Του Β. Π. Καραγιάννη
Κι
εμνήσθην ημερών (κάπως) αρχαίων, του 1991 δηλαδή, ότι το Φεβρουάριο του αυτού έτους κυκλοφορούσε το υπ' αριθ.43 τχ.
της "Π" (δραχμαί 80) με κύριο
τίτλο το λεχθέν υπό του Μπίσμαρκ (θα
το διαβάζουμε συνεχώς αυτό τον καιρό) "Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται: Πριν
από τις εκλογές,
κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά το κυνήγι". Ο πίνακας της α' σελίδας
του περιοδικού ήταν του Κώστα Χιωτίδη μηχανουργού και καλλιτέχνη του μετάλλου.
Από
τα θέματα του τχ. σημειώνουμε: Χρ. Μπέσσα "Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται/χωρίς
εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν σαν να είναι αλήθεια" (Οδ. Ελύτη Το
Μονόγραμμα), Μάκη Καραγιάννη "Ο Πυλάδης και η παθολογία του δημόσιου βίου",
Γ. Μπουντιούκου "Χαρισίου Μεγδάνη Απογραφική έκθεση του μεσημβρινού μέρους
της Μακεδονίας", ΑΝΚΟ: "Η παρατεταμένη κρίση επηρεάζει την προοπτική της Εταιρείας", Π. Β. Πάσχου "Ο Μ. Δραγώγιας
στην Αθήνα", ποίηση του Ντ. Χριστιανόπουλου από τη Νεκρή Πιάτσα του ("Θε μου, συχώρα με μεγάλο λόγο θα πω:
Μόνον μια νέα καταστροφή θα μας χορτάσει και πάλι μόνον μια νέα αναστάτωση θα
ζωντανέψει τις νεκρές πιάτσες"), "Καινούργια δεκαετή και παλιά
προβλήματα" του κυρίου Πάρι
Κουκουλόπουλου Δημάρχου (τότε) Κοζάνης. Γ. Παυλίδη "ΑΕΒΑΛ Οι ωδίνες μιας απόπειρας
εκσυγχρονισμού, Θ. Μαρκόπουλου "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά" του Κώστα
Μουρσελά (κριτική), Rolant Jaccard "Σημειώσεις ενός
γέρου γκρινιάρη" με υπότιτλο
"Τι καλύτερη μαθητεία για έναν μηδενιστή απ' το παρακολουθεί το χαμό του.
Η εμπειρία του κενού σε οκτώ
εικόνες" σε μετάφραση Αναστασίας Βατάλη (από το MAGAZINE LITTERAIRE)
6η
Εκόνα: Ασκητισμός ή ηδονή;
Στη νεαρά που θάβρισκε αμέσως τον συγγραφέα
αυτών των γραμμών θα ήμουνα έτοιμος να προσφέρω ένα ταξίδι στο Vancouver! "Θα σκεφτόταν ποτέ αυτά τα αθώα καθάρματα να
συρθούν με τα πόδια γυμνά μέσα στις σκόνες για να ζητήσουν συγνώμη γι αυτό το
έγκλημα: το ότι μας δημιούργησαν; Αν κάποια φορά επιβιβαστούμε, ποιόν δρόμο θα διαλέξουμε;
Εκείνον του ασκητισμού ή εκείνον της ηδονής; Η απάντηση του Σοπενχάουερ είναι η
μόνη που αξίζει να ληφτεί υπ' όψιν. Λέει λοιπόν ότι, όταν ένας αναχωρητής
αρνείται θεληματικά όλες τις χαρές της ζωής και στερείται κάθε απόλαυση γιατί
έχει συνείδηση ότι βρίσκεται -εκτός χρόνου- πέραν από τις αισθήσεις, απόλυτα
ελεύθερος, ευτυχισμένος γιατί θέλει να ενεργεί σύμφωνα μ' αυτή, τη συνείδηση,
για να τη συγκρατήσει στη ζωή, πράττει καλά. Αλλά ο Σοπενχάουερ προσθέτει
αμέσως: "Οταν ο Ανακρέων κι ο Οράτιος αντίθετα, μας δείχνουν το χάσιμο του
χρόνου μας προσκαλούν να χαρούμε αυτό το χρόνο μ' όλες του τις απολαύσεις, όταν κρίνουν ότι χάνεται κάθε
στιγμή που δεν είναι ευχάριστη και
αυτοί έχουν δίκαιο"...
"Δυσκολίες και ελπίδες μιας προσυνεδριακής συζήτησης".
Συνέντευξη με τον Θανάση Κλείτσα μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και της ΠΕ του Συνασπισμού
και γραμματέα της Π.Ο. Δ. Μακεδονίας του
ΚΚΕ με αφορμή το 13 συνέδριο του ΚΚΕ. Και τέλος τα "Πλάγια λόγια του Β.Π.Κ
ήγουν τις Σημειώσεις (
-Ρούλη αγαπητέ χάσαμε! έγραφε σ' ένα
απ' αυτά όταν ο εν λόγω ήταν βουλευτής του Πασόκ και τώρα
αναζητητής της Δημαρ) και τα Εκτός εποχής με τους "Μετωπικούς διάλογους".
"Οι άνθρωποι νυσταγμένοι
έκλειναν την τηλεόραση κι αποσύρονταν στα ενδότερα του παχυδερμισμού τους,
ανίδεοι μεν αλλά χορτάτοι πάντα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου