Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές δεν εμποδίζουν τόσο τα σκληρά μέτρα, που εκείνοι ζητούν, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το μεγάλο εμπόδιο, το οποίο καλούνται να ξεπεράσουν ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του.
Οι απαιτήσεις των δανειστών είναι πάνω-κάτω γνωστές εδώ και πέντε χρόνια. Όταν φτάνει η ώρα των δανεικών, των δόσεων, ζητούν μέτρα. Τα ίδια επί Παπανδρέου και Σαμαρά, τα ίδια και επί Τσίπρα. Μάλιστα, τώρα τα μέτρα είναι σαφώς ηπιότερα, όσον αφορά το περίφημο πολιτικό κόστος, αφού δεν ζητείται επιτακτικά οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων.
Η διαφορά είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας είχαν δώσει υπερφίαλες υποσχέσεις (σκίσιμο του Μνημονίου, διαγραφή χρέους, άμεσες αυξήσεις μισθών και συντάξεων, κ.ά), χωρίς καμία σοβαρή προετοιμασία και
χωρίς κανένα εναλλακτικό σχέδιο, με αποτέλεσμα τώρα που φτάνει η ώρα της αλήθειας, όλα να φαίνονται βουνό.
Μπορεί το ένα μετά το άλλο τα στελέχη να κάνουν επώδυνες παραδοχές (ο Βούτσης ότι το mail Χαρδούβελη ήταν πιο ήπιο, ο Μητρόπουλος ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει ένα είδος Μνημονίου, ο Φίλης ότι το ισχύον Μνημόνιο δεν μπορεί να ξηλωθεί), αλλά από την παραδοχή μέχρι την υλοποίησή της χρειάζεται να διανύσουν απόσταση, εξού και το πολύμηνο σύρσιμο, με την ελπίδα να αποφευχθεί κάθε φορά κάποιο επώδυνο μέτρο.
Ο πρωθυπουργός και το στενό επιτελείο του (δεν περιλαμβάνονται, φυσικά, ο Γιάνης και η Ζωή, που έχουν προσωπική ατζέντα) έχουν αποφασίσει ότι θα καταλήξουν στη συμφωνία. Εκτός αν κοροϊδεύουν τους πάντες και τους εαυτούς τους ή αν ξαφνικά τρελαθούν. Επειδή ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι λογικά ενδεχόμενα, η εξήγηση για τις παλινωδίες είναι μία και μοναδική: το εσωτερικό μέτωπο, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και μάλιστα δεν μιλάμε για το 36%, που τον ψήφισε στις εκλογές. Όλες οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι μια μεγάλη έως συντριπτική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της συμφωνίας, ακόμη και επώδυνης. Η «αντίσταση» προέρχεται από τον οργανωμένο ΣΥΡΙΖΑ, από το στελεχικό δυναμικό του, το οποίο, όμως, προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Παρόλα αυτά, ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του δεν είναι εύκολο να το ξεπεράσουν για πολλούς λόγους. Αλλωστε και οι ίδιοι από αυτό το 4% προέρχονται.
Κάποτε, όμως, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, που σε υποχρεώνει να επιλέξεις. Όσο δύσκολη κι αν είναι μια τέτοια επιλογή, τα μεγέθη είναι συντριπτικά ανόμοια. Το 4% δεν μπορεί να καθορίσει τη μοίρα μιας χώρας. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δεν εκπροσωπούν το κόμμα του 4%, ούτε καν το 36% των εκλογών. Εκπροσωπούν όλη τη χώρα.
Εφόσον έχουν καταλήξει -όπως όλα δείχνουν- ότι ακόμη και μια κακή συμφωνία είναι προτιμότερη από το ναυάγιο, η πίεση του 4% πρέπει να παραμεριστεί. Αυτό απαιτεί η ευθύνη απέναντι στη χώρα και στους πολίτες.
Να το ξαναπούμε με μια παροιμιώδη έκφραση: «Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές, ένας πολιτικός τις επόμενες γενιές». Άσε που, σε περίπτωση ναυαγίου, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι πολιτικάντηδες θα διασωθούν.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου