Μετασεισμικά

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Είπαμε, οι σεισμολόγοι είναι κάτι σαν τους αστρολόγους. Περιγράφουν σιβυλλικά και ενίοτε πέφτουν μέσα. Δύσκολη η δουλειά τους σε μια χώρα, όπως η δική μας, που οι φήμες και οι προφητείες εύκολα επικρατούν, ενώ το κοινό ζητά διακαώς την αδρεναλίνη.
Οι τελευταίοι σεισμοί   ήταν σχετικά δυνατοί  , καθότι επιφανειακοί. Δεν ήταν ούτε πρωτόγνωροο (εκτός αν μιλάμε για νήπια και παιδιά), ούτε σοκαριστικοί. Ηταν  σεισμοί  που τους καταλάβαμε καλά.
Και μετά άρχισαν οι υπερβολές και οι συγκρίσεις.

Ούτε στο Τόκιο να ζούσαμε. Που κούνησε περισσότερο; Εσάς πόσα βιβλία έπεσαν απο τη βιβλιοθήκη σας; Η δική σας τηλεόραση πόσα χιλιοστά μετακινήθηκε; Ο σεισμός έγινε το νέο της ημέρας και ταξίδεψε εντός και εκτός διαδικτύου, όπως συνέβαινε παλιά στις γειτονιές.
Καθόλου περίεργο. Ετσι λειτουργεί η ατομική και η συλλογική μας επικαιρότητα ανέκαθεν.
Απο ‘κει και πέρα, όμως, για να είμαστε πρακτικοί, καλό θα είναι να μην περιοριζόμαστε στο να λέμε απλά και να γράφουμε, αλλά να κάνουμε και κάποιες ασκήσεις προσομοίωσης σε περίπτωση σεισμού, για να αυξάνουμε την ετοιμότητά μας. Είναι αυτή που θα μας σώσει σε μια δύσκολη στιγμή και όχι η ανταλλαγή –έξυπνων αναμφισβήτητα- σχολίων, καθώς ο σεισμός δεν είναι πλάκα, αλλά ένα γεγονός που απαιτεί αν μη τι άλλο σοβαρότητα.