Κουβέντες καφενείου

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Εμένα αυτό που μου αρέσει στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έχει λύσει όλα τα προβλήματα του τόπου πριν ακόμη γίνει κυβέρνηση. Στην τελευταία παρέμβασή του, μάλιστα, έλυσε το πρόβλημα ΚΑΙ των τραπεζών.

Η πρότασή του είναι απλή. Να χαριστούν τα δάνεια σε υπερχρεωμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις, η «σεισάχθεια» που λέει, γεγονός που δεν θα χαροποιήσει μόνο τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις αλλά «θα απελευθερώσει και τις τράπεζες».

Ωραία ιδέα, βολική και απλή.

Πάμε, λοιπόν, στους αριθμούς: Το σύνολο του δανεισμού του ιδιωτικού τομέα από τις τράπεζες είναι 222 δισ. ευρώ.

Από αυτά, τα 106 δισ. είναι σε νοικοκυριά (στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια). Τα 13 δισ. είναι σε μικρές επιχειρήσεις. Και τα υπόλοιπα 103 δισ. σε μεσαίες και μεγάλες.

Πόσα από αυτά θα χαρίσει ο Τσίπρας; Τα λεγόμενα «προβληματικά δάνεια» είναι το 28% του συνόλου - περίπου 70 δισ. ευρώ...

Θα τα χαρίσει, λοιπόν, όλα; Τα μισά; Το 20%;

Ας πούμε ότι η «σεισάχθεια» θα είναι εξαιρετικά περιορισμένη και θα αφορά μόνο το 20% μόνο των προβληματικών δανείων. Πόσος είναι ο λογαριασμός; 14 δισ.

Είναι το 7% του ΑΕΠ. Το 9% των καταθέσεων. Και το 50% της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που μόλις ολοκληρώθηκε.

Πράγμα που σημαίνει ότι αυτά τα 14 δισ.:

n Είτε θα φύγουν από τις καταθέσεις, άρα θα φύγουν και όλες οι άλλες καταθέσεις - δυστυχώς, δεν κυκλοφορούν πολλά κορόιδα στις μέρες μας!..

n Είτε θα τα βάλει το Δημόσιο - που δεν έχει μαντίλι να κλάψει...

n Είτε θα πρέπει να τσοντάρουν ξανά οι δανειστές - και εγώ θέλω πολύ να δω την ημέρα που θα εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο Eurogroup να ζητήσει κι άλλα λεφτά επειδή... χαρίζει δάνεια!

Κι εκεί τότε να δεις «απελευθέρωση των τραπεζών». Ούτε ΑΤΜ δεν θα μείνει!..

Γιατί τα λέω αυτά; Επειδή η «σεισάχθεια» του ΣΥΡΙΖΑ που θα απελευθερώσει τράπεζες, νοικοκυριά και επιχειρήσεις είναι απλώς άλλη μια κουβέντα του καφενείου, η οποία ούτε πρόκειται να γίνει ούτε μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί.

Εκτός κι αν αποφασίσουμε να κλείσουμε τα σύνορα και να φύγουμε όχι από το ευρώ αλλά από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πράγμα που και πάλι δεν διευκολύνει πολύ, διότι ακόμη και τότε θα χρειαζόμαστε κάποιο τραπεζικό σύστημα για να δουλεύει η αγορά.

Ως εκ τούτου, όποιος υπόσχεται τέτοια πράγματα δεν κάνει τίποτε άλλα παρά να παίζει με τον πόνο των ανθρώπων.

Εκτός κι αν έχει αποφασίσει ότι δεν θα βρεθεί ποτέ στη θέση να υλοποιήσει αύριο όσα κουβεντιάζει στα καφενεία σήμερα.