Βασίλης Μαγκλάρας: "Ασήμαντοι «γραμματείς» σπουδαίοι Φαρισαίοι. "

Αναρωτιέται κανείς, αυτός ο περιβόητος Ευρωπαϊκός πολιτισμός από πού αρχίζει;  Γιατί, το που τελειώνει, φαίνεται από το εύρος της σκιάς του καγκελωτού αετού που τον σκεπάζει.                                        Φαίνεται επίσης από την άβουλη και ανεκτική του στάση, να αντισταθεί στους μύχιους σκοπούς που διαρκώς αλληθωρίζουν στην εμπορευματοποίηση του, ως Οικονομική Ένωση.                                            Φαίνεται τέλος, από την εξαργύρωσή του σε ρήτρες αίματος και αθώων ψυχών που κυνικά διαπραγματεύεται με τους περιφερειακούς Μπεχλιβάνηδες, που σφετερίζονται την μοίρα των ανθρώπων.                                                                                                                                                         Η Ευρώπη του Πνεύματος και της Διανόησης χαμηλώνει αργά-αργά, ισορροπώντας την ύπαρξή της στα ισοζύγια που πλέον την ορίζουν.                                                                                                                                                 Η Ευρώπη του Βίλι Μπράντ, του Ντε Γκώλ, του Πάλμε, του Μπερλιγκουέρ, του Μιτεράν, του Ντελόρ, του Ανδρέα, έχει παραδοθεί σε ασήμαντους γραφειοκράτες, με υπαλληλική ιδιότητα, που απλά πρωτοκολλούν τις αποφάσεις των αφεντικών τους.                                    Αποφάσεις που υποθάλπουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκληματίες, προκειμένου να στηρίξει την πελατειακή της πολιτική.                                                                                               Η Ευρώπη των Λαών παραπαίει πλέον στη φλυαρία των ηγετών που εργαλειοποιούν τον προσφυγικό εκβιασμό, σαν άλλοθι στα ανομήματα που συναινεί.                                                                                                                                                                                                                                                             27 Αυγούστου ενεστώτος έτους, σύμφωνα με τις αρχές της «δημοκρατίας» του Περιφερειακού Μπεχλιβάνη που εφαρμόζουν οι φυλακές Τύπου F… το δικαίωμα στη Ζωή, ή υποτάσσεται, ή εξοντώνεται.                                                                                                                      27 Αυγούστου ενεστώτος έτους, η Εμπρού Τιμτίκ «πεθαίνει» σε νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης μετά από 238 μέρες απεργίας πείνας. Είχε κάνει το έγκλημα κατά την Τουρκική δικαιοσύνη του Ερντογάν, να υπερασπιστεί ως δικηγόρος τους,  Κούρδους αγωνιστές.                                                                                                                                                  Συνελήφθη το 2018 γι’ αυτό το «λάθος» της, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε στις φυλακές της Σηλυβρίας. Εκεί ξεκίνησε την απεργία πείνας ζητώντας άκουσον-άκουσον Δίκαιη Δίκη.  Εξαντλημένη και εγκαταλελειμμένη από την Διεθνή Κοινότητα, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Πόλης και «τοποθετήθηκε» σε λευκό διαμορφωμένο θάλαμο όπου ήταν ανοιχτό το φως νύχτα μέρα. (Σας θυμίζει τίποτε από τα «Λευκά κελιά» των φυλακών Σταμχάϊμ και την υπόθεση Μπάαντερ-Ένσλιν-Ράσπε, στη Δυτική Γερμανία; Έτσι πιθανόν εξάγεται ο Γερμανικός πολιτισμός και οριοθετεί τη σχέση που εξελίχθηκε σε φυλακές Τύπου F)                                                                                          Η Εμπρού Τιμτίκ ήταν το πιο πρόσφατο θύμα του καθεστώτος Ερντογάν. Είχε προηγηθεί η μουσικός Ελίν Μπολέκ με 288 μέρες απεργίας πείνας, ο επίσης μουσικός Ιμπραήμ Γκοτσέκ και ο Μουσταφά Κοτσάκ, που κατέρρευσαν από απεργία πείνας, όπως πληροφορήθηκα.                                                             Θύματα όλοι τους ενός ανελέητου καθεστώτος που διαγράφει την ανθρώπινη ζωή, που σβήνει με κατασταλτικούς μηχανισμούς κάθε φωνή με διαφορετική άποψη, που φυλακίζει κάθε έκφραση ελευθερίας και οδηγεί στα σκοτάδια του τον Τουρκικό Λαό, μέσα από ένα εθνικό παραλήρημα.                                                                                                                                              Και η Ευρώπη; Η Διεθνής Κοινότητα; Ούτε καν Πόντιοι Πιλάτοι. Όχι μόνο δεν νίπτουν τας χείρας τους από το αίμα των αθώων που επί χρόνια η κρεατομηχανή του Ερντογάν τρομοκρατεί τη χώρα του, τον ενθαρρύνουν να εξάγει την τρομοκρατία του και στις γειτονικές χώρες, όπου οι ορέξεις του το «απαιτούν».                                                                   Αφήνουν το «αυγό του φιδιού» να εκκολάπτεται μέσα από έναν αδίστακτο φονταμενταλισμό που σπρώχνει με κατακτητική μανία και εθνικιστικό πάθος τον Τουρκικό επεκτατισμό.                                                                                                                                                 Αντί αυτού επιτρέπουν στον Ιταλο-Ισλανδό Ρόμπερτ Σπάνο, Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αποδεχθεί πρόσκληση από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, για να του απονεμηθεί τιμητικά ο διδακτορικός τίτλος.                                    Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σύρθηκε στο Πανεπιστήμιο που έχει εκδιώξει εκατοντάδες Ακαδημαϊκούς δασκάλους και τους έχει στείλει ή στις φυλακές ή στην ανεργία, για να πάρει μια τιμητική διάκριση από το Καθεστώς του Ερντογάν.                                                                                                                                                    Έκλεισε τα μάτια του και τα’ αυτιά του, φυλάκισε τις αισθήσεις του (αν έχει) και προσέτρεξε να δώσει ΑΛΟΘΙ σε μια αιμοσταγή δικτατορία που πνίγει τα παιδιά της και καταπατά τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.                                                                                                                                      Ναι, λίγες μέρες μετά το θάνατο-δολοφονία της Εμπρού Τιμτίκ η κατάλυση κάθε ηθικής αξίας των Ευρωπαϊκών Θεσμών συντελείται από τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το χειρότερο δε, είναι ότι ενώ ξεσηκώθηκε κύμα αντιδράσεων ζητώντας την παραίτησή του, ο κύριος αυτός ποιεί την νήσσα, οι δε Ευρωπαίοι ηγέτες περί άλλων τυρβάζουν.                                                                                                                          Ύστερα απ’ όλα αυτά, σε ποιές αξίες του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και της Αμυντικής αλληλεγγύης μπορούμε να πιστεύουμε;                                                                                              Ποιοι είναι αυτοί που τις εκφράζουν; Οι ασήμαντοι Γραμματείς τύπου Στόλντεμπεργκ και Ρόμπερτ Σπάνο ή ο Φαρισαϊσμός αυτών που τους επιλέγουν και τους συντηρούν;                                                                         Έτσι αντί να παραπέμπεται ο Ερντογάν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καταδικάζουμε αδιαμαρτύρητα και με ενοχική ανοχή τον Πολιτισμό μας…                                                                                                        Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                           magklarasvas@yahoo. gr