, όταν μετατραπεί στην κυρίαρχη μέθοδο πολιτικής αντιπαράθεσης, τότε ήλθε η ώρα να τα μαζεύουμε.

Και τότε, ο τελευταίος να κλείσει τα φώτα...