Από τη Φρίντα Κάλο και τον Αντι Γουόρχολ μέχρι τα selfies (αυτοπροσωπογραφίες τραβηγμένες με κινητά και ψηφιακές μηχανές που κατακλύζουν το διαδίκτυο) του σήμερα, ο ναρκισσισμός στην τέχνη, τη ζωή και την καθημερινότητα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνιών. Η διαφορά έγκειται στο πως χρησιμοποιεί ο καθένας το δικό του πορτρέτο. Για να προκαλέσει, να ωραιοποιήσει ή να αυτοσαρκαστεί;
Ζούμε στην εποχή που λατρεύεται η εικόνα και η αυτό-εικόνα γίνεται όχημα κοινωνικής καταξίωσης, ιδιαίτερα στο χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Συμβάλλει, όμως, αυτό στην αυτοεκτίμηση των νέων παιδιών –κυρίως κοριτσιών- ή λειτουργεί τελικά ως μπούμερανγκ;
Αναρωτιόμουν τις προάλλες, βλέποντας διάφορες αυτοπροσωπογραφίες κοριτσιών και γυναικών νεαρής ηλικίας και από κάτω τις θάλασσες από likes και σχόλια τύπου koykla, thea (sic) συνοδευόμενες από πολλά θαυμαστικά, πως λειτουργεί τελικά όλος αυτός ο ναρκισσισμός, ο αυτοθαυμασμός και η τεράστια ανάγκη για ορατότητα, στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους, αλλά και στη διαμόρφωση των ρόλων των φύλων, της σεξουαλικότητας και των ορίων του ιδιωτικού.
Υπάρχει ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος όλη αυτή η υπερέκθεση να διαλύσει τις σχέσεις της πραγματικής ζωής. Κι αυτό δεν είναι βέβαιο ότι το αντιλαμβάνονται όλοι όσοι βγάζουν ανεξέλεγκτα αυτοπροσωπογραφίες. Κυρίως, όμως, δεν είναι σίγουρο ότι κατανοούν πλήρως ότι η διαχείριση της εικόνας (branding) του εαυτού μας είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την «κολλάμε» με τέτοια ευκολία σε τοίχους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου