ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ (Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ)

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Στην τοποθεσία ‘’εκκλησιές’’ Βελβεντού, 1250 μ. περίπου ανατολικά του Ι. Ναού Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπω, στην απέναντι όχθη του ‘’ξερόλακκα’’ σχεδόν δίπλα από το εξωκλήσι της Ανάληψης του Κυρίου, βρίσκονται τα ερείπια πετρόχτιστου εξωκλησιού του Αγίου Σπυρίδωνα, μέσα σε μια πυκνή και όμορφη συστάδα δέντρων από πουρνάρια και άλλα φυτά (λυγαριές κ.ά) και όπου στο κέντρο της, δεσπόζει ένας πανύψηλος γέρικος ‘’μπομπολιάς’’.

Βαδίζοντας κανείς στο χωμάτινο δρόμο δίπλα από την Ανάληψη του Κυρίου αποκαλύπτεται μπροστά του μια μικρή, ενεργή όαση πνευματικής ευωδίας από τα λείψανα του μαρτυρημένου εξωκλησιού μέσα στην πυκνή συστάδα των δέντρων: τα γκρεμισμένα πέτρινα ντουβάρια και κεραμίδια οριοθετούν το χώρο του ιερού εξωκλησιού του Αγίου Σπυρίδωνα  και αναδύουν ακόμα το άρωμα της λαϊκής ευσέβειας των ανθρώπων του Βελβεντού, σαν μια συμπύκνωση αγάπης, πίστης και αφοσίωσης, των πρώτων κτιτόρων του εξωκλησιού και των γενεών, που προσευχήθηκαν-λειτουργήθηκαν, στα άγνωστα σ’ εμάς χρόνια, σ’ αυτό και σε ό,τι περιέχει αυτό.  

Ο χώρος αυτός, που κινδύνεψε να ξεχαστεί ως ιερός τόπος και να χαθεί η μνήμη του Αγίου που σημάδεψε και συνόψισε και εκκλησίασε στο Χριστό με το γεγονός της Ευχαριστίας γενεές γενεών, έρχεται πάλι (συν Θεώ) στο προσκήνιο.

Σ’ αυτόν τον σχεδόν ξεχασμένο ιερό χώρο, παρακινούμενος από την αγρότισσα μητέρα του, που προσευχόταν στα ερείπια και στα χαλάσματα, όταν καλλιεργούσαν τα χωράφια τους, πριν από 50 και πλέον χρόνια, έχτισε (με προσωπικά του έξοδα) ένα μικρό και λιτό προσκυνητάρι ο κ. Γεώργιος Ν. Καραγιάννης, συντελώντας ο ίδιος με αυτόν τον τρόπο στη διάσωση της ιερότητας του τόπου και στη διατήρηση της μνήμης. Τα ζώπυρα της λαϊκής ευσέβειας δεν μπορεί κανένας μηχανισμός και καμιά ντιρεκτίβα να τα εξαφανίσει. Αυτά είναι που αναθερμαίνουν την ελπίδα. 

Επισκεφτήκαμε (10-12-2013) με τον κτίτορα και εκκλησάτορα Γεώργιο Κ. τον ιερό τόπο και με αναμμένη την κανδήλα, το κερί και το θυμίαμα, διαβάσαμε σύντομη δέηση υπέρ υγείας και σωτηρίας, διά Ιησού Χριστού και με τις πρεσβείες του Αγίου Σπυρίδωνα, των ανθρώπων. Και ψάλαμε το Απολυτίκιο, το Κοντάκιο και το Μεγαλυνάριο του Αγίου. Λίγο πιο δίπλα έρεαν με μουσική υπόκρουση τα παγωμένα, από τις χιονισμένες κορυφές των Πιερίων ορέων, νερά του χείμαρρου ‘’ξερόλακκα’’ σαν ένα αδιατάραχτο και απαθές (=χωρίς πάθη) ήρεμο και φυσικό ισοκράτημα. Η άλογη δημιουργία συγκρατεί ενίοτε την έλλογη από την αλογία της.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων Πατὴρ ἡμῶν· διὸ νεκρᾷ σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς σοι ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Τῷ πόθῳ Χριστοῦ, τρωθεὶς ἱερώτατε, τὸν νοῦν πτερωθείς, τῇ αἴγλῃ τοῦ Πνεύματος, πρακτικῇ θεωρίᾳ τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόληπτε, θυσιαστήριον θεῖον γενόμενος, αἰτούμενος πᾶσι θείαν ἔλλαμψιν.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν θαυμάτων ὁ ποταμός· χαίροις ἀσθενούντων, καὶ πασχόντων ὁ ἰατρός· χαίροις τῶν λογίων, τοῦ Πνεύματος ὁ σπόρος, Σπυρίδων Τριμυθοῦντος ποιμὴν τρισόλβιε.

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

11-12-2013

(παραμονή εορτής του Αγίου Σπυρίδωνος)