Του Φώτη Γεωργελέ
Παλιά, παρακολουθούσα και αγαπούσα τη Γιουγκοσλαβία.
Ίσως γιατί για πολλά χρόνια της ζωής μου κάποτε, τη διέσχιζα από το ένα
ως το άλλο άκρο με διάφορα αυτοκίνητα σαραβαλάκια.
Για τα δεδομένα του
«υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν μια πολύ ζωντανή και προχωρημένη χώρα. Είχε
διεθνή φεστιβάλ κόμικ και τζαζ, είχε κινηματογράφο, είχε μια ζωηρή και
νεανική μουσική σκηνή. Ήταν μια χώρα πολυεθνική, Σέρβοι παντρεύονταν
Βόσνιες, έμεναν στην Κροατία, πήγαιναν να δουλέψουν στη Σλοβενία, οι
οικογένειες ήταν πολύ συχνά μεικτές.
Όταν στη δεκαετία του ’90 άρχισε ο
παραλογισμός του εμφυλίου, μόνο όσοι ήθελαν να μείνουν έξω από την
εθνικιστική παράνοια, όπως ο Ένκι Μπιλάλ, δήλωναν σταθερά «εθνικότητα
Γιουγκοσλάβος».