4 Οκτώβρη - Από το 2009 στο 2013

Του Γιώργου Πεταλωτή*

Αν ζούσαμε σε μία Δημοκρατία που θα σεβόταν τη συνταγματική πρόβλεψη για εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, όπου η εκάστοτε αντιπολίτευση δεν θα ζητούσε εκλογές από την επομένη, όπου ο πρωθυπουργός «άστο για αργότερα» (πχ ΝΔ) επιδίωκε πρόωρες εκλογές χωρίς να επικαλείται κανένα λόγο, απλώς για να αποφύγει την προσωπική συντριβή και η αντιπολίτευση (π.χ.ΠΑΣΟΚ) έτριβε τα χέρια της, όπου αργότερα κάποιοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος στην πιο κρίσιμη καμπή της χώρας παρείχαν ψήφο εμπιστοσύνης με τον όρο να παραιτηθεί ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός (για να έλθει άραγε ποιος;), αλλά κυρίως αν δεν έσκαγε η βόμβα της άμεσης διαχείρισης του συσσωρευμένου επί δεκαετίες οικονομικού αλλά και πολιτικού και κοινωνικού χρέους με τον κίνδυνο της άμεσης χρεοκοπίας, τότε την Κυριακή θα είχαμε εκλογές, αφού θα συμπληρωνόταν η κανονική τετραετία 2009-2013...

Πολύ περισσότερα «αν» θα χρειαζόταν για να επιχειρηθεί σύγκριση της μέχρι το 2009 «κανονικής» πολιτικής κατάστασης με αυτήν που επακολούθησε μέχρι σήμερα.

Υποθέτω ότι το ΠΑΣΟΚ θα ετοιμαζόταν για μια δεύτερη τετραετία, ίσως με μειωμένα ποσοστά από τα προηγούμενα συντριπτικά, οι Υπουργοί και βουλευτές θα συνέχιζαν τη γνωστή πρακτική των πολλών παρεμβάσεων, των χαμογελαστών φωτογραφιών με λεζάντα «κατόπιν ενεργειών μου», δεν θα μειωνόταν προς το παρόν μισθοί και συντάξεις (θα το αφήναμε για τους επόμενους), δεν θα ήταν της μόδας οι επαναστατικές μούτζες, τα γιουχαϊσματα, οι προπηλακισμοί, τα πανώ επιλεκτικής στοχοποίησης προσώπων στο Ηρώον από θερμόαιμους αδικημένους (αλήθεια μετά την πτώση του ΠΑΣΟΚ είναι καλύτερη η κατάστασή τους άραγε!), δεν θα βλέπαμε αφίσες με «καταζητούμενους» βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από τις Σπίθες της περιοχής μας (μάλλον τελείωσε η θεάρεστη αποστολή τους πλέον!), δεν θα βλέπαμε πορείες λαμπαδοφόρων οπαδών του Εφραίμ κάτω από το γραφείο μου (σκέψου να ολοκληρωνόταν η επιστροφή της κλεμμένης δημόσιας περιουσίας τι θα γινόταν!), δεν θα σφύριζαν αδιάφορα σήμερα πολλοί «ανεξάρτητοι» πλέον αυτοδιοικητικοί που επιθυμούσαν το 2010 την όποια κομματική στήριξη για να μην ταυτίζονται με τους «προδότες» πολιτικούς. Δεν θα υπήρχαν μαζικές μετακινήσεις συνδικαλιστών σε πιο ανοιχτές και δήθεν προοδευτικές αγκάλες. Δεν θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα φούντωνε η συμμορία της Χρυσής Αυγής. Οι λιποτάκτες του χθες δεν θα εμφανιζόταν ως σημερινοί σωτήρες. Βέβαια θα έμεναν και πολλά καλά. Θα ολοκληρωνόταν ο «Καλλικράτης», θα ίσχυε στα ΑΕΙ ο νόμος Διαμαντοπούλου που καταργούσε πολλές παθογένειες στα Πανεπιστήμια και ήταν ο πρώτος νόμος που κατήργησε η τριμερής κυβέρνηση, παρόλο που τότε ψηφίστηκε από 250 βουλευτές. Δεν θα είχε καταργηθεί η «ανοιχτή διακυβέρνηση» (opengov) που παρά τη λοιδορία έφερε σε πολλές σημαντικές θέσεις της διοίκησης που πάντα (όπως και επανήλθε με την γνωστή αναλογία της τρικομματικής) στελεχωνόταν από τους κομματικούς κολλητούς Υπουργών. Δεν θα καταργούνταν η ΔΙΑΥΓΕΙΑ, με την οποία καμία πράξη και δαπάνη του ευρύτερου Δημοσίου δεν ίσχυε αν δεν δημοσιοποιούνταν στο διαδίκτυο και την οποία η κυβέρνηση Σαμαρά καταργεί. Ο χώρος της Υγείας δεν θα βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης όπως σήμερα, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση που θεσπίσαμε θα περιόριζε προς το δημόσιο όφελος την ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία στο φάρμακο. Η αξιολόγηση με κριτήρια ορθής αντικειμενικότητας θα απέτρεπε την οριζόντια ερήμωση του Δημοσίου και της Παιδείας από αξιόλογα στελέχη.

