“Πηγαίνουμε κι ερχόμαστε στην Αθήνα, άπρακτοι” έλεγε μια απο τις μάνες, των οποίων τα παιδιά έχουν περάσει σε μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας, τα οποία δεν άνοιξαν μετά τη θερινή περίοδο, λόγω των κινητοποιήσεων των διοικητικών τους υπαλλήλων.
Για να μη μιλήσουμε για τους επί πτυχίω ή όσους εκπονούν διπλωματικές εργασίες, οι οποίοι βλέπουν το χρόνο να κυλά και οι ίδιοι να μην μπορούν να ολοκληρώσουν τους σπουδές τους, προκειμένου να συνεχίσουν με κάτι άλλο. Δειλά-δειλά, τις τελευταίες μόνο ημέρες, άρχισαν να ακούγονται οι φωνές φοιτητών, αλλά και μέρους εκπαιδευτικών, οι οποίοι λένε ότι πρέπει τα πανεπιστήμια να ανοίξουν επιτέλους, γιατί κανένα αίτημα, όσο δίκαιο κι αν είναι, δεν μπορεί να κρατά σε νεκρική ακαμψία το ζωντανότερο κύτταρο αυτής της κοινωνίας.
Κακά τα ψέμματα, πάντως, κάποιοι βολεύονται απο αυτή την κατάσταση και πληρώνονται ταυτόχρονα, καθώς δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι δεν πρόκειται για κατάληψη από φοιτητές, ούτε απεργία από καθηγτές, αλλά είναι λουκέτο από τα όργανα της διοίκησης των ίδιων των ΑΕI. Δυστυχώς κάποιες μειοψηφίες είναι και δυνατές και θορυβώδεις, ώστε καταφέρνουν να καταπιούν όλες τις άλλες φωνές.
H στο διηνεκές παράταση μιας κινητοποίησης δεν μπορεί να δικαιολογηθεί σε καμία περίπτωση και μάλιστα όταν παραβιάζει κατάφωρα το δικαίωμα τόσων ανθρώπων στην πρόσβαση στη μόρφωση. Εκτός αν το τελευταίο δεν θεωρείται τόσο σημαντικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου