Χρυσά αυγά για πρωινό..

του μαθητή του Γενικού Λυκείου Σερβίων, Ματθαίου Λεωνίδα

   «Όταν η κυβέρνηση οδηγεί ένα λαό στην καταστροφή απ' όλους τους δρόμους, η επανάσταση αποτελεί όχι πια δικαίωμα των πολιτών, αλλά καθήκον». Η φράση βγήκε από τα λεπτά χείλη του Αδόλφου Χίτλερ και μετρά σχεδόν έναν αιώνα τώρα. Αναρωτιέμαι, όμως, σε τι είδους επανάσταση να αναφερόταν ο δικτάτωρ της Ναζιστικής τότε Γερμανίας. Σε μια απλή γενικευμένη εξέγερση, πολιτικού ή θρησκευτικού περιεχομένου, με στόχο διαμαρτυρία ή την ανατροπή του καθεστώτος, ή σε εξέγερση με στόχο την ολική αλευροποίηση του λαού;

   Είναι απορίας άξιο το γιατί κάποιοι άνθρωποι, στον "υποτίθεται πιο πολιτισμένο" 21ο αιώνα υιοθετούν και στρατεύονται συνειδητά σε ιδεολογίες οι οποίες οδήγησαν στον θάνατο 15 εκατομμυρίων ανθρώπων σχεδόν. Θαυμαστό είναι επίσης το θράσος της Χρυσής Αυγής να δηλώνει αβρόχοις ποσί εθνικιστικό κόμμα.
Ποιος θέλει να είναι εθνικιστής σήμερα; Ποιος θέλει να αναβιώσει την εποχή του Ολοκαυτώματος; Την εποχή που ανθρώπινο σώμα καιγόταν ζωντανό μέσα σε φούρνους; Που ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές, τσιγγάνοι και ανάπηροι έφτυναν αίμα έστω και για μια ελπίδα ζωής ή ξυλοκοπούνταν μέχρι τελικής πτώσεως; Δεν μπορεί να θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος αλλά να πιστεύεις σε ιδεολογίες που φέρονται κατά του ανθρώπου. Είναι ασύλληπτο.

   Ακόμα και να μην το θέλει, ο κόσμος συγκρίνει τη Χρυσή Αυγή με τον ναζισμό ή το φασισμό, από τη στιγμή που η πρώτη ελεύθερα υποστηρίζει την ανωτερότητα της λευκής φυλής και του ελληνικού έθνους όσον αφορά τον πολιτισμό. Κανείς δεν αρνήθηκε ποτέ την αξία της Ελλάδας για τη συνέχεια τούτης της γης, μα δεν είναι δυνατόν να φτάσουμε και στη βία γι' αυτό. Επιπλέον, η αντίθεσή της στη μετανάστευση και η εμμονή της στην απέλαση των λαθραία ερχόμενων μεταναστών και Ρομά από τη χώρα προκαλούν συσχετισμούς. Μα όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά σπαράγματα πολιτισμού.

   Βέβαια, δεν μπήκε με παρθενογένεση στο ελληνικό κοινοβούλιο. Κάποιοι ήθελαν και την ψήφισαν. Άνθρωποι μόνοι, ηλικιωμένοι, δήθεν μορφωμένοι νεοσσοί που μόλις εκκολάφθηκαν και έπεσαν στα σιχαμένα δίχτυα τους. Την ψήφισαν. Θέλησαν ή, μήπως, αναγκάστηκαν; Γιατί όταν κάποιος χειραγωγεί τη μάζα με τον τρόμο, είναι δυνατόν να θεωρείται και εξαναγκασμός ένα τμήμα των ψήφων που πήγαν στο κόμμα αυτό. Αλλά αυτά συμβαίνουν εδώ και 20 χρόνια και μεγάλη είναι η συμβολή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πώς; Υποστηρίζοντας και διοχετεύοντας στο λαό μια θολή μεταπολιτευτική κουλτούρα άναρχου πατριωτισμού, φτάνοντας ως σήμερα. Σήμερα, διαρκούσης μιας συμμαχίας συμφερόντων, της συρρίκνωσης της δημοκρατίας και της έμμεσης καταστροφής κάθε δικαιώματος.

   Ακόμα, όμως, δεν πείθει και δεν βοηθάει στο να την ψηφίσουν περισσότεροι. Πόσες φορές την είδαμε να κάνει πολιτική; Λίγες. Πόσες φορές την είδαμε να βιαιοπραγεί και τίθεται κατά της δημοκρατίας; Ουκ ολίγες. Γνωρίσαμε το καλό της προφίλ μέσω των τραμπουκισμών, της χυδαιότητας και της βίας. Η χυδαιότητα, όμως, δεν αποτελεί υποκατάστατο του πνεύματος. Κι αυτό το γνωρίζει, θέλω να ελπίζω, πάρα πολύ καλά ο ελληνικός λαός.

   Μέλη της έχουν εισχωρήσει στον ελληνικό στρατό και στην αστυνομία, ο Κασιδιάρης δέρνει και καταβρέχει γυναίκες, ο Ηλιόπουλος οδύρεται και εκτοξεύει απειλές, η Θέμιδα Σκορδέλη μαχαιρώνει με άλλους δυο έναν αλλοδαπό πρόσφυγα, ο Μιχαλολιάκος γκαρίζει για οτιδήποτε άλλο εκτός από πολιτική και η γυναίκα του ονομάζει υπάνθρωπους και τρισάθλιους τους μετανάστες και τόσα άλλα που δεν έφτασαν στ' αυτιά μας ή η μνήμη αδυνατούσε να συγκρατήσει.

   Αντί να ξεσηκωθούμε να βγούμε στους δρόμους, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια και να κυνηγήσουμε με σφυροδρέπανα αυτό το ιδεολογικό σκορβούτο που δεν είναι χρυσή αυγή, αλλά μαύρα μεσάνυχτα, καθόμαστε ως άλλοι καναπεδιασμένοι επαναστάτες και μετατρέπουμε τη ζωή των φασιστοειδών αυτών καταπιεστών σε lifestyle και, ας μου επιτραπεί η λέξη, τους σελεμπρετιάζουμε. Μας ενδιαφέρει, βλέπετε, να μάθουμε πού διακοπάρει ο Κασιδιάρης, τι μάρκα ταγέρ φόρεσε η Ζαρούλια και τι τατουάζ χτύπησε στο μπράτσο του ο Ηλιόπουλος. Μας ενδιαφέρει το αν ο Πλούταρχος θα δώσει την ψήφο του στο ανθελληνικό και ναζιστικό αυτό μόρφωμα. Ω καιροί, ω ήθη!

   Αυτά δεν είναι τυχαία. Δεν είναι.Μπροστά μας βρίσκονται και τα βλέπουμε. Δεν γίνεται να κλείνουμε τα μάτια μας, αλλά δεν γίνεται και να τους δαχτυλοδείχνουμε μετά βδελυγμίας. Η μόνη, ίσως, λύση είναι η επιστροφή στην εκπαίδευση. Αλλά και πάλι, αμφισβητούμενο είναι αυτό. Πώς να γυρίσεις στα ιστορικά βιβλία -και δη στα σχολικά- όταν έρχεται μια κυρία Ρεπούση να αρνηθεί τη σφαγή των Ποντίων ή όταν το ίδιο το εθνικιστικό κόμμα αρνείται το Ολοκαύτωμα υποστηρίζοντας πως στο Άουσβιτς πήγαιναν να κάψουν ήδη νεκρούς ανθρώπους που, ω τι σύμπτωση!, έλαχαν να είναι Εβραίοι. Δεν έχει έλεος η αύξηση του ποσοστού των ανιστόρητων νέων που θέλουμε, τάχα μου δήθεν, να αποτελέσουν το νέο αυτό αίμα που θα μας σώσει από την κατάρρευση του ήθους και την νομιμοποίηση του έθους της πατριδοκαπηλίας, δοθείσης πάντα της ευκαιρίας -γιατί πλέον καταντήσαμε να ελπίζουμε σε ευκαιρίες και τύχες αντί στην ύπαρξη ελεύθερης βούλησης και κοινών αποφάσεων. Αλλά φευ, εμάς μας κόπτει το lifestyle τους. 

   Δεν κινδυνεύει η δημοκρατία από τη Χρυσή Αυγή, αλλά ο λαός. Κι αυτό γιατί σκορπά τον τρόμο ως ψυχολογικό υπερόπλο και κοστολογεί την ανθρώπινη ζωή στο επίπεδο των περιττωμάτων. Των περιττωμάτων, των κοπράνων, των κουτσουλιών! Δεν πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως ρεύμα, αλλά ως κάτι παραμορφωμένο, ως κάτι ύπουλο που πηγαινοέρχεται με τη θέληση ισοπέδωσης της αξιοπρέπειας και του παρελθόντος της χώρας. Επιβάλλεται η απομόνωσή τους. Αυτή τη στιγμή η Χρυσή Αυγή είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Όχι μόνο επειδή υφίσταται ως κόμμα στη Βουλή, αλλά ως τάση της κοινωνίας. Ακούτε άνθρωποι, ή είστε κι εσείς απ' αυτούς που δυστυχώς ψωμολυσσάνε και τους έχουν βουλώσει τ' αυτιά με ωτασπίδες προπαγάνδας; Αλίμονό μας, αν εγκολπωθούμε αυτή τη μαζική συναινετική κουφαμάρα, τη γενικευμένη κοινωνική αηδία που μυρίζει από τη βρώμα των ναζιστών, των φασιστών και όλων των ακολούθων τους. Είναι πάνω απ΄όλα ζήτημα πολιτισμού και ιδεολογικής προσέγγισης.

   Δεν πρόκειται να γίνουμε το λουκάνικο στο χοτ ντογκ της κόπρου που ονομάζεται Χρυσή Αυγή. Δεν πρόκειται να γίνουμε άθυρμα κι ανδρείκελο κανενός οραματιστή που επιθυμεί να μας επιβάλλει ένα καθεστώς ημιομηρίας. Τα μάτια μας, όμως, τείνουν σε μια σαρκαστικά χορταστική διαπίστωση: τα ύστερα του κόσμου, η αποχαλίνωση των ηθών και ο ξεπεσμός της κοινωνίας έρχονται, μιας και καθόμαστε άπραγοι. Έρχονται στην προσφυγοδέχτρα Ελλάδα ένα πρωινό αγριεμένου φθινοπώρου ή μιας σκοτεινής άνοιξης για να τα υποδεχτούμε σύσσωμοι εν χορδαίς και οργάνοις! Και να, μυρίζει ο πόλεμος! Χέι χόι! Αέρα!