O Kώστας Ντιός γεννήθηκε στη Σιάτιστα Κοζάνης, το 1959. Σπούδασε στην Ecole Nationale Supérieure des Beaux – Arts στο Παρίσι (1978 -1984), γλυπτική στο εργαστήριο του César και ζωγραφική στο εργαστήρι του Οlivier Debré. Από το 1996 μέχρι το 2002, ήταν καλλιτεχνικός υπεύθυνος στο εικαστικό εργαστήρι του Δήμου Κοζάνης. Από το 1991, εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ως καθηγητής καλλιτεχνικών μαθημάτων. Συμμετείχε σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, στη Γαλλία.
Ο Κώστας Ντιος ζωγραφίζει, δηλαδή πλάθει και μεταπλάθει εικόνες, επινοεί εικόνες, σκέφτεται με εικόνες, δοκιμάζει συνεχώς τις αντοχές του ταλέντου του, βάζοντας χρώματα στα παράλογα όνειρα που μας προτείνει για να τα αρωματίσει με τους πειρασμούς της μέρας.
Έτσι αποπειράται να εξηγήσει πώς, μεταφορικά κι όχι κυριολεκτικά «βλέπει» τα πράγματα ο ζωγράφος, εκείνος δηλαδή ο «παραμυθάς» που βάζει τις εικόνες του να συλλογίζονται με ρευστούς συλλογισμούς: για να γίνουν ιπτάμενες ή υπερμεγέθεις οι κόκκινες παπαρούνες των αγρών, για να αναδυθούν οικισμοί ολόκληροι σε υψίπεδα, σαν μαγικές πόλεις ορφικού άβατου, για να ανιχνεύσουν σαύρες τοπία, σχεδόν σεληνιακά, για να ακινητοποιηθούν σαν αγάλματα, στην αιωνιότητα, λουόμενοι και ταξιδευτές/αργοναύτες και νυχτόβιοι, μοναχικοί περιπατητές, για να αποκαλυφθούν στιγμιότυπα από τις μυστικές συνομιλίες, από τις «όσιες» ή «ανόσιες» σχέσεις ανάμεσα σε πλάσματα και πράγματα, για να αναφανούν σημεία/σημάδια και τέρατα, σαν αποκαλύψεις νυχτερινών τοπίων με πανσέληνο ή με εσπερινούς φωτισμούς σε ώρα έκλειψης, για να αποδοθεί εκείνο το μυσταγωγικό μπέρδεμα, κάτι μεταξύ μαγείας της παιδικής ηλικίας που παρατηρεί και σύγκρυου που προκαλεί στον ενήλικα ένα νυχτερινό, περίεργα φωτισμένο ανοίκειο τοπίο.
Τα ζωγραφικά αινίγματα του Κώστα Ντιου, αλληγορίες μαγικού ρεαλισμού, μια ιδιόμορφη, σχεδόν «μεταφυσική» εικονοποιία, μια εικονογραφία του φαντασιακού, παγιδεύοντας τη λογική και την τρέλα της Φύσης, μας μυούν στις μυστικές καταγωγικές διαδρομές προς τις αρχετυπικές εικόνες του ασυνειδήτου. Κι ακόμη, προασπίζοντας τη δυναμική της πλασματικής εικόνας, μας προτείνουν έναν τρόπο έμμεσης έκφρασης για να «ειπωθεί» αυτό, που μόνο έτσι μπορεί να ειπωθεί, σαν όνειρο εν αγρυπνία, κάτι ανάμεσα στη λήθη και την αλήθεια, σαν όνειρο, για να ξεχνάς και να ξαναθυμάσαι.*
* Από το κείμενο Ένας ονειρικός κόσμος εν αγρυπνία στην άκρη του πλανήτη της Θάλειας Στεφανίδου, Θεσσαλονίκη, 2005.
Ο Κοσμήτορας
Γιάννης Ζιώγας
Αναπληρωτής Καθηγητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου