Η παρέλαση ως περφόρμανς

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Αμα στην παρέλαση ήταν όλες οι φουστίτσες στο γόνατο και οι μαθητές σε πλήρη στοίχιση, τι θα είχαμε να λέγαμε; Πως θα συζητούσαμε για το νόημα της παρέλασης κι άλλα τέτοια;
Εδώ και μερικά χρόνια, οι παρελάσεις τροφοδοτούν τη δημόσια συζήτηση με θέματα, όπως το αν ένας αλλοδαπός μπορεί να κρατάει την ελληνική σημαία (βλ. Οδυσσέας Τσενάϊ 2003), ποιο είναι το κατάλληλο μήκος της φούστας (διαχρονικό), ποιοι δικαιούνται να ανέβουν στην εξέδρα των επισήμων, ενώ πριν από δυο χρόνια η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη ματαιώθηκε και ο πρόεδρος αποχώρησε έξαλλος.

Οι παρελάσεις είναι κάτι που λατρεύουμε να κατακρίνουμε σαν μια σουρεαλιστική περφόρμανς. Ως ενήλικες βασικά.  Γιατί ως παιδάκια όλο και κάπου θα παρελάσαμε με βήμα ασυντόνιστο, βλέμμα αγελάδας, κώδικα ένδυσης ας τα να πάνε, μα φουσκωμένοι σαν παγώνια από υπερηφάνεια.
Η συνέχιση ή όχι των παρελάσεων είναι το μικρότερο από τα προβλήματά μας. Προσωπικά θεωρώ ότι αποτελούν ένα τελετουργικό από αυτά που δεν προσθέτουν πουθενά, αλλά συνάμα είναι και δύσκολο να αλλάξεις. Δεν είναι, όμως, και κανένα ζήτημα για μεγάλη συζήτηση. Μόλις λύσουμε τα υπόλοιπα, μπορούμε να ασχοληθούμε και μ’ αυτό. Στο κάτω-κάτω τρεις-τέσσερις φορές το χρόνο γίνονται, ας μην στερήσουμε την εκπλήρωση του ονείρου από τη φυλή των κορδωμένων της εξέδρας.