Ο Δήμος Σερβίων θα πρέπει να το διεκδικήσει…

Του Δημήτρη Πεκόπουλου

Τέθηκε από προχθές (4.03.2020) σε διαβούλευση (βλέπε στο http://www.opengov.gr/minenv/?p=10258) το σχέδιο νόμου περί εκσυγχρονισμού της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και της απλοποίησης των αδειοδοτικών διαδικασιών έργων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ). Στο άρθρο 10, στους ορισμούς, γίνεται αναφορά και στα υδροηλεκτρικά έργα άνω των 15MW, ως “ειδικών έργων ΑΠΕ”. Τα μεγάλα υδροηλεκτρικά της ΔΕΗ, όπως είναι και τα έργα κατά τον ρου του ποταμού Αλιάκμωνα, με παλαιότερο και μεγαλύτερο αυτών τον ΥΗΣ Πολυφύτου, είναι πλέον “επίσημα” και “εξ ορισμού από τον νόμο” έργα ΑΠΕ.
Τα έργα ΑΠΕ αποδίδουν στην τοπική κοινωνία το 3% του τζίρου τους, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΔΕΗ (βλέπε φωτο), ο ΥΗΣ Πολυφύτου παράγει κατά μέσο όρο 420GWh/έτος ή 420000MWh/έτος. Με τρέχουσα τιμή πώλησης της υδροηλεκτρικής ενέργειας, κοντά στην μέση ετήσια οριακή τιμή συστήματος, στα 56 ευρώ/MWh, τα έσοδα ανέρχονται για τον ΥΗΣ Πολυφύτου (μόνο) στα 23.520.000 ευρώ. Από το ποσό αυτό το 3% θα πρέπει να αποδίδεται πλέον στην τοπική κοινωνία, ως έργου ΑΠΕ, κάτι που δεν γίνεται μέχρι τώρα. Αντιστοιχεί σε περίπου 700.000 ευρώ/έτος, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για την πληττόμενη από την ανεργία περιοχή μας και τους φτωχούς Δήμους μας. Στο ποσό αυτό πρέπει να προστεθούν και τα 400.000 ευρώ που προκύπτουν για την τοπική κοινωνία από τις περίπου (εκτίμησή μου) 280GWh/έτος που αντίστοιχα παράγονται στον ΥΗΣ Ιλαρίωνα. Φυσικά τίποτε δεν είναι δεδομένο, αν δεν το παλέψουμε. Ο Δήμος Σερβίων θα πρέπει να το διεκδικήσει, μαζί με όλους τους άλλους πέριξ ταμιευτήρων Δήμους όλης της χώρας. Αν μη τι άλλο, το δικαιούμαστε, έστω και τώρα, για τα τουλάχιστον 60000 πολύτιμα στρέμματα καλλιεργήσιμης γης που κατέκλυσαν οι δύο ταμιευτήρες, Πολυφύτου και Ιλαρίωνα, στην περιοχή του Δήμου μας.