Αυτά βέβαια και πολλά άλλα, θετικά και αρνητικά, ελλείψεις και λάθη τα οποία σαρώθηκαν από την πραγματικότητα. Την οποία ακόμη δεν αναγνωρίζουμε. Γιατί η τεράστια προσπάθεια που έγινε από την κυβέρνηση Παπανδρέου για να μην πτωχεύσει η χώρα απαξιώθηκε, λοιδορήθηκε, καθυβρίστηκε στο βωμό της μικροπολιτικής και των συμφερόντων. Όταν στην τότε αντιπολίτευση Σαμαρά εξηγούσαμε το λόγο που οι τραγικές συνθήκες της χώρας απαιτούσαν στοιχειώδη σοβαρότητα και συναίνεση, για να απαιτήσουμε πιο ισχυροί από τους ευρωπαίους εταίρους μας την παροχή χρόνου ώστε να μην μας αποκόψουν από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να μην υποβαθμιστεί κυρίως η ζωή των πολιτών, τότε ο αντιμνημονιακός κ.Σαμαράς αράδιαζε τα Ζάππεια και μας κατηγορούσε ψευδέστατα ότι δεν διαπραγματευτήκαμε (όπως σήμερα δηλαδή...). Όταν ακόμη και η ομοϊδεάτισσά του κ. Μέρκελ χρησιμοποιούσε συγκεκριμένους διόλου κολακευτικούς χαρακτηρισμούς για την τότε συμπεριφορά του και την αντίληψή του . Όταν το κίνημα των “αγανακτισμένων” το καπηλεύτηκαν για να ανέβουν οι τότε μικροί της αντιπολίτευσης. Όταν την πλατεία Συντάγματος την μοιραζόταν σε πάνω και κάτω οι χρυσαυγίτες και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν στην πρώτη αντισυγκέντρωση στην Αργυρούπολη εις βάρος μου πρωτοστατούσαν τα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής με τα λέιζερ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, διαμαρτυρόμενοι για τη «βία των μνημονίων». Αυτοί που σήμερα πολύ εύκολα ρίχνουν το ανάθεμα στην τότε Κυβέρνηση ας σκεφθούν σε τι περιβάλλον πολιτευόταν και ποιοι ήταν οργανωμένα απέναντί της ευαγγελιζόμενοι τη Γη της Επαγγελίας στον πιο λάθος χρόνο επίδειξης λαικισμού και δημαγωγίας την οποία ακόμη και σήμερα επιδεικνύουν.

Τέσσερα χρόνια, τα πιο συμπυκνωμένα πολιτικά και κοινωνικά από τη μεταπολίτευση και μετά. Που χώρεσαν κυβέρνηση Παπανδρέου, Παπαδήμου, τρικομματική και δικομματική συγκυβέρνηση Σαμαρά. Με τα κόμματα να έχουν δημοσκοπικές πρωτιές του 20%.

Σήμερα με την ανασφάλεια χειρότερη από πριν, με το success story του κ. Σαμαρά να έχει υποκαταστήσει το εθνικό σχέδιο που ακόμη αναζητείται, με το ΣΥΡΙΖΑ να υπερβαίνει σε δημαγωγία και ανευθυνότητα τις «παλιές καλές εποχές του δικομματισμού» και να θέλει (;) να κυβερνήσει τη χώρα με «εφόδιο το ηθικό του πλεονέκτημα» κατά τον κ. Τσίπρα. Το ΠΑΣΟΚ να είναι ουσιαστικά ένα κέλυφος απονευρωμένο πολιτικά και οργανωτικά και περιοριζόμενο στο άχαρο ρόλο στήριξης της κυβέρνησης, που ελλείψει σοβαρής αντιπολίτευσης προβάλει ως λύση «σοβαρότητας». Την Κεντροαριστερά να αναζητείται ως λύση ανάμεσα σε θεωρητικές συζητήσεις που χρησιμοποιούνται μέχρι στιγμής για επικοινωνιακούς λόγους αλλά και για διασώσεις προσώπων που «είδαν φως και μπήκαν», παρόλο που υπάρχουν προϋποθέσεις και πρόσωπα για μια πραγματικά σοβαρή προσπάθεια, στην οποία άλλωστε και πιστεύω.

ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ Η ΑΡΘΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΌ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΧΑΡΑΞΕ ΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ και την οποία κυβέρνηση αλλά και αντιπολίτευση με παραλλαγές δέχονται.

Χωρίς ωραιοποιήσεις και προκαταλήψεις και με την εμπειρία που έχει πλέον ο καθένας μας, θετική κι αρνητική, πιστεύω ότι ευρισκόμενοι πλέον στο σημείο μηδέν να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω. Να δείξουμε τη σοβαρότητα και την ψυχραιμία που απαιτούν οι περιστάσεις. Οι κάθε λογής Ηγεσίες να δώσουν το παράδειγμα επιτέλους προς τον πολίτη, ώστε να συμβάλλει στην αντικατάσταση της οργής και του μίσους -με τα γνωστά αποτελέσματα- με την πιο δημιουργική και αποτελεσματική προσπάθεια που οφείλουμε να κάνουμε ως κοινωνία. Να αντικαταστήσουμε τα εύκολα λόγια και τη δημαγωγία με τον ορθό λόγο που μπορεί να μας οδηγήσει σε λύσεις.

Επικαλούμενος τη συμπυκνωμένη εμπειρία, θετική κι αρνητική που εκών-άκων απέκτησα ειδικά από τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου και συμμετέχοντας με την ιδιότητα αυτή στις πιο κρίσιμες συζητήσεις με ξένους και Έλληνες συνομιλητές και ηγέτες χωρών στην αρχή και την πορεία της κρίσης, έχω την πεποίθηση ότι ακόμη έχουμε περιθώρια να αντιληφθούμε όλοι τι έγινε στο παρελθόν, να κατανείμουμε σωστά το βάρος των σκέψεων και αποφάσεών μας, των βαρών της κοινωνίας, ώστε να μην βρεθούμε ξανά στη δυσάρεστη θέση να μετράμε τετραετίες με απώλεια ευκαιριών για τη χώρα και ελλείμματα όχι μόνο δημοσιονομικά αλλά και προσωπικά.

http://paratiritis-news.gr/

*Γιώργος Πεταλωτής πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος