Δοκιμάζοντας τα όριά μας

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Υπάρχουν όρια στη δημόσια συμπεριφορά που να είναι αποδεκτά; Τι ορίζει το αποδεκτό και το απαράδεκτο; Τι διαφοροποιεί το χιούμορ από τη χοντράδα; Δύσκολο να απαντήσει κανείς γιατί το μέτρο για όλα αυτά είναι εξαιρετικά υποκειμενικό.
Μπορεί οι παρευρισκόμενοι στο μαγαζί που τραγουδούσε ο Ρέμος στη Μύκονο να θεωρούν επαναστατική χαριτωμενιά τη χοντράδα που ξεστόμισε για το Σόϊμπλε, ενώ η βουλευτής Ζαρούλια να νομίζει ότι εντάσσεται στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού fair play να αποκαλείς «πρεζού» μια νέα κοπέλα που απλά τυγχάνει κόρη βουλευτή αντίπαλου κόμματος.

Oπως έχει μάθει κανείς, αναλόγως λειτουργεί. Χωρίς τρόπους, ευαισθησίες, τακτ ή διακριτικότητα. Και δεν μιλάμε, πια, για πολιτική ορθότητα, αλλά για την αίσθηση του μέτρου. Για το σεβασμό απέναντι στην ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια.
Τελικά δεν μπορούν να θεωρούνται όλα αυτονόητα. Εδώ που φτάσαμε πρέπει να δούμε κάποια πράγματα από την αρχή. Το επώδυνο της τωρινής κατάστασης θα γίνει ακόμη πιο επώδυνο, αν αποτύχουμε να αντιληφθούμε ότι το βασικό μας πρόβλημα, εκτός των άλλων, συνδέεται με τις αξίες που μας έχουν απομείνει και τσαλαπατάμε ως κοινωνία. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απανθρωπιά, ούτε καν όταν λειτουργεί ως απάντηση-αντίδραση σε άλλες απάνθρωπες πράξεις.