«Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα»

του Θανάση Παπαδημητρίου

Δεν εξηγείται αλλιώς, πληρώνουμε το νοίκι γι΄αυτόν τον πανέμορφο τόπο που μας δόθηκε.

Μετά από δεκαετίες η χώρα έχει μια προοδευτική διακυβέρνηση με ανθρώπους που μας κοιτούν στα μάτια, με το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, με τα όποια λάθη, αβλεψίες και με τη δαμόκλειο σπάθη του μνημονίου πάνω από τα κεφάλια όλων μας.

Παρόλ’ αυτά ανασάναμε. Τα λαμόγια και οι φαταούλες του δημόσιου κορβανά λούφαξαν. Ο απλός πολίτης, ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος ένιωσε ότι κάποιος νοιάζεται.

Ε, και;

Στις ευρωεκλογές μας ήρθε το νοίκι μαζί με τα …κοινάχρηστα.

Ξελουφάξαν τα απόβλητα από τις τρύπες τους και απειλούν και προαναγγέλουν αυτά που γνωρίζαμε, αυτά που πιστεύουν, αυτά που τους διευκολύνουν στην κλεψιά και την καλοζωία τους.

Και άντε αυτοί κάνουν τη δουλειά που μάθαν από τους πατεράδες τους, το κακό είναι ότι εμείς βγάλαμε τα φίδια από τις τρύπες τους.

Ξεχάσαμε μήπως με ποιους έχουμε να κάνουμε;

Πιστέψαμε στην κατευθυνόμενη προπαγάνδα;

Ή απλά θα χύσουμε την καρδάρα με το γάλα; (μετά από το άρμεγμα μιας δεκαετίας περίπου).

Τίποτε δεν τελείωσε ακόμη. Απλά πρέπει να αναλογιστούμε και να ζυγιάσουμε. Να θυμηθούμε.

Ας σταματήσουμε να φερόμαστε σα τίμιοι νοικιάρηδες που πληρώνουμε αγόγγιχτα τις όποιες απαιτήσεις των εισοδηματιών της οικογενειακής πολιτικής επιχείρησης.

ΓΙΑΤΙ αυτός ο όμορφος τόπος είναι δικός μας και δε χρωστάμε κάνα νοίκι σε κανένα (…) πολιτικό νταβαντζή._