Ο φυσικός χώρος των ιδεών είναι οι πανεπιστημιακές αίθουσες. Oπως και των φοιτητών. Εκεί που γίνεται η ανταλλαγή απόψεων, θέσεων και αντιθέσεων. Εκεί που τα ξίφη που διασταυρώνονται είναι οι λέξεις και όχι οι μολότοφ.
Πριν λίγο καιρό ένα απομεσήμερο και μάλιστα εν μέσω εξεταστικής, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ήταν άδειο απο τους συνήθεις ενοίκους του. Oπου κάποτε κυκλοφορούσαν φοιτητές, τώρα συναντάς κυρίως άστεγους που βρήκαν ημιμόνιμη εστία στην πανεπιστημιούπολη, αλλά και πολύ σκουπιδαριό.
Μια θλιβερή εικόνα, κυρίως αν λάβει κάποιος υπόψη το γεγονός ότι σταδιακά οι πανεπιστημιακές αίθουσες και γενικότερα οι πανεπιστημιακοί χώροι γεμίζουν –και αν- μόνο για το μάθημα και κυρίως για την εξεταστική και στη συνέχεια αδειάζουν απο το έμψυχο δυναμικό τους. Τους φοιτητές δηλαδή και τις φοιτήτριές τους που μπορούν να κάνουν την αλλαγή και να δώσουν πνοή στα άδεια κτίρια.
Oταν δεν δημιουργείται προβληματισμός στον κατ’ εξοχή χώρο έμπνευσης και δημιουργίας, τότε οι βρώμικες αίθουσες με τους καλυμμένους με αντιαισθητικές αφίσες τοίχους τους γίνονται ακόμα πιο θλιβερές.
Γιατί κακά τα ψέμματα όσες διαδικτυακές ανταλλαγές ιδεών και να πραγματοποιούνται καθημερινά, τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη θετική ενέργεια που δημιουργεί μια γεμάτη με φοιτητές -που παλεύουν για τις ιδέες τους- αίθουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου