Mα φοβούνται τον ΓΑΠ;

Του Τάκη Μίχα, protagon.gr

Και αίφνης γέμισε ο κυβερνοχώρος από τη μεγάλη «είδηση»: H Σάμος το όμορφο νησί του Ανατολικού Αιγαίου είχε «ξεσηκωθεί»! Εγκαταλείποντας καφενεία, μπάνια, παραλίες δουλειές ο ηρωικός λαός της Σάμου είχε κατακλύσει τους δρόμους με ένα και μοναδικό αίτημα:

Να φύγει από τη Σάμο ο Γιώργος Παπανδρέου πού εκείνες τις ημέρες βρισκόταν στο νησί.
Και φυσικά το «ρεπορτάζ» δεν περιορίσθηκε εκεί: Ταχύτατα επεκτάθηκε και στις απαραίτητες αστακομακαρονάδες και άλλα πολυτελή εδέσματα τα οποία αρέσκεται να καταναλώνει ο τ. πρωθυπουργός τη στιγμή που όπως μας θύμιζαν τα δημοσιεύματα οι Έλληνες αυτοκτονούν κατά εκατοντάδες επειδή δεν έχουν τίποτα να φάνε.
Αλλά για να είμαστε fair δεν ήταν όλα media που επρόβαλλαν αυτή τη σημαντική «είδηση»:
Ήταν κυρίως αυτά που ανήκουν στο λεγόμενο «φαιοκόκκινο μέτωπο» που όπως είναι γνωστό εδώ και αρκετό χρόνια παίζει καθοριστικό ρόλο στην (παρα)πληροφόρηση στη χώρα μας.
Όμως δυστυχώς ή ευτυχώς η «είδηση» δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες -που μαζί με τους εθνικομπολσεβίκους αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του «φαιοκόκκινου μετώπου»- προσπάθησαν πράγματι να δημιουργήσουν «κατάσταση» στο νησί με ιδιαίτερα πενιχρά αποτελέσματα. 5-6 φουκαράδες μαζεύτηκαν τελικά έξω από το Dorissa Bay, το ξενοδοχείο που διέμενε ο τ. πρωθυπουργός, για να εκφράσουν την «οργή» τους για το «ξεπούλημα» της χώρας.
Πάντως η ιστορία αυτή της δημιουργίας, αναπαραγωγής και διάδοσης μιας «είδησης» που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα αλλά απλά εξυπηρετούσε πολιτικούς στόχους αποκαλύπτει δύο πολύ ενδιαφέροντα πράγματα:
Το πρώτο είναι ο αξιοζήλευτος βαθμός συντονισμού και αδίστακτης παραποίησης της πραγματικότητας την οποία επιδεικνύουν τα media του φαιοκόκκινου χώρου. Αυτό τους δίνει ένα αδιαμφισβήτητο προβάδισμα όσον αφορά την πάλη για τον επηρεασμό της κοινής γνώμης σε σχέση με τα «μετριοπαθή» ή «σοβαρά» media τα οποία στην προσπάθειά τους μην τυχόν και αδικήσουν το δένδρο ξεχνούν πολλές φορές τελείως το δάσος.     
Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο της κατά τα άλλα κωμικής αυτής ιστορίας είναι ότι για τις φαιοκόκκινες συνιστώσες ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να παραμένει ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός. Όχι απλά ένας πολιτικός αντίπαλος αλλά η ενσάρκωση του Βελζεβούλ στη γη. Αυτό κατά την άποψή μου δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι φέρεται να εκπροσωπεί αξίες διαμετρικά αντίθετες απ αυτές του μετώπου, αλλά επίσης και κυρίως επειδή διαβλέπουν ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας πολιτικός ηγέτης που θα μπορούσε να συνεισφέρει ουσιαστικά στη διαμόρφωση ενός μαχόμενου αντιολοκληρωτικού χώρου.

Σχετική ανάρτηση (εδώ)