Λογική και ευαισθησία

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Στη διαπάλη μεταξύ θεάματος και ουσίας κυριαρχεί σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα το πρώτο. Αναδείχτηκε, δε, σε μεγάλη μιντιακή τέχνη η δημιουργία θεαμάτων από το πουθενά, αλλά και η «θεαματοποίηση» σημαντικών ζητημάτων. Περπατάει σε τεντωμένο σκοινί ο τεχνίτης του λόγου και της εικόνας. Αλλοτε καταφέρνει να ισορροπήσει κι άλλοτε στραβοπατά. Πριν κάποια χρόνια η εκπομπή «Πρωταγωνιστές» είχε ως θέμα το φόρο που πληρώνουμε στην άσφαλτο. Μαυροφορεμένες μάνες και ανέκφραστοι από τον πόνο πατεράδες διηγήθηκαν πως έχασαν τα παιδιά τους σε τροχαία, βάζοντας στην άκρη τον προσωπικό πόνο και δίνοντας προτεραιότητα στο κοινωνικό μήνυμα που ακούστηκε πολύ δυνατά.
Πέρασε πολύ λίγος χρόνος για να μπορέσει να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα από την προχθεσινή εκπομπή των «Πρωταγωνιστών» για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, παρά την αξιοπρέπεια των ανθρώπων του και την ευγενή πρόθεση των παραγωγών της εκπομπής.
Η αντιπαραβολή των εικόνων των προσαγομένων στη ΓΑΔΑ από τη μια και ο φρέσκος πόνος εκείνων που ζουν στην καθημερινότητά τους την απώλεια, έγινε υλικό για να βγει συναίσθημα, όχι όμως και να γίνει σαφές πόσο τραυματική είναι η άσκηση βίας για το σύνολο της κοινωνίας.

Ισως δεν πέρασε αρκετός χρόνος από το γεγονός, ίσως ο φακός ζούμαρε περισσότερο στον ανθρώπινο πόνο, πάντως αυτή τη φορά το συναίσθημα κυριάρχησε της ουσίας, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα μηνύματα που φιλοδοξούσε, προφανώς, να περάσει η εκπομπή.