Η «Δημοκρατία» της Βαρβαρότητας

του Ευάγγελου Δεληολάνη

Είθισται στην επέτειο της κατάρρευσης της στρατιωτικής δικτατορίας να γίνεται πολύς λόγος για τη δημοκρατία. Το «έθιμο» τηρήθηκε και φέτος με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις να ομνύουν σ' αυτήν. Τα λόγια των υμνητών της αστικής δημοκρατίας ηχούν «κούφια» σε ένα λαό για τον οποίο τα 37 χρόνια από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας ήταν ικανό χρονικό διάστημα για να διαπιστώσει «ιδίοις όμμασι», την υποκρισία ενός συστήματος που στο όνομα του λαού διαπράττει σε βάρος του εγκλήματα.

Η εκδήλωση και όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης αφαίρεσε απ' την αστική δημοκρατία και το τελευταίο φύλλο συκής. Λαϊκές ελευθερίες, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που το κίνημα κατέκτησε και τα οποία επί μακρόν επικαλούνταν και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα σαν επίφαση της δημοκρατικότητάς του, αφαιρέθηκαν εν μια νυκτί. Είχε βεβαίως προηγηθεί μια μακρά περίοδος κατά την οποία σταδιακά το οικοδόμημα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων αποψιλωνόταν, το λαϊκό εισόδημα έβαινε μειούμενο, ο δημόσιος πλούτος έβγαινε στο σφυρί από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Η κρίση ήρθε να επιταχύνει την εφαρμογή μιας πολιτικής σφαγιασμού όσων είχαν απομείνει στο λαό.

Η αστική δημοκρατία παρείχε στην πλουτοκρατία το αναγκαίο πλαίσιο για την προώθηση των συμφερόντων της, για τη γιγάντωση των κερδών της, την εδραίωση της θέσης της και την κατάκτηση νέων, καλύτερων, στο πλαίσιο του οξύτατου ανταγωνισμού ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της. «Παιδιά» της πλουτοκρατίας ήταν οι δικτατορίες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, δικό της «παιδί» και η αστική δημοκρατία. Είχε και έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής, καρπώνεται τον πλούτο που οι λαοί παράγουν, σηματοδοτεί και το περιεχόμενο του πολιτεύματός της.

Για τον λαό είναι μια δημοκρατία στα χαρτιά. Στους χώρους δουλειάς η τρομοκρατία και η εργοδοτική αυθαιρεσία οργιάζουν. Ο αντικομμουνισμός οξύνεται. Ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε λασπολογείται για να πάψει να αποτελεί φωτεινό φάρο για την όπου Γης εργατική τάξη και την πάλη της. Ιδανικά, αξίες, αιματηροί αγώνες του λαού που μόνο τιμή και δόξα τους πρέπει, αποσιωπούνται απ' την άρχουσα τάξη, τους πολιτικούς της εκπροσώπους και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς της, όταν δεν συκοφαντούνται και μάλιστα με τον πλέον επίσημο τρόπο, μέσω των εκπαιδευτικών συστημάτων. Οι εργατικοί λαϊκοί αγώνες ποινικοποιούνται. Ο αυταρχισμός και η καταστολή, απαραίτητο συμπλήρωμα, σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις, μιας ολοένα και πιο σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής.

Σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης φαίνεται καθαρά ότι η δημοκρατία τους ορίζεται από έναν κανόνα, ο «θάνατος» του λαού, η «ζωή» του μεγάλου κεφαλαίου. Στον λαό δεν αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα, παρά μόνο το «δικαίωμα» να σιωπά, να αποδέχεται αδιαμαρτύρητα να του κλέβουν όσα του ανήκουν, να αντιμετωπίζει αν χρειαστεί και με το βούρδουλα την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.

Κι όμως οι λαοί δεν είναι ανυπεράσπιστοι. Έχουν στα χέρια τους το πιο ισχυρό όπλο για την αντιμετώπιση του εχθρού τους, που μπροστά του είναι ανίσχυρος. Είναι η οργανωμένη αποφασισμένη πάλη τους, η συνειδητοποίηση ότι ο καπιταλισμός δεν γιατρεύεται, μόνο ανατρέπεται. Η επιλογή για συσπείρωση και συμμαχία προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, είναι δική τους. Είναι βέβαιο ότι ο λαός θα την επιλέξει, με την πάλη του θα ξεκολλήσει τον τροχό της ιστορίας απ' τα λασπόνερα του καπιταλισμού.