Εμμονή στην άρνηση

Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου

Φυσικά και δεν μας έλυσε, ούτε και προβλέπεται να μας λύσει τα προβλήματά μας η επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στην Αθήνα. Κανείς, άλλωστε, δεν ανέμενε ή δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Αλλο, όμως, αυτό και τελείως άλλο οι αφοριστικές μεγαλοστομίες του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ για γεγονός αποκλειστικά επικοινωνιακής σκοπιμότητας. Οπως άλλο η αντιπολιτευτική εμμονή και τελείως άλλο η στοιχειώδης σοβαρότητα που οφείλει να διακρίνει έναν υποψήφιο πρωθυπουργό.

Προς στιγμήν, πριν από έναν μήνα, είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ είχε αποφασίσει ν' ασκήσει σοβαρότερη και υπευθυνότερη αντιπολίτευση. Δυστυχώς ήταν μια εντύπωση που γρήγορα διαλύθηκε, μια και ξανάρχισε τα τρελά του. Εφτασε και στο σημείο να καταγγείλει την κυβέρνηση ότι παρέλειψε ν' αξιοποιήσει το θέμα του πολλαπλασιαστή αν και ο Στουρνάρας το είχε θέσει επίσημα μία μέρα πριν. Είτε γιατί τον φόβισαν οι δημοσκοπήσεις υπέρ της ΝΔ είτε γιατί στριμώχτηκε από τις «συνιστώσες», το ξανάριξε πολιτικά στο τσάμικο.
Και φτάσαμε στα χθεσινά. Ο άνθρωπος που λανσάρισε ως σημαντικό πολιτικό γεγονός δύο τουριστικού χαρακτήρα επισκέψεις στη Βραζιλία και την Αργεντινή αποφάνθηκε ότι δεν έχουμε να ωφεληθούμε από επισκέψεις όπως αυτή του Ολάντ και από τη στήριξη που αυτή συνεπάγεται. Κι ο λόγος είναι προφανής. Η άρνηση του Γάλλου προέδρου να συναντηθεί μαζί του. Ή μήπως θα εξέφραζε την ίδια άποψη αν είχε συναντηθεί με τον Ολάντ;
Τι φταίει που δεν υπήρξε συνάντηση; Δεν πιστεύω ότι δεν υπήρχε ο χρόνος. Απλώς θεωρώ ότι εκτός από το διπλωματικό πρωτόκολλο που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι παραβίασε ο Ολάντ, υπάρχει και η στοιχειώδης κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά την οποία ο Τσίπρας είχε ισοπεδώσει μ' εκείνο το βλακώδες «Ολαντρέου» που περιφρονητικά είχε ξεστομίσει. Στην πολιτική υπάρχουν και κάποιοι που δεν ξεχνάνε όταν επιχειρήσεις να τους γελοιοποιήσεις.
Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι το γεγονός δεν θ' αξιολογηθεί σωστά. Ο Τσίπρας και οι περί αυτόν έχουν αποδείξει ότι δεν εννοούν να διδαχτούν από τα λάθη που κάνουν. Γι' αυτό και συνεχίζουν να κινούνται στην ίδια λογική, που όχι μόνο τους αποξενώνει αλλά και τους αποκόπτει από κάθε δυνατότητα ουσιαστικής συμβολής σε συλλογικές πρωτοβουλίες εξόδου από την κρίση.