Η έδρα της Ιστορίας δύο Πόλεων

Του Β. Π. Καραγιάννη

Στην μεθομηρική αρχαιότητα οι πόλεις –επτά τον αριθμό- Σμύρνη, Χίος, Κολοφών, Ιθάκη, Πύλος, Αργος, Αθήνα - έριζαν μεν, αλλά για την καταγωγή του Ομήρου κι όχι την έδρα ενός επαρχιακού νοσοκομείου. Εδώ, στον πρώην γεραρό νομό της ήδη θλιμμένης περιφερειακής ενότητας Κοζάνης, οι δύο μεγάλες πόλεις της, Κοζάνη-Πτολεμαϊδα, δεν ερίζουν πλέον για το ποιά ποδοσφαιρική ομάδα (Αρης ή Κοζάνη) είναι η ισχυροτέρα και κραταιοτέρα (για αυτό το σοβαρό διακύβευμα χτυπιούνταν χρόνια στα γήπεδα σαν κανίβαλοι) ότι και οι ρεπτεις ﷽﷽δπου θα επριεκαθεται ο πρερος ενας επι το πλειστον αποτυχημενεους πολτδύο στον πάτο της ποδοσφαιρικής εικόνας ανιχνεύονται,  αλλά για την έδρα,ρεπτεις ﷽﷽δπου θα επριεκαθεται ο πρερος ενα ςεπι το πλειστον αποτυχημενεους πολτ της κοινής διοικήσεως του Νοσοκομείου τους.
Ηγουν τα δύο συνεταιρικά-(συνεταιράκια;) νοσοκομεία Μαμάτσειον Κοζάνης και Μποδοσάκειον Πτολεμαϊδος πού θα έχουν την κοινή τους έδρα. Δηλαδή που θα επικάθεται ο εδραίος χώρος του προέδρου, συνήθως  ένας επί το πλείστον αποτυχημένος πολιτευτής κάθε εκλογικής περιπέτειαρεπτεις ﷽﷽δπου θα επριεκαθεται ο πρερος ενα ςεπι το πλειστον αποτυχημενεους πολτς αλλά νικηφόρου κόμματος, με τα συνακόλουθα πρόσωπα του Δ.Σ. του αυτού πνευματικού και πολιτικού φυράματος. Στο ενδιάμεσο κι από τηλεοπτικής καθέδρας τοπικοί παράγοντες δημοτικοί,  κοινοβουλευτικοί ή υπερδημοτικοί κάμνουν το κωμικό κομμάτι τους, φωνασκούντες δημόσια για να ακούσουν οι ίδιοι τις φωντι απρος ενοικαισιν κε αθτβκοι ο πρερος ενα ςεπι το πλειστον αποτυχημενεους πολτές τους και να πάρουν πτι απρος ενοικαισιν κε αθτβκοι ο πρερος ενα ςεπι το πλειστον αποτυχημενεους πολτολιτικό θάρρος από τον εαυτόν αντίλαλο. Τι θλιβερόν τι απρος ενοικαισιν κε αθτβκοι ο πρερος ενα ςεπι το πλειστον αποτυχημενεους πολτθέαμα κι ακρόαμα, ακόμα θλιβερότερον από τις συνθήκες παροχής της δημτι απρος ενοικαισιν κε αθτβκοι ο πρερος ενα ςεπι το πλειστον αποτυχημενεους πολτόσιας υγείας, η οποία, μαζί με εκείνο της παιδείας (ενοίκια, σουβλάκια, καφεριες ﷽﷽﷽﷽﷽σουβλααφετέριες το επιχώριόν της όραμα) της αυτής θλιβερότητας, συναγωνίζονται ποιά θα πιάσει πρώτη την κορυφή του τέλους.

                       Στην οδική στάση του “14” δηλ. στην περιοχή που σταματούσαν τα λεωφορεία στον πηγαιμό για Πτλμδ από Κζν και τ’ ανάπαλιν, στο μέσον της απόστασης και της Ιστορίας των δύο Πόλεων, όπου και η καρδιά της λιγνιτοφόρου ανάπτυξης και ρύπανσης, υπήρχε άλλοτε οίκος (πνευματικό κέντρο) ψυχαγωγίας, κάτι μεταξύ σκυλάδικου και στριπτιζάδικού (όχι, κωλάδικον δεν ήταν, αυτά έχουν άλλη αισθητική θεώρηση και σωματική αναζήτηση) ο οποίος φιλοξενούσε μεθυσμένες τις εδραίες περιοχές όλων των φυλών και των φύλλων του καρβουνοφόρου λεκανοπεδίου, βάναυσα κεφάτες, κοινώς νταλκαδιασμένες. Τώρα δεν λειτουργεί. Γιατί δεν αναπαλαιώνουν ό,τι απόμεινε από το κτήριο να εγκαταστήσουν εκεί την έδρα του Νοσοκομείου, όσοι τόσον κόπτονται περί αυτής. Αρκετοί απ’ αυτούς που ακούγονται να φωνάζουν, δεν ήταν άλλωστε ξένοι όσων διαδραματίζονταν εντός εκείνου του ευαγούς καθιδρύματος  (ή παρομοίων ) και πως από εκεί ίσως και να πέρασαν κατευθείαν στο δημόσιο τρόπο.