Ο Μένιος πουλήθηκε για να γίνει πρωθυπουργός, ο Άκης επειδή δεν έγινε

του Χρήστου Παναγιωτόπουλου από το aixmi.gr

Γνώρισα τον Άκη Τσοχατζόπουλο πριν από 27 χρόνια. Νεοσσός εγώ, παντοδύναμος υπουργός και εκλεκτός του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνος. Εντυπωσιάστηκα από τις βεβαιότητές του, κυρίως όμως από τον κυνισμό του. Ήξερε ότι είχε δημιουργηθεί στην κοινή γνώμη η εντύπωση πως δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνος (για να το πω κομψά) και αντί να στενοχωριέται, το διασκέδαζε!

Σαν να έλεγε «κοιμηθείτε εσείς μ’ αυτό το όνειρο και να δούμε πώς θα ξυπνήσετε»!

Αυτήν ακριβώς την εικόνα μετέφερα στον αγαπημένο μου φίλο Γιώργο Γεννηματά, που τον ήξερε σαν τη χούφτα του.

«Είναι ηλίθιος όποιος θεωρεί χαζό τον Άκη», μου είπε. «Το θέμα είναι τι θα κάνει την εξυπνάδα που κρύβει»!

Τι την έκανε; Προσπάθησε να γίνει πρωθυπουργός και σχεδόν τα κατάφερε. Είχε αποκοιμίσει τους αντιπάλους του. Αν δεν επέμενε  έως το τέλος, στη δική του υποψηφιότητα ο Γεράσιμος Αρσένης, θα είχε νικήσει τον Κώστα Σημίτη.

Αφού απέτυχε εκεί, άλλαξε εντελώς ρότα. Προσπάθησε να γίνει πλούσιος, πιστός στο δόγμα ότι η πολιτική μπορεί να σε οδηγήσει παντού, αρκεί να έχεις διαγράψει κάθε σχέση με τη λέξη «ήθος».
Τα κατάφερε. Η εξυπνάδα, που επιμελώς έκρυβε, τον οδήγησε στις χρυσές μίζες. Απέκτησε δεκάδες εκατομύρια ευρώ, δεκάδες σπίτια και έκανε βασιλικό γάμο στο Four Seasons, στο Παρίσι.
Έγινε πολύ πλούσιος, τόσο που δεν μπορούσε να το κρύψει. Ούτε καν προσπαθούσε, είναι η αλήθεια.

Έτσι, ήταν θέμα χρόνου να περάσει το ποτάμι που χωρίζει την ύβρι από τη χλεύη και να γίνει το ζωντανό παράδειγμα της πολιτικής φαυλότητας, η προσωποποίηση της διαφθοράς.
Ακολούθησε το δρόμο του μακαρίτη Μένιου Κουτσόγιωργα. Εκείνος πουλήθηκε για να γίνει πρωθυπουργός, ο Άκης ξεπουλήθηκε επειδή δεν έγινε.

Ευτυχώς για τον Τσοχατζόπουλο, δεν ζει ο Γεννηματάς, ο άνθρωπος που συμβόλισε το ήθος και την αξιοπρέπεια στην πολιτική.
Αλλά ευτυχώς δεν ζει και ο Ανδρέας Παπανδρέου για να δει τι δρόμο πήρε ο άνθρωπος, για χάρη του οποίου κόντεψε να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, το 1990, στο «Πεντελικόν»

Δυστυχώς, όμως, ζουν και εξακολουθούν να είναι στην πολιτική όσοι τον απήλλαξαν το 2005, στην εξεταστική επιτροπή που ερεύνησε τις συμβάσεις για τους πυραύλους ΤΟR M1.
Δεν υπονοώ πως ήξεραν και σκοπίμως τον αθώωσαν. Εννοώ ότι έκαναν προχειροδουλειά, που δεν τους τιμά.
Πιθανότατα δεν διέθεταν καν τα μέσα για να ερευνήσουν σε βάθος τη σκανδαλώδη υπόθεση. Και, πάντως, δεν τα αναζήτησαν.
Τι θα πουν τώρα στους πολίτες; Ότι τον αθώωσαν επειδή δεν έψαξαν αρκετά;

Ότι έψαξαν αλλά δε βρήκαν;
Ότι ήθελαν αλλά δε μπόρεσαν;
Το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, είναι το ίδιο: ο κόσμος έχει πεισθεί ότι οι πολιτικοί τα κουκουλώνουν ή χρησιμοποιούν τα όποια στοιχεία όχι για να αποδώσουν δίκαιο, αλλά για να πλήξουν τον πολιτικό τους αντίπαλο.

Η ιστορία του Άκη πρέπει να προσφέρει διδάγματα σε όλους. Πρώτον, σε εκείνους τους πολιτικούς που, κάποια στιγμή στο μέλλον, ίσως θεωρήσουν ότι μπορούν να διαπράξουν το «τέλειο έγκλημα» και να βουτήξουν το δάχτυλο στο μέλι. Τρεις off shore είχε φτιάξει ο Τσοχατζόπουλος για να κρύψει το «μαύρο» χρήμα, αλλά δεν τα κατάφερε.
Και δεύτερον σε εκείνους που θα πιστέψουν ξανά πως μπορούν να κουκουλώσουν την αλήθεια. Τίποτα δε μένει κρυφό όσο υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι να βρουν την αλήθεια.

Τώρα είναι είναι η ώρα να αλλάξει προσανατολισμό το πολιτικό σύστημα και να προσπαθήσει να ξαναβρεί το χαμένο νήμα που το συνδέει με την κοινωνία.

Η παρωδία με τις εξεταστικές επιτροπές πρέπει να τελειώσει οριστικά. Το ίδιο και η ασυλία των υπουργών, η δίωξη για τους οποίους σταματάει στα 5 χρόνια ενώ για τους πολίτες στα 20. Οριστικά πρέπει να παύσει και το ακαταδίωκτο των βουλευτών, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη βουλευτική για να προφυλάσσονται από κάθε είδους δίωξη…

Αν τίποτα απ’ όλα αυτά δε γίνει ας μην εκπλαγούν οι πολιτικοί από τα επερχόμενα. Δεν ακούν ήδη τη βοή τους;