Επιλεκτικές ευαισθησίες

Του Νίκου Χρυσολωρά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Προ ολίγων ημερών, η Κομισιόν προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας την επιβολή προστίμου εκατομμυρίων ευρώ στην Ελλάδα, διότι ακόμη «δεν έχει λάβει τα αναγκαία μέτρα για να απαγορεύσει την εγκατάλειψη, διάθεση και μη ελεγχόμενη επεξεργασία των στερεών αποβλήτων».

Σημειώνεται ότι η χώρα μας είχε καταδικαστεί και το 2005 από το Δικαστήριο για τις παράνομες χωματερές, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει συμμορφωθεί. Επιπλέον, σε άλλη προσφυγή της, η Κομισιόν ζητάει να επιβληθεί ακόμη ένα, εξίσου τσουχτερό, πρόστιμο, για το ζήτημα της διαχείρισης αστικών λυμάτων μέσω βιολογικών καθαρισμών. Και σε αυτήν την περίπτωση, η χώρα μας δεν έχει συμμορφωθεί με προηγούμενη καταδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου, του 2007.

Προφανώς, δεν μπορώ να περιγράψω την οργή μου για το γεγονός ότι οι φόροι μας χρησιμοποιούνται για να πληρώνουμε πρόστιμα για την ανικανότητα τοπικών και περιφερειακών αρχών, αλλά και για το ότι πολλοί βιολογικοί καθαρισμοί και ΧΥΤΑ, που επίσης έχουν κατασκευαστεί από το υστέρημά μας, σήμερα υπολειτουργούν ή ρημάζουν (το τελευταίο δεν φαίνεται να έχει υποπέσει ακόμη στην αντίληψη της Κομισιόν). Επιπλέον, οι παράνομες χωματερές και η έλλειψη συστημάτων βιολογικού καθαρισμού συνιστούν έγκλημα κατά της πατρίδας μας και των επόμενων γενεών, στις οποίες θα παραδώσουμε αυτόν τον τόπο. Θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και βιάζουν το φυσικό περιβάλλον.

Κι όμως, δεν είδα, όλα αυτά τα χρόνια, οικολογικές οργανώσεις και «ανήσυχους πολίτες» να ασχημονούν εναντίον των τοπικών αρχόντων στο Μαρκόπουλο, το Κορωπί, τη Νέα Μάκρη, τη Λούτσα και τη Ραφήνα, οι οποίοι δεν έχουν φροντίσει, ως όφειλαν, για τις αναγκαίες υποδομές επεξεργασίας αστικών λυμάτων στις περιοχές τους. Αντιθέτως, «οικολόγοι» πήγαν να κάψουν ζωντανούς μεταλλωρύχους, οι οποίοι προσπάθησαν να βγάλουν ένα μεροκάματο στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, για να έχουν φαγητό στο τραπέζι τους και να μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Στο κάτω κάτω της γραφής, για τις Σκουριές υπήρχε και μία περιβαλλοντική μελέτη εγκεκριμένη από τις αρμόδιες αρχές του κράτους και υπήρχε και μία απόφαση του ΣτΕ που είναι γνωστό ότι δεν χαρίζεται, κατ’ εξοχήν στα περιβαλλοντικά θέματα. Για την έλλειψη βιολογικών καθαρισμών, τι «ελαφρυντικό» υπάρχει;

Δεν είδα επίσης τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη αντιπολίτευση να προσπαθούν να πλακώσουν στις γροθιές τους δημάρχους οι οποίοι ανέχονται τις παράνομες χωματερές στις περιοχές τους, παραβιάζοντας έτσι κατάφωρα την περιβαλλοντική νομοθεσία. Αντίθετα, υπερασπίστηκαν με σθένος το «αντάρτικο» της Κερατέας και το οικολογικό έγκλημα που συντελείται αυτή τη στιγμή με τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων της Αττικής. Την ίδια στιγμή, βέβαια, χειροδίκησαν κατά τη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής, για την έγκριση της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων μιας επένδυσης στον Αστέρα Βουλιαγμένης, που θα δημιουργήσει εκατοντάδες θέσεις εργασίας στη ρημαγμένη μας χώρα. Μιας μελέτης που είχε το πράσινο φως από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για την επιλεκτική αυτή ευαισθησία των «οικολογούντων» του πολιτικού μας συστήματος και των υποτιθέμενων εκπροσώπων της κοινωνίας των πολιτών. Η δική μου ερμηνεία είναι ότι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το περιβάλλον και η προστασία του. Με λίγες εξαιρέσεις, το κατ’ ευφημισμόν «οικολογικό κίνημα» στην Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο από ακόμη ένας κρίκος στο πλέγμα των κατεστημένων συμφερόντων, πρωταρχικός στόχος των οποίων είναι να μη χάσουν τη βολή τους, έστω και αν αυτό σημαίνει καταδίκη της χώρας στη φτώχεια. Αν πραγματικά τους ενδιέφερε το περιβάλλον, θα εκδήλωναν τουλάχιστον τον ακτιβισμό τους στις πραγματικά ακραίες περιπτώσεις, όπου οι παρανομούντες δεν έχουν κανένα νομικό ή ηθικό έρεισμα, όπως είναι η διαχείριση των στερεών και υγρών αποβλήτων, ενώ, σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις, θα απαιτούσαν, όπως όλοι μας, να ελέγχεται εξονυχιστικά η εφαρμογή της εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας και οι όποιες ενστάσεις τους θα βασίζονταν σε αρνητικές εισηγήσεις των αρμόδιων υπηρεσιών ή σε αποφάσεις δικαστηρίων. Ομως αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει τη «Συμμαχία της Ακινησίας» είναι να μη γίνεται καμία επένδυση, ό,τι και να λένε τα δικαστήρια, οι υπηρεσίες ή η νομοθεσία.

Με ευκαιριακό πρόσχημα την οικολογία λοιπόν, τοπικά συμφέροντα, άεργες κυρίες των βορείων προαστίων, οι οποίες δεν έχουν να ανησυχούν για τον βιοπορισμό τους, σε αγαστή συνεργασία με ισχυρούς παράγοντες του πολιτικού μας συστήματος και την αντιπολίτευση, εκφράζουν αυθεντικά τον ακραίο συντηρητισμό που κρατάει την Ελλάδα αλυσοδεμένη. Ωρύονται για την ανεργία και την ύφεση, αλλά λυσσάνε εναντίον κάθε επένδυσης, από την οποία δεν αναμένουν οι ίδιοι άμεσο όφελος. Απέναντι σε αυτήν την ανίερη συμμαχία, βρίσκονται οι πολίτες που αγαπούν τον τόπο τους και αναζητούν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα, γνωρίζοντας ότι η εποχή της καθολικής δημοσιοϋπαλληλίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αυτός είναι ο πραγματικός ταξικός πόλεμος που μαίνεται στην Ελλάδα. Ο καθένας μας ας διαλέξει στρατόπεδο.