Οι αντοχές της κοινωνίας

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

ΣΥΜΦΩΝΑ µε όλες τις εκτιµήσεις, οι διαδηλώσεις της Τετάρτης ήταν οι µεγαλύτερες της τελευταίας εικοσαετίας. Λογικό. Ο κόσµος υποφέρει. Και όταν υποφέρεις, διαµαρτύρεσαι.

Η ΑΠΕΡΓΙΑ µαζί µε τη διαδήλωση είναι δηµοκρατικός τρόπος διαµαρτυρίας. Οσο µαζικότερη είναι η διαµαρτυρία αυτή τόσο περισσότερο θα µετρήσει στον κοινωνικό συσχετισµό. Τόσο περισσότερο θα τεκµηριώσει την αίσθηση µιας κοινωνικής αντίδρασης, την οποία δεν γίνεται να µη λάβουν υπόψη και η κυβέρνηση και η τρόικα.

ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ έχουν αντοχές και ανοχές, που όταν τις υπερβούν, καθίστανται απρόβλεπτες και ανεξέλεγκτες. Και αυτές τις αντοχές δεν τις ορίζουν ούτε οι κυβερνήσεις ούτε οι τρόικες. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, αδυνατώ να αντιληφθώ τι είδους διαµαρτυρία αποτελεί να πηγαίνουν δέκα -είκοσι «αγανακτισµένοι νέοι» για να βρίσουν τον Πρωθυπουργό της χώρας τους ή για να.. εµποδίσουν την οµιλία του στο Βερολίνο. Εντάξει, µπορεί να κάνουν το επαναστατικό κοµµάτι τους, αλλάδεν καταλαβαίνω ούτε σε τι αποβλέπει αυτού του είδους η διαµαρτυρία ούτε πού αποσκοπεί.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΝΩ διότι η διαµαρτυρίαείναι απολύτως θεµιτό δηµοκρατικό δικαίωµα, το οποίο χαρακτηρίζεται όχι µόνο από τη βασιµότητα των παραπόνων αλλά και από τον τρόπο µε τον οποίο εκφράζονται. Μια µεµονωµένη πράξη βίας µπορεί να υπονοµεύσει ακόµη και την πιο δίκαιη διαµαρτυρία, όπως έγινε τον ∆εκέµβριο µε την επίθεση στον βουλευτή Χατζηδάκη.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ακόµη δεν έχουν βρεθεί οι δράστες αυτής της άγριας επίθεσης ή, κατ’ άλλους, έχουν ταυτοποιηθεί αλλά δεν συλλαµβάνονται... Γιατί άραγε;

ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ λοιπόν, µέσα στην κοινωνικήένταση που ευλόγως ζει η χώρα µας, είναι να περιφρουρηθεί µε τον πιο αυστηρό τρόπο το δικαίωµα της διαµαρτυρίας.Οχι για να προστατευθούν αυτοί εναντίον των οποίων στρέφεται η διαµαρτυρία – µόνο ανόητοι µπορεί να το σκέπτονται έτσι... – αλλά για να προστατευθεί το περιεχόµενό της.

ΔΙΟΤΙ ΑΝ Η ΔΥΣΦΟΡΙΑ, η αγανάκτηση, ακόµη και ο θυµός εκτραχηλιστούν σε µία σειρά από τσαµπουκάδες, τότε το πρώτο θύµα των τσαµπουκάδων θα είναι όλα αυτά για τα οποία διαµαρτύρονται. Ούτως ή άλλως, µια διαδήλωση εκατό χιλιάδων ανθρώπων αποτελεί απείρως αποτελεσµατικότερο µέσο πίεσης από δέκα, είκοσι παλιόπαιδα που θέλουν να κάνουν φιγούρα στις τηλεοράσεις.

ΜΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ αυτά; θα µε ρωτήσετε. Οχι πάντοτε, συµφωνώ. Ωστόσο, θα ελεγχθούν ευκολότερα σε ένα πιο αποφορτισµένο γενικό κλίµα, όταν η πολιτική αντιπαράθεση ξεφύγει από τον αφορισµό, την καταγγελία και τον ισοπεδωτισµό. Γι’ αυτό όταν τα κόµµατα,οι πολιτικοί,ακόµη και τα µέσα ενηµέρωσης πλειοδοτούν σε εµπάθεια καιένταση, θα πρέπεινα αναλογίζονταιότι πυροδοτούν µια κοινωνία στην οποία µετέχουν και οι ίδιοι.