Ο νόμος του «Οχι σε όλα»...

Του Σήφη Πολυμίλη

Προσπαθήστε να βρείτε μια διεκδίκηση, οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας, για οποιοδήποτε θέμα, που να μην έχει υποστηριχθεί από την Αριστερά... Νομίζω ότι όσο και αν ψάξετε δεν θα βρείτε. Αρκεί οι διαμαρτυρόμενοι να καταφέρονται εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής και η Αριστερά, όχι απλώς θα βρεθεί στο πλευρό τους, αλλά θα κάνει σημαία τις διεκδικήσεις τους.
Ετσι και τώρα το κίνημα της ανυπακοής αποτελεί την πεμπτουσία της πολιτικής της... Οποιος λέει ότι δεν πληρώνει έχει όχι απλώς δίκιο, αλλά αποκτά αυτομάτως και τον τίτλο του λαϊκού αγωνιστή. Αφού, ως γνωστόν, εδώ και πάρα πολλά χρόνια νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τον γιατρό, τον φορτηγατζή, τον αγρότη, τον μετανάστη και πάει λέγοντας...

Το κράτος για την Αριστερά δεν είναι για να προασπίζει το κοινό συμφέρον, αντιθέτως είναι ο... κοινός εχθρός όλων των διαμαρτυρομένων. Και συνεπώς η Αριστερά θεωρεί ιερή υποχρέωσή της να βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή των αγώνων για το γκρέμισμά του. Το ότι η κατάρρευσή του θα οδηγήσει σε μια συλλογική υποβάθμιση της ζωής όλων μας μικρή σημασία έχει.

Γιατί βέβαια η αντιστασιακή και κινηματική Αριστερά δεν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να έχει μόνη της την αποκλειστικότητα της... αντίστασης. Δεν συνειδητοποιεί ότι έτσι νομιμοποιεί απολύτως π.χ. τους φοροφυγάδες, που αποφασίζουν με το έτσι θέλω ότι οι φόροι που πληρώνουν είναι υπερβολικοί, άρα δεν χρειάζεται να τους πληρώνουν καθόλου. Δεν περνά καν από το μυαλό των ηγετών της Αριστεράς ότι αύριο πιθανώς κάποιοι άλλοι πολίτες μπορεί να αρνηθούν να πληρώνουν φόρους γιατί δεν συμφωνούν τα χρήματά τους να πηγαίνουν π.χ. στα κομματικά ταμεία μέσω της κρατικής επιχορήγησης... Και πάει λέγοντας.
Με τη στάση της η Αριστερά έχει ουσιαστικά καταργήσει τη δική της ιδεολογική ταυτότητα, που είναι υποτίθεται η υπεράσπιση του συλλογικού συμφέροντος. Εν ονόματι μιας στείρας και λαϊκίστικης αντιπολίτευσης, προτιμά να προασπίζει κάθε λογής ατομικά ή συντεχνιακά συμφέροντα αρκεί να στοχεύουν στη διάλυση του επάρατου κράτους. Η κοινωνική ευθύνη έχει αντικατασταθεί από τη συντεχνιακή λογική, με την απαραίτητη βέβαια υποστήριξη αντιπαραβατικών συμπεριφορών. Μόνο που μια Αριστερά που ζει μονίμως στην εποχή τού «όχι σε όλα», όσο και αν νομίζει ότι έχει μέλλον, στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών αποτελεί παρελθόν... 

kapistri.blogspot.com