Ποτέ δεν είναι αργά, για να γίνεις ο δικηγόρος, που θα μπορούσες να είσαι.

Υπάρχει ένας ωραίος στίχος που λέει: «Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις ο άνθρωπος που θα μπορούσες να είσαι.»   Παραφράζοντας, μέσα στην δίνη των ημερών και την πρόκληση των εκλογών σκέφτομαι πως ποτέ δεν είναι αργά για να γίνω ο δικηγόρος που θα μπορούσα να είμαι. Οι πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές-εξελίξεις, έχοντας με το μέρος τους την πραγματικότητα έχουν οδηγήσει όλους τους δικηγόρους σʼ ένα σάστισμα, αλλά και σε μία υποκριτική αγωνιστικότητα για τα κεκτημένα, τα οποία παρουσιάζονται ως αποτέλεσμα αγώνων και  διεκδικήσεων, ενώ μόνο τέτοια δεν είναι .

Σε κάθε περίπτωση οι γεωγραφικοί περιορισμοί, η αναγκαστική παράσταση στα συμβόλαια, ακόμα και αυτές οι κατώτατες αμοιβές, υπήρξαν η ομίχλη μέσα από την οποία ξεκινούσε ο νεαρός δικηγόρος, με περίσσεια ψευδαισθήσεων και εμμονών, μεταβάλλοντας έτσι το φυσικό χώρο διαπραγμάτευσης που είναι το γραφείο του καθενός και δημιουργώντας ένοχες συνενοχές, τις οποίες δεν τις είχαμε ανάγκη. Με το πέρασμα των ετών και ενώ η ομίχλη συνεχιζότανε προσπαθούσαμε να
 ξεστραβωθούμε έχοντας να αντιμετωπίσουμε νοοτροπίες σκληρές σαν τον γρανίτη και το ημίφως μέχρι σκοτάδι της επαρχίας. Η αλλαγή ξεκινάει από εμάς τους ίδιους, με επαναπροσδιορισμό της επαγγελματικής μας ταυτότητας αλλά και με την γνώση ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε σύντομα αποτελέσματα όταν τα διακυβεύματα είναι οι νοοτροπίες. Και επειδή νοοτροπία είναι η εικόνα που έχουμε για μας, η αλλαγή μπορεί να ξεκινήσει εάν αλλάξουμε την εικόνα που έχουμε, γεγονός που απαιτεί καταρχάς να καταλάβουμε ποια είναι αυτή η εικόνα.
 Προτείνω λοιπόν σε όλους τους συναδέλφους να θέσουν στον εαυτό τους το ερώτημα:  Πώς είμαι και πώς θέλω να είμαι. Και, αφού βρούν το δικό τους θέλω, να δουν και ποια πρόταση ηγεσίας τους ταιριάζει.   
Σίισυ Τσιομπάνου