Ομιλια Π. Κουκουλόπουλου στο ν/σ του Υπ. Οικονομικών «ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ»

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Πάρις Κουκουλόπουλος, βουλευτής της Π.Ε. Κοζάνης, μιλώντας στην ολομέλεια της Βουλής στις 20 Δεκεμβρίου 2013 για το νομοσχέδιο του Υπ. Οικονομικών «Ενιαίος φόρος ιδιοκτησίας ακινήτων κ.α. διατάξεις» είπε τα εξής: 

«Μέσα στην τρομακτική δίνη της κρίσης αν έμεινε κάτι όρθιο τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια δεν είναι παρά η προοπτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της χώρας, ο δρόμος που χάραξαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης. Το έχω πει πολλές φορές από το Βήμα της Βουλής.

Οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που από την αρχή στηρίξαμε αυτήν την προσπάθεια, έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε περήφανοι. Δικαιωμένοι δεν είμαστε, το είπα και άλλη φορά, αλλά έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι γιατί σταθήκαμε όρθιοι.

Ξεκινάω με το ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, γιατί αυτό είναι το κεντρικό ζητούμενο της χώρας από την απελευθέρωσή της, αν θέλουμε να διεξάγουμε μια σοβαρή συζήτηση με αφορμή ένα νόμο, που όπως και αν το δει κανείς είναι ολοκληρωμένος και αφορά την ακίνητη περιουσία  εν τω συνόλω της. Άρα, λοιπόν, δεν χωρούν υπεκφυγές.

Το πρώτο βασικό σημείο του νόμου, είναι ότι η ακίνητη περιουσία, στο ακροτελεύτιο σημείο της χώρας, έστω και συμβολικά ένας βράχος, για πρώτη φορά από το 1821 φορολογείται. Είναι καλό ή κακό αυτό; Είναι στοιχείο ολοκλήρωσης της χώρας. Είναι το τέλος μιας μακράς περιόδου καθυστέρησης της χώρας. Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αυτό;

Δεν μιλάμε για ένα απλό ζήτημα, μιλάμε για μια χώρα που δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα το Περιουσιολόγιο, δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα το Κτηματολόγιο, δεν έχει -όπως είχε πει σε μια μνημειώδη ομιλία του πριν ένα χρόνο από το Βήμα της Βουλής ο κ. Λιβιεράτος, Καθηγητής στο Αριστοτέλειο και εγκριτότατος επιστήμων διεθνούς ακτινοβολίας στο ζήτημα της χαρτογραφίας- χαρτογραφικά υπόβαθρα η χώρα. Το είχε πει εδώ ο κ. Λιβιεράτος και είχε παρουσιάσει ντοκουμέντα. Κάτι δεν πάει καλά με το ζήτημα της γης.

Ποιοι βρέθηκαν με περιουσία μετά το τέλος της Τουρκοκρατίας; Εμείς από τις νέες χώρες τους ξέρουμε καλύτερα από εσάς που ζείτε στην παλιά Ελλάδα, όπως λέμε. Και ποιοι είναι ακόμα στα κουμάντα της κοινωνίας που βρεθήκαν με περιουσία μετά την Τουρκοκρατία; Πώς και γιατί διαχειρίστηκε η Ελλάδα έτσι το ζήτημα της περιουσίας; Γιατί η Ελλάδα ταλανίζεται εδώ και δεκαετίες;

Και μετά τον εμφύλιο, επίσης, είχαμε μια νέα εμφάνιση ιδιοκτητών, αυτήν τη φορά και καταπατητών δημόσιας περιουσίας, που με άνεση μέχρι και σήμερα καταπατούν δημόσια και δημοτική περιουσία μεταξύ των άλλων και γιατί δεν φορολογείται και γιατί λείπουν όλα τα υπόβαθρα.

Θέλω να ολοκληρώσω αυτή μου την αναφορά και με ένα ζήτημα που είναι στίγμα για την Αυτοδιοίκηση. Δεν με αφορά, έκανα ακριβώς το αντίθετο ως Δήμαρχος. Άκουγα χθες με έκπληξη πραγματικά συναδέλφους από προοδευτικά κόμματα -δεν αναφέρομαι στον Αρχηγό των Ανεξάρτητων Ελλήνων, τι να πω- για τα ποσοστά εισφοράς σε γη και ο,τιδήποτε άλλο ξέρετε πόσο είναι σε όλο τον κανονικό πολιτισμένο κόσμο; Μιλάμε για Αυτοδιοίκηση που δεν μπορεί τις πιο χαμηλές στην Ευρώπη εισφορές σε χρήμα όταν γίνονται επεκτάσεις να τις εισπράξει και διστάζει να επιβάλει τις αντίστοιχες εισφορές σε γη.

Στη Γερμανία όταν γίνεται μια επέκταση σχεδίου πόλης τα 5/7 της ιδιοκτησίας πάνε υπέρ του δημοσίου για να γίνουν οι δημόσιες υποδομές. Είναι τελείως αντίστροφες οι λογικές που έχουν επικρατήσει εδώ και δύο αιώνες στην Ελλάδα. Έστω και με αυτόν τον όχι ορθόδοξο τρόπο -η κανονική σειρά θα ήταν χαρτογραφικά υπόβαθρα, Κτηματολόγιο, Περιουσιολόγιο και στη συνέχεια ένας ολοκληρωμένος φόρος- κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό το ζήτημα που είναι μια τεράστια τομή στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους.

Το δεύτερο ζήτημα, έχει ειπωθεί από πάρα πολλούς ομιλητές, που χαρακτηρίζει το φόρο, έχει να κάνει με το καθολικό αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης, που είναι το υπ’ αριθμόν ένα αίτημα στην κρίση, ακριβώς γιατί η έκρηξη των ανισοτήτων είναι εκτός ελέγχου πραγματικά τα τελευταία τρία χρόνια. Γι’ αυτό και το αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης είναι το υπ’ αριθμόν ένα αίτημα. Ο φόρος, λοιπόν, είναι άμεσος και είναι εξ αντικειμένου δικαιότερος από έναν οποιοδήποτε έμμεσο φόρο. Είναι το δεύτερο σημείο για το οποίο κανείς θα έπρεπε επί της αρχής να λέει «ναι».

Το τρίτο σημείο που χαρακτηρίζει το φόρο είναι ότι είναι μια εναρμόνιση σε ένα πολύ χειροπιαστό επίπεδο με όσα ισχύουν σε άλλες χώρες. Και θα έπρεπε να είμαστε επισπεύδουσες όλες οι πτέρυγες της Βουλής, επισπεύδοντες όλοι οι συνάδελφοι, ακριβώς γιατί στην Ελλάδα το άδικο φορολογικό σύστημα, οι τρομακτικές αδυναμίες στη φορολογία εισοδήματος, η μεγάλη έκταση της παραοικονομίας που υπάρχει στην Ελλάδα, οδηγούν σε ένα πολύ απλό συμπέρασμα, ότι πολλές φορές η ακίνητη περιουσία υποκρύπτει κραυγαλέα φοροδιαφυγή. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να μην είμαστε όλοι ένα στην απόπειρα φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας όταν έχει και αυτό το χαρακτηριστικό; Δεν επιβάλλεται αναδρομικά ποτέ η φορολογική δικαιοσύνη αλλά σε ένα βαθμό μπορεί να γίνει και αυτό.

Είναι, λοιπόν, τρία πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει ο νόμος, τα οποία είναι πρόκληση για μια ενδιαφέρουσα πολιτική και ιδεολογική συζήτηση, αλλά οι πτέρυγες της Αντιπολίτευσής στο σύνολό τους υπεκφεύγουν, όπως θα πω παρακάτω.

Δεν έχει αδυναμίες; Έχει πάρα πολλές. Πώς διορθώνονται; Τα είπα και χθες μιλώντας επί του πεδίου της αντισυνταγματικότητας, αυτός ο φόρος θα διορθωθεί στη λεπτομέρειά του μόλις μεταβιβαστεί εκεί που πρέπει να μεταβιβαστεί, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στις πιο πολλές χώρες του παλιού βορρά, της δύσης, αυτός ο φόρος ανήκει και διαχειρίζεται από την αυτοδιοίκηση. Όντως εκεί πρέπει να πάει και εκεί μπορεί να γίνουν οι διορθώσεις στις λεπτομέρειες. Για ποιο λόγο; Εγώ που έκανα δεκαεννέα χρόνια δήμαρχος, θα σας πω. Τίποτα άλλο δεν επηρεάζει περισσότερο και πιο καθοριστικά μία δημοτική ή μία τοπική αρχή, με τη δράση της ή με την αδράνειά της, από την ακίνητη περιουσία. Από μία αγροτική οδοποιία μέχρι την ανάπλαση μίας περιοχής, από την προτεραιότητα σε μία περιοχή έναντι μίας άλλης, επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα τις αξίες προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τις υποδομές. Υπάρχουν κραυγαλέα παραδείγματα. Στον τόπο μου είχα την τύχη να διαχειριστώ ένα έργο της τηλεθέρμανσης ως δήμαρχος με το Δημοτικό Συμβούλιο και σας πληροφορώ ότι όπου πήγαινε το δίκτυο –επειδή είναι ένα αγαθό που και σήμερα το απολαμβάνουν οι συμπολίτες μου πληρώνοντας κάτω από το μισό της πετρελαϊκής τιμής σε μία τόσο δύσκολη περίοδο για τη θέρμανσή τους- ανέβαιναν 30% και 40% τα ενοίκια και οι αξίες των διαμερισμάτων.

Είναι μία κραυγαλέα και ακραία περίπτωση που δείχνει πού πρέπει να πάει ο φόρος, κρατώντας και έναν κεντρικό μηχανισμό για την αναδιανομή υπέρ των περιοχών, όπου δεν προκύπτει φορολογητέα ύλη –έσοδα δηλαδή- από τη συγκεκριμένη περιοχή γιατί είναι εν πάση περιπτώσει φτωχός ο τόπος.

Αυτά τα σημεία, τα οποία μνημόνευσα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι σκληρά πολιτικά σημεία εκσυγχρονισμού της χώρας στην πορεία για την ευρωπαϊκή της ολοκλήρωση, τα οποία θα έπρεπε να μας είχαν απασχολήσει και στην Επιτροπή και στην Ολομέλεια τα μέγιστα.

Εγώ τιμώ πραγματικά την ομιλία και της κ. Παπαρήγα και του κ. Παφίλη που άκουσα χθες, γιατί έβαλαν μία εντελώς άλλη διάσταση καθαρά ιδεολογική. Πραγματικά, άκουσα τις ομιλίες με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι μία άλλη διάσταση. Όλα τα άλλα –και δεν το λέω υποτιμητικά- είναι υπεκφυγές.

Μέχρι τώρα, ακόμα και από Βουλευτές της Συμπολίτευσης, ακούσαμε ολόκληρη θεωρία ότι φορολογούμαστε με υπερφορολόγηση. Προφανώς, αυτοί που πληρώνουν υπερφορολογούνται στην Ελλάδα, γιατί είναι άδικο το φορολογικό σύστημα. Η απάντηση, όμως, είναι η εξής: Πώς λέμε «όχι» σε έναν φόρο που είναι εξ αντικειμένου δικαιότερος σε σχέση με το υπάρχον σύστημα; Αυτή είναι η απάντηση, απλή και ολοκληρωμένη.

Δεύτερον, ακούσαμε ολόκληρες θεωρίες για την αντικειμενική αξία. Πέραν του ότι δεν εξαρτάται μόνο από την αντικειμενική αξία ο φόρος, θέλω να πω κάτι για να έχουμε καλή σχέση με τους αριθμούς. Εάν κατεβάσουμε τις αντικειμενικές αξίες –που δεν είναι καθόλου κακό να τις κατεβάσουμε, να πάμε δηλαδή επί του πραγματικού- θα ανέβουν οι συντελεστές, για να επιτευχθούν οι στόχοι.

Πετύχαμε κάτι; Τι είναι αυτή η θεωρία για τις αντικειμενικές αξίες και θεμελιώνουμε μάλιστα και εικασίες περί αντισυνταγματικότητας και οτιδήποτε άλλο; Πραγματικά, είναι ακατανόητο. Όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Ακούσαμε πάρα πολλά, δυστυχώς και μέσα στο Κοινοβούλιο, για το ρόλο των Βουλευτών της Συμπολίτευσης. Αναρωτήθηκα και χθες μιλώντας επί της ενστάσεως της αντισυνταγματικότητας της κ. Γιαταγάνα για το εξής: Μα, ποιος είναι ο ρόλος μας; Δεν είναι ο ρόλος των Βουλευτών και, μάλιστα, σε ένα φορολογικό νομοσχέδιο που αφορά όλη την Επικράτεια, να μεταφέρουν τον παλμό της κοινωνίας;

Από την πλευρά μας ως ΠΑΣΟΚ κάναμε παρέμβαση σε τρία καθοριστικά σημεία. Πρώτον, σε ό,τι αφορά την αγροτική γη που είναι παραγωγικό εργαλείο, προφανώς δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να υπερφορολογηθεί. Δεν θέλω να εκτραπώ εδώ πέρα, γιατί στη συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων είχαμε και προτάσεις που έλεγαν να εισπράξουμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ από τους αγρότες.

             Επιτέλους! Κάποιοι να έχουν το θάρρος να λένε και από το Βήμα της Βουλής αυτά που έλεγαν επί μήνες στις συσκέψεις μεταξύ μας!  Αυτά έλεγαν, για να καλύψουμε το κενό. Αυτές τις προτάσεις είχαν, δηλαδή να πάρουμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ από τους αγρότες, για να καλύψουμε το κενό.

Δεύτερον, αντιδράσαμε, με επικεφαλής τον Πρόεδρό μας Ευάγγελο Βενιζέλο. Όλη η Κοινοβουλευτική Ομάδα, μετέφερε το δικό μας παλμό, στο ότι δεν δεχόμασταν επ’ ουδενί 4,2 δισεκατομμύρια ευρώ βεβαίωση. Το ξέρει ο κύριος Υπουργός και μπορεί να το επιβεβαιώσει.

Πώς έγινε αυτό κατορθωτό; Εγώ θέλω να πω τι έχω εγώ αντιληφθεί. Εάν δεν φθάναμε στα πλεονάσματα λίγο νωρίτερα, αποκλείεται να γινόταν δεκτό αυτό, κ. Υπουργέ. Αυτό είναι που έκανε πραγματικά δεκτό το αίτημα, κάτω από την πίεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ.

Το τρίτο ζήτημα, στο οποίο η Κ. Ο. του ΠΑΣΟΚ είχε στυλώσει τα πόδια κυριολεκτικά, ήταν όταν διαπιστώσαμε όλοι ότι ο Φόρος Ακίνητης Περιουσίας εξαφανιζόταν και πηγαίναμε να πάρουμε τα 580 εκατομμύρια ευρώ από το σύνολο του πληθυσμού και όχι από τη μεγάλη ακίνητη περιουσία. Έχανε κάθε χαρακτήρα προοδευτικότητας.

Αυτά ήταν τα τρία κεντρικά σημεία. Από εκεί και πέρα, σημεία που έχουν να κάνουν με τα διατηρητέα, με ιδιαίτερες περιοχές, με δεσμευμένα ακίνητα και όλα αυτά, όλοι μας έχουμε βάλει ζητήματα και μέχρι το βράδυ έχουμε περιθώριο να κάνουμε πολλές βελτιώσεις και διορθώσεις.

 Ένα επόμενο ζήτημα που τέθηκε είναι αυτό της δήμευσης της περιουσίας. Δεν θέλω να πω κάτι τώρα σ’ αυτό. Απλώς, θέλω να επισημάνω μία κραυγαλέα αντίφαση σ’ αυτά που είπε εχθές ο κ. Καμμένος. Ξεκίνησε καλώντας μας σε επανάσταση σαν τους αγρότες στην Αγγλία και στη συνέχεια διάβαζε τη λίστα με τη μεγαλύτερη φορολογία της ακίνητης περιουσίας στην Αγγλία. Στην Αγγλία –στην οποία, βέβαια, πάνω από πενήντα εννέα χρόνια δεν μπορείς να έχεις ακίνητο- η αγγλοσαξονική Δεξιά είναι αλλιώτικη από τη δική μας. Η δική μας είναι αυτή που έλεγα νωρίτερα, δηλαδή έχει προέλευση από τους κοτζαμπάσηδες και έχει μεγάλη σχέση με το δοσιλογισμό του Εμφυλίου, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Εκεί, λοιπόν, είναι άλλη η Δεξιά. Είναι η αγγλοσαξονική Δεξιά. Γι’ αυτό και έχει τον υψηλότερο φορολογικό συντελεστή. Δεν λέω ότι πρέπει να γίνουμε Αγγλοσάξονες, αλλά απλώς να μην πέφτουμε σε τέτοιες κραυγαλέες αντιφάσεις.

Υπάρχει ζήτημα; Φυσικά υπάρχει ζήτημα. Εκεί που είναι δικαιολογημένη η κριτική, από όπου και αν ασκήθηκε, έχει να κάνει με την αντικειμενική δυσκολία των πολιτών, γιατί είναι πραγματικά δυσβάσταχτο το μέτρο. Προφανώς, εδώ πέρα δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα.

Εδώ, όμως, έχω να πω το εξής: Ας κάνουν καλά αυτοί, ξεκινώντας από τη Νέα Δημοκρατία που είχε ονομάσει «γονατογράφημα» το Σεπτέμβριο του 2011 το χαράτσι και πηγαίνοντας στη Νέα Δημοκρατία και τη ΔΗΜΑΡ που έλεγαν ότι θα τον καταργήσουν το φόρο πριν τις εκλογές, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς είπαμε ότι θα τον αντικαταστήσουμε. Δεν είπαμε ποτέ ότι θα τον καταργήσουμε.

Για κάποιους, λοιπόν, ο σημερινός φόρος είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων.

Ήθελα, μάλιστα, να πω στο φίλο μου Ανδρέα Λοβέρδο ότι η κεντροαριστερά, όπως λέει όλη η Ευρώπη, δεν έχει δίλημμα αν οικοδομείται εντός ή εκτός κυβέρνησης. Σήμερα, όμως, τέθηκε ένα ζήτημα από το Βήμα της Βουλής και θέλω να απαντήσω.

Προφανώς, φίλε μου Ανδρέα, η κεντροαριστερά δεν οικοδομείται εντός των ψευδαισθήσεων, αλλά εκτός των ψευδαισθήσεων. Θέλουμε έναν πραγματικά ειλικρινή λόγο ο οποίος οδηγεί κάπου τη χώρα, στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Θέλω να πω και στο ΣΥΡΙΖΑ ότι η γενίκευση της κριτικής με την οποία προσπάθησαν να αποφύγουν μία ουσιαστική συζήτηση, υιοθετώντας ακραίες συντηρητικές θέσεις και φερόμενοι αντιστρόφως ανάλογα της σοβαρότητας που έχει το ζήτημα του φόρου ακίνητης περιουσίας, είναι μία μέθοδος που δεν οδηγεί πουθενά. Στο κάτω-κάτω, δεν σας συμφέρει η γενίκευση της συζήτησης. Διότι, ποιο είναι το κεντρικό σας μότο; Είναι άδικο το φορολογικό σύστημα, πηγαίνετε να πάρετε από τη φοροδιαφυγή. Αυτή είναι η κεντρική σας θέση.

Ε, λοιπόν, αυτή η συζήτηση φέρνει υπ’ αριθμόν «ένα» θέμα στην ημερήσια διάταξη τη μεγάλη φοροδιαφυγή που για πρώτη φορά το Υπουργείο Οικονομικών έχει στα χέρια του εδώ και δεκαετίες. Αναφέρομαι, βέβαια, στη λίστα των πενήντα πέντε χιλιάδων που έβγαλαν τα λεφτά τους έξω στα χρόνια της κρίσης. Αυτό έγινε κατορθωτό με την άρση του τραπεζικού απορρήτου. Δύο φορές την ψήφισε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, τη δεύτερη φορά με τη Νέα Δημοκρατία σε ονομαστική ψηφοφορία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, επιτέλους, μας χρωστά μία απάντηση. Είναι η εικοστή φορά που το λέω.

Εσείς, αν γίνετε Κυβέρνηση, θα επαναφέρετε το απόρρητο; Πρέπει να ξέρουμε, διότι το καταψηφίσατε σε ονομαστική ψηφοφορία. Τα μέτρα που λάβαμε ως Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για τη φοροδιαφυγή ήταν δρακόντεια. Υπάρχει ένα ζήτημα για το πώς έχουν λειτουργήσει. Όμως, σε όλα αυτά τα μέτρα σας είχαμε απέναντι, όπως σας είχαμε απέναντι όταν πηγαίναμε τη φαρμακευτική δαπάνη από 5,5 δισεκατομμύρια ευρώ στα 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ».