Έξι μήνες μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και αφού η ελληνική
κοινωνία έζησε την πρωτόγνωρη εμπειρία ενός δημοψηφίσματος που έθεσε
παραπειστικές ερωτήσεις και έδωσε αυτοακυρωμένες απαντήσεις, η
χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση πολύ χειρότερη από αυτήν στην οποία
βρισκόταν πριν την προκήρυξη των εκλογών, στα τέλη Δεκεμβρίου 2014.
Το κόστος του τελευταίου εξαμήνου είναι τεράστιο, όπως και αν το υπολογίσει κανείς: ως επιστροφή στην ύφεση, ως αρνητική επίπτωση στη δυναμική του δημοσίου χρέους, ως ανάγκη για νέο δάνειο από την ΕΕ και το ΔΝΤ, ως διαρροή καταθέσεων και ως εκτίναξη των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ως υποχρέωση νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με επιβάρυνση του δημοσίου χρέους για να μη κουρευτούν καταθέσεις, ως υπονόμευση της υγιούς επιχειρηματικότητας κοκ.
Το κόστος του τελευταίου εξαμήνου είναι τεράστιο, όπως και αν το υπολογίσει κανείς: ως επιστροφή στην ύφεση, ως αρνητική επίπτωση στη δυναμική του δημοσίου χρέους, ως ανάγκη για νέο δάνειο από την ΕΕ και το ΔΝΤ, ως διαρροή καταθέσεων και ως εκτίναξη των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ως υποχρέωση νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με επιβάρυνση του δημοσίου χρέους για να μη κουρευτούν καταθέσεις, ως υπονόμευση της υγιούς επιχειρηματικότητας κοκ